Twee recent opgetekende meningen: “Ozarker vind ik verschrikkelijk” en “Israel Nash is de beste americana-muzikant van de laatste vijftien jaar. Ozarker, wat een geweldige plaat.” Het lukt Israel Nash altijd wel de meningen te verdelen. Kijk maar naar de commentaren onder de lovende recensies op deze website van Rain Plains en Silver Season. Nog vrij onomstreden, zeker in Nederland, was de ontvangst van zijn eerste albums. Met name Barn Doors And Concrete Floors betekende zijn doorbraak hier, vooral na een prachtig optreden op TakeRoot in 2014. Waar de echte fans gek op waren en anderen juist op afknapten, waren enerzijds Nash’ onverhulde schatplichtigheid aan de muziek van Neil Young en anderzijds de neiging om steeds meer de psychedelische – om niet te zeggen bombastische – kant op te gaan. Met Ozarker (Loose Music) keert Israel Nash terug naar zijn roots in de Midwest. De Ozarks zijn een berg- en heuvellandschap dat zich uitstrekt over Arkansas, Oklahoma, Kansas en Missouri (Nash’ geboortgrond). Als Ozarker sta je met beide benen op de grond, laat je je niet gek maken, help je elkaar zonder dat dit gevraagd hoeft te worden en eerbiedig je de tradities en verhalen van weleer. Zo is ook Ozarker meer down-to-earth dan zijn voorgangers. Ingetogen is het nog lang niet, maar de galm en het grote gebaar ontbreken en dat komt dit album beslist ten goede. Neil Young is nergens meer te bekennen. Wie hier en daar diens plek als mogelijke inspiratiebron heeft ingenomen, is Bob Seger. Ook niet verkeerd natuurlijk. Israel Nash toert eind januari door Nederland.
14/11/2023 Permalink
Helaas haalt Ozarker me niet terug als fan.
14/11/2023 Permalink
Blijft altijd mooi hoe muziek beleefd wordt. Ik was bij dat optreden op Take Root en was zelden zo teleurgesteld. Barn doors is en blijft een van de beste rootsalbums die ik ken en verwachtte echt veel van het optreden. Maar als ik het goed herinner speelde hij het nieuwe album Rain Plans in zijn geheel. Ik was al niet blij met de psychedelische richting, maar had de hoop dat het optreden mij overtuigde van zijn “gelijk”. Ik zag echter een inspiratieloos optreden en had sterk het gevoel dat hij er helemaal geen zin in had. Mijn maat vroeg na een half uur of we svp ergens anders konden gaan kijken. Ik stemde gretig toe. Na het wederom hevig teleurstellende Silver Season heb ik hem niet meer gevolgd. Nu ik echter heb gelezen dat hij de psychedelica de deur heeft gewezen ben ik wel erg benieuwd. Staat nu aan op Spotify en een echte mening kun je pas geven na meerdere luisterbeurten, maar ik ben blij verrast door de frisheid die ik na een paar nummers al hoor. Het plezier is terug.
14/11/2023 Permalink
We mogen blij zijn met de richting die Israel Nash nu inslaat. Verfrissend geluid, gitaarsolo’s en meezingrefreinen. En gewoon sterke rocksongs als je het mij vraagt. De familiegeschiedenis wordt verwerkt in de teksten. Spreekt mij zeer aan. Dikkie voldoende.
14/11/2023 Permalink
Gewoon een mooi album van Israel Nash, ook ik kom tot 4 sterren. Idd bijzonder om de familiegeschiedenis via dit album mee te krijgen. Baanbrekend is het album niet, wel goed gespeeld, goed gezongen en goed geproduceerd, met de kanttekening dat het album ook iets meer scherpe kantjes had mogen hebben. De eerste drie nummers ‘Can’t Stop’ (lekkere opener), ‘Roman Candle’ en Ozarker komen direct goed binnen met één lichte kanttekening. Ze liggen een tikje te veel in elkaars verlengde. Dit komt o.a. door het gebruikte drumgeluid- en ritme in combinatie met het geluid van gitarist Roush van de cosmicspacerock band ‘Bright light social hour’. Wat me ook opviel aan het album: Gitaarsolo’s in dienst van het nummer, dat mag ik graag.
24/11/2023 Permalink
Ik vond Rain Plans juist geweldig. De platen daarna steeds ietsje minder. Deze plaat overtuigt me ook niet heel erg.