Gelokt door het vooruitzicht het eerste Nederlandse optreden van Drayton Farley te kunnen meemaken, in het voorprogramma van 49 Winchester, gingen we op weg naar Paradiso. Farley zou volgens het programma een halfuurtje krijgen, maar maakte daar drie kwartier van door 5 minuten vroeger te beginnen en 10 minuten later te eindigen.
Farley, uit Birmingham, Alabama, kweet zich met verve van zijn taak. Prachtige liedjes, veelal van zijn laatste plaat Twenty On High, over dromen en verlangens. Dromen om het te maken als muzikant in plaats van te werken in een autofabriek, maar ook over de teloorgang van de American Dream. De man is gezegend met een prachtige stem en zijn liedjes zijn om door een ringetje te halen. Naarmate het optreden vorderde viel wel wat eenvormigheid op. Met zijn murder ballad Lucinda doorbrak hij dat weer. Bij een aandachtig publiek zou een dergelijk optreden van man met akoestische gitaar geen probleem zijn, maar de goed gevulde grote zaal van Paradiso had te lijden onder een ernstige aanval van de Dutch Disease. Het doet verlangen naar een optreden van Farley met band.
Dan: de lichten gaan uit en Funk #49 van James Gang klinkt uit de boxen. Na een minuutje komen de zes mannen van 49 Winchester het podium op. Drie met cowboyhoed en drie met cap. Zanger Isaac Gibson, bassist Chase Chafin en drummer Justin Louthian hebben ook nog eens een zonnebril op. 49 Winchester blijkt live een feestband te zijn. Een band die de mensen in de zaal wil amuseren met rockende country. Ze spelen al een aantal jaren samen en zijn goed op elkaar ingespeeld. Wat volgt is een strakke set van oude en nieuwe nummers. Wel valt op dat in het geluid alle nuances die de mannen op plaat wel in hun liedjes aanbrengen, hier verdwijnen. Het is van dik hout zaagt men planken. Er zit een pedal steel-speler op het podium, maar zijn bijdrage verdwijnt geheel in de geluidsmuur die men neerzet. Pas in het allerlaatste nummer van de set mag hij kort soleren.
Zo halverwege het optreden, met het inzetten van Long Hard Life, krijgen ze het publiek, ondanks een geringe interactie daarmee, echt in beweging. Er volgen een aantal krakers zoals Russell County Line, Tulsa (van het nieuwe in augustus te verschijnen album) en het afsluitende Last Call. Eerlijk gezegd komt het allemaal wel een beetje gemaakt over. Echte beleving, behalve misschien bij Gibson, is niet waar te nemen. Wat opvalt is dat de mannen exact dezelfde setlist spelen als bij eerdere optredens van deze Europese tournee. Dat men in de toegift Hillbilly Happy speelt is dan ook geen echte verrassing.
Foto’s: Peter Hageman
28/05/2024 Permalink
Mijn zoon en ik hebben een geweldig optreden gezien van 49 Winchester. Het was een rockend en feestelijk optreden dat de zaal in vuur en vlam zette. Ik heb me net als Hugo opnieuw geërgerd aan het eeuwige gebabbel van het publiek bij het prachtige optreden van Drayton Farley.
29/05/2024 Permalink
Ook ik vond het een goed concert, maar ben het wel met Hugo eens dat het geluid weinig nuance bevatte. Op de plek waar ik stond (vrij vooraan) was de pedal steel niet tot nauwelijks te horen. Ik vond het optreden ook wat kort.