Het is best bijzonder dat Bob Martin deze maand enkele concerten geeft in Nederland. In 1972 maakte hij de briljante plaat Midwest Farm Disaster (zie hieronder), waarna hij nog slechts sporadisch van zich liet horen. Het eind vorig jaar uitgebrachte Live At The Bull Run (Riversong Records) is de weergave van een concert in Shirley, Massachusetts, en daarop wordt duidelijk dat die concerten van hem niet te missen zijn. Martin heeft een gebarsten nogal hoge stem en hij zingt nog altijd met venijn, waarmee hij wel enigszins te vergelijken valt met David Munyon. Dat venijn en zijn schorre voordracht heeft ook veel weg van Bob Dylan in de jaren zeventig. Een bekend artiest is Bob Martin nooit geworden, maar wel degelijk iemand die alleen al door die ene plaat een legendarische status heeft onder kenners. Kortom, gaat dat zien (zie voor data agenda). Verkrijgbaar bij CD Baby.

Dit is in licht aangepaste vorm wat we enkele jaren geleden schreven:
Eigenlijk had ik het album Midwest Farm Disaster het liefst besproken in het midden, waar de nieuwe releases te vinden zijn. Dan had ik namelijk met vijf paarden tot uitdrukking kunnen brengen hoe goed deze plaat is. Maar ja, een plaat uit 1972 hoort nu eenmaal in de rubriek Not Forgotten (destijds een rubriek waarin re-releases werden besproken). Terwijl deze Bob Martin daar toch eigenlijk ook niet past, want daarvoor is hij veel te onbekend. Not forgotten? Totally unknown! En dat nu is onbegrijpelijk. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat deze briljante plaat 35 jaar over het hoofd is gezien? Bob Martin (zang, gitaar, mondharmonica) werd begin jaren zeventig ontdekt in Gerde’s Folk City in New York, waarna hij een contract tekende bij RCA Victor. Midwest Farm Disaster werd opgenomen in Nashville met David Briggs (toetsen), Norbert Putnam (bas) en Kenneth Buttrey (drums), terwijl Chet Atkins een van de mensen achter de schermen was. De uit Lowell, Massachucetts, afkomstige Martin schreef elf ijzersterke beeldende songs voor zijn debuut. Met zijn scherpe stem doet Martin vooral heel veel denken aan Paul Siebel, maar ook Steve Young komt in de gedachten op. John Prine kan trouwens ook nog genoemd worden. Martin misstaat absoluut niet in dat rijtje met zijn avontuurlijke manier van songschrijven. Werkelijk onbegrijpelijk dat geen enkele platenmaatschappij deze plaat niet opnieuw heeft uitgebracht, nadat het destijds al snel uit de handel werd genomen. Gelukkig heeft Bob Martin dat nu zelf gedaan op zijn eigen Riversong Records. De plaat kent enkele kleine kraakjes afkomstig van de elpee en de letters van de achterkant van de elpeehoes zijn op cd-formaat totaal onleesbaar, het doet niets af aan het feit dat deze heruitgave een absolute must is!
De door zijn beroemde plaatsgenoot Jack Kerouac beïnvloede Martin haakte na zijn debuut lange tijd af, totdat hij in 1982 met Last Chance Rider op een klein label terugkeerde. Daarna duurde het tot 1997 voor The River Turns The Wheel uitkwam. Ook een heel goede plaat, maar minder uniek. Martin doet hier eerder denken aan iemand als David Munyon.