Deke Dickerson wist niet wat hij zag. De Amerikaanse gitarist en bandleider zou in het Zweedse Malmö optreden, toch een stad van behoorlijke omvang, zo wist hij. Maar toen hij op de plek van bestemming aankwam, was alles anders dan hij vooraf had verwacht. Het concert zou plaatsvinden in The Barn en die bleek zeker een uur verwijderd van de stad. Toen hij er aankwam was zijn verbazing groot. Er liepen bizons en er stond een Amerikaanse schoolbus. En in die rurale omgeving stond een band te spelen op een platte truck. Een geweldige band die authentieke honky tonk speelde alsof het de late jaren 50 of begin jaren 60 waren. Die band heette The Country Side of Harmonica Sam en Dickerson had het gevoel dat hij uitgespuwd was door een tijdmachine. Als hij zijn ogen dicht deed, zou hij zweren dat hij luisterde naar George Jones, Faron Young of Lefty Frizzell. Dat was nog eens een voorprogramma! En die band kwam gewoon uit Zweden.

Dat is zo ongeveer in het kort het verhaal dat Dickerson schreef op de achterkant van de elpee Open Letter To The Blues, het debuut van de band dat in 2015 verscheen. Zo’n introductie op een hoes is lekker ouderwets, geheel passend bij de muziek van The Country Side of Harmonica Sam. Net zoals de vormgeving van het album.

Dickerson had nog meer te melden. Harmonica Sam had hij namelijk wel vaker zien optreden. Toen altijd in bluesbands waar hij op mondharmonica de boel voortjoeg. Maar dit was geen blues. Dickerson had het gevoel dat hij te gast was op een boerderij ergens in Arkansas. Dat de avond goed was bevallen, bleek wel uit de stevige aanbeveling waarmee hij de liner notes besloot. Want wie getransporteerd wil worden naar 1959, zo schrijft hij, die kan maar beter dit album aanschaffen.

Niet alleen de muziek is hartstikke retro. Alles aan de band klopt. De bezetting. De instrumenten. De countrypakken. De hoeden. De haardracht. De brillen. De fotografie. De grafische vormgeving met alle songtitels op de voorkant en de belettering. Het is pure perfectie in retrostijl.

De naar Amerika verhuisde Brit Chris Wilkinson is verantwoordelijk voor het artwork. Hij speelde gitaar en zong in diverse Britse bands. Rockabilly, western swing en andere retro. En hij ontwierp hoezen voor het label Western Star. In Sacramento, Californië, begon hij het trio The Sweet & Low Melody Co. en sindsdien speelt hij in diverse bands jazz en country. Qua vormgeving doet hij van alles; vrijwel altijd om iets er uit te laten zien alsof het halverwege de vorige eeuw is.

Een Zweedse band die country speelt en daarbij teruggaat in de tijd, erg spannend klinkt dat misschien niet. Maar ze hebben er wel degelijk succes mee. En niet alleen in eigen land. Dale Watson is een fan. Hij schreef de liner notes voor A Drink After Midnight. En nodigde ze uit in Memphis voor de Ameripolitan Awards; ze gingen terug als winnaar in de categorie honky tonk. Op Broken Bottle, Broken Heart is het voorwoord van Big Sandy, een taak die de Fransman Theo Lawrence op zich nam voor Back To The Blue Side. Hij vergeleek de sound met de opnamen van destijds op labels als Decca en Capitol.

Harmonica Sam (zang, akoestische gitaar) blaast niet meer op een mondharmonica en dat is toch best opmerkelijk met zo’n artiestennaam. Hij verruilde de blues voor ouderwetse country. Met Peter Andersson (pedal steel), Ulrik Jansson (staande bas), Robert Skoglund (vervanger van Patrick Malmros op drums) en Johan Bandling Melin (leadgitaar) doet hij dat alsof de tijd stil heeft gestaan. In Amerika zijn ze enthousiast. Op 2 juni staan ze in dB’s in Utrecht en een dag later in Schoonloo bij De Tweelingen B&B.

The Country Side Of Harmonica Sam – Open Letter To The Blues (2015)
The Country Side Of Harmonica Sam – A Drink After Midnight (2017)
The Country Side Of Harmonica Sam – Broken Bottle, Broken Heart (2019)
The Country Side Of Harmonica Sam – Back To The Blue Side (2023)