Op 6 januari zou Earl Scruggs honderd zijn geworden, mocht hij nog hebben geleefd. Zijn manier van banjo spelen was bepalend geweest voor de richting waarin bluegrass zich zou ontwikkelen. Met Lester Flatt was hij in de jaren 50 en 60 verantwoordelijk voor een stroomversnelling van het genre. Daarna wilde Scruggs andere wegen verkennen. Dat betekende het einde van Flatt & Scruggs. Rocknummers spelen, voor Flatt hoefde dat niet. Kijkt hij daarom zo sip op Final Fling – One Last Time (Just For Kicks), het laatste album waarop ze samenwerkten?

Het is best opvallend; op drie van de vier hier getoonde hoestekeningen zien we Lester Flatt en Earl Scruggs (met het spleetje tussen zijn voortanden) met een gulle lach op het gezicht. Behalve dus op het in 1970 verschenen Final Fling – One Last Time (Just For Kicks). Flatt kijkt als Maarten van Rossem: ik ben hier wel, maar ik hoor er niet echt bij. En kijk eens naar Scruggs, die is ook veranderd. Hij heeft zijn cowboyhoed afgezet en het strikje ingeruild voor een stropdas.

Er is nog iets te zien op die tekening. Tussen het blad en de bloemen ontwaren we de portretten van Leonard Cohen, Bob Dylan en Johnny Cash. De nummers op het album werden geschreven door die artiesten. Verder deden Flatt & Scruggs ook nog A Boy Named Sue van Shel Silverstein, misschien wel de meest bekende song die Cash heeft gedaan, en Ruby, Don’t Take Your Love To Town van Mel Tillis.  

The Times They Are A-Changin’ en dat was al een tijdje gaande. Want dat nummer van Dylan stond op het twee jaar eerder verschenen Nashville Airplane. Dacht Flatt er toen al over om uit te stappen? Wellicht, maar blijkbaar bedacht hij zich. Hij klampt zich nochtans vast aan de staart van de dubbeldekker die in de wolken hangt. 

In 1965 was de trend richting rock al ingezet. Town And Country, de albumtitel geeft in feite een tegenstelling weer. Flatt voelt zich thuis op het platteland, daar waar de wegen kronkelen door het landschap. Scruggs zit net zo lief in de stad, waar het zo druk is dat de straten er zijn ingericht voor eenrichtingsverkeer. Na opener Foggy Mountain Breakdown van Scruggs gaan alle liedjes over een staat of stad. De steden zijn in de meerderheid, maar de meeste liedjes zijn nog wel geschreven door countryartiesten. Chuck Berry (Memphis, Tennessee) en Jerry Leiber en Mike Stoller (Kansas City) vormen hier de uitzonderingen.

De tegenstelling tussen stad en platteland, het was een bekend thema voor Flatt & Scruggs. The Ballad Of Jed Clampett van het album Hard Travelin’ (1963) was een grote hit en het werd de herkenningstune van The Beverly Hillbillies. In de tv-serie krijgt de boerenfamilie Clampett uit het Ozark-gebergte in Missouri een fortuin nadat er olie wordt gevonden op hun land. Ze verhuizen naar Beverly Hills in Californië, maar in die deftige omgeving kunnen ze maar moeilijk wennen.

Scruggs begon zijn loopbaan in 1945 bij Bill Monroe and His Bluegrass Boys. Daar leerde hij Lester Flatt kennen. Enkele jaren later gingen ze dus samen verder met The Foggy Mountain Boys. Totdat ze het niet meer eens konden worden over het repertoire dat ze wilden spelen. Flatt bleef daarna de bluegrass trouw, Scruggs experimenteerde met rockmuziek met zijn zonen in The Earl Scruggs Revue. En hij werkte vaak samen met bekende namen uit de pop. Nog belangrijker om te benoemen is zijn rol op het drie elpees omvattende meesterwerk Will The Circle Be Unbroken waarop The Nitty Gritty Dirt Band samenwerkt met een vorige generatie countryartiesten. Ook Mother Maybelle Carter, Doc Watson, Roy Acuff, Merle Travis en andere oudgedienden vonden het geen probleem om op te trekken met langharige hippies.

Lester Flatt and Earl Scruggs and The Foggy Mountain Boys – Hard Travelin’ Featuring The Ballad Of Jed Clampett (1963)
Flatt & Scruggs – Nashville Airplane (1968)
Flatt & Scruggs – Town And Country (1965)
Flatt & Scruggs – Final Fling – One Last Time (Just For Kicks) (1970)