Darling West wil meer zijn dan een Noorse band die americana speelt. En dus reiken ze verder. Helemaal tot de Cosmos (Jansen Records/Suburban) zelfs. Die vinden ze in de jaren 80 op het titelnummer waar het album mee begint. De verwijzing naar dat decennium is zelden een goed teken. Ook nu niet. Lelijke drums, zielloze zang. Wat je noemt een professioneel geluid. En waarom is die steelgitaar zo helemaal naar de achtergrond verdrongen? Op Light Ahead zoeken ze het in Afrika. Dat gitaarwerk heeft wat van King Sunny Adé. Still Here is een klein gehouden liedje met mellotron, golvende bastonen en voorzichtige banjo. De synthesizer en mooizingerij op Old Man hebben niets van doen met het nummer van Neil Young. Will I Ever Know begint wel mooi en luistert weg alsof Daniel Lanois er bemoeienis mee heeft gehad. Wat niet zo is trouwens. De meeste nummers waaien langs zonder ook maar enige indruk achter te laten. Het is pop zonder power.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie