Als Bruce Springsteen bij het derde nummer Ghosts de trap terug het podium op loopt valt hij. Hij zei het in 1985 al: “Ik word oud, ik ben al 35”. Maar wat is oud? Springsteen is nu 73 en barst nog van de energie. Als hij even voor aanvangstijd half acht samen met zijn band op het podium staat gaan ze er meteen vol en gevarieerd in. Opener My Love Will Not Let You Down rockt stevig en wordt gevolgd door Death To My Hometown waarin de band met grote trom en accordeon klinkt als een marching band met Ierse roots. Ook na zijn val houdt Springsteen het tempo hoog. Er is weinig tijd voor de verhalen zoals hij die in het verleden bij zijn optredens bracht. Wel een verhaal over zijn eerste band The Castiles en het overlijden van oprichter George Theiss. Het wordt op de schermen in het Nederlands ondertiteld en gevolgd door Last Man Standing waarin Springsteen alleen op het podium staat en zichzelf op de akoestische gitaar begeleid. Het gaat vloeiend over in een zeer intens rockende uitvoering van Backstreets waarin Springsteen verwijst naar Theiss als hij zingt dat hij zijn foto op zijn hart blijft dragen, “…till the end”.
Springsteen is vanavond niet alleen zanger en gitarist, maar ook dirigent. Hij dirigeert de blazers bij het intro van het 50 jaar oude The E-street Shuffle en het publiek bij ‘whoohohoho’s’ van Out In The Street. Het is de kracht van Springsteen, het publiek betrekken bij zijn optredens. Het laten meeklappen, handen in de lucht laten zwaaien, meezingen. Het gaat nu bijna vanzelf maar Springsteen heeft altijd flink zijn best gedaan om zijn publiek mee te krijgen. Als dank deelt Springsteen plectrums en mondharmonica’s uit, een jongen kust zijn exemplaar hartstochtelijk. Onvermoeibaar blijft Springsteen zijn band opzwepen. Steven Van Zandt roept hij regelmatig bij zich om zij aan zij te zingen en saxofonist Jake Clemons neemt hij zo af en toe mee in een rondje langs het publiek.
Jammer dat het geluid hoog boven in de arena niet meer dan best aardig is. Er rijdt bij de stevigere nummers soms een goederentrein mee in de mix en bij het rustige Nightshift dwarrelt de stem van Curtis King door het stadion als een mislukte kerk-echo. In de tweede helft van de bijna drie uur durende set een aaneenschakeling van stevige rockers met als verrassing een dampende versie van Ramrod. Niet heel subtiel allemaal maar wel zeer doeltreffend in het volgepakte stadion. Als zijn bandleden het podium verlaten bedankt Springsteen ze één voor één. I’ll See You In My Dreams is een ingetogen solo akoestische afsluiting van een krachtig optreden. Als het af is kijkt Springsteen omhoog en bedankt zo de bandleden die hem ontvallen zijn. Springsteen bewees dat hij nog helemaal niet oud is. “May You Be Forever Young” klinkt het door de speakers als het publiek het stadion verlaat. Laat Springsteen jong blijven en blijven terugkomen om ons mee te blijven nemen op zijn muzikale reis.
Foto: Peter Hageman
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie