Droevige liedjes, daaraan is geen gebrek in folk en country. Elegies (eigen beheer) van Rupert Wates voegt er weer elf toe. Over de liefde, of eigenlijk vooral het einde daarvan. Dit is het vijfde album van de in Amerika wonende Brit dat we bespreken. Het zijn stuk voor stuk albums die steeds mooier worden. Wates mag dan naar de Verenigde Staten zijn getrokken, stilistisch gaat hij toch terug naar voorbeelden uit het Verenigd Koninkrijk. Zijn stem hangt als een wolk boven het water. Denk aan Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn en Scott Matthews. Niet alleen door zijn zang, maar ook zijn uiterst sfeervolle gitaarspel. Hij buigt de noten om bitterzoete wendingen en speelt zijn folk met de finesse van jazzmusici. De gitarist wordt daarbij begeleid door bassist Trifon Dimitrov. Wates liet zich inspireren door dichters zoals Edgar Allan Poe en John Keats. Het album kwam al uit in 2023.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie