Ik heb tegengestelde gevoelens ten aanzien van het debuut van Brittney Spencer. Haar ken ik als een fantastische zangeres die te horen is op Georgia Blue, het jubelalbum dat Jason Isbell opnam n.a.v. de Democratische overwinning in Georgia in 2020. My Stupid Life (Elektra Records) is haar eerste eigen album. Het kent 13 nummers, hoewel de telefoonconversatie als inleiding bij Night In eigenlijk niet als opzichzelfstaand liedje beschouwd dient te worden. Laten we het dan over de nummers hebben. Het is countrypop, die meer naar pop overhelt dan naar country. Maar de in Nashville wonende Spencer wordt wel degelijk als countryzangeres gezien. In Bigger Than The Song (zie onder) zingt ze ook over Reba, Johnny en June en Dolly. De puristen onder ons zullen het echter drie keer niks vinden. Ik kan ze daarin niet helemaal ongelijk geven: het is betrekkelijk gladde pop. Aan de andere kant: ik vind het bij tijd en wijle onweerstaanbaar en, zoals al eerder opgemerkt, Spencer is een fantastisch zangeres. Luister maar eens naar My First Rodeo. Hiermee begint een rijtje sterke songs met o.m. The Last Time, Deeper en My First Car. In de achtergrond hoor je elke keer de pedal steel van Justin Schipper en de harmony vocals van Maren Morris. Producent van dienst is onder meer Daniel Tashian die in die hoedanigheid ook heeft gewerkt aan Golden Hour van Kacy Musgraves, Dan weet je ook gelijk in welke hoek je dit My Stupid Life moet zoeken.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie