Dertig jaar op de achtergrond en nu eindelijk een eigen album. Beter laat dan nooit, want So Far, So Good (Lantzapalooza Muzik) van Lance Cowan (65) is zeer de moeite waard (nou ja, hoeveel moeite kost het luisteren tegenwoordig nog). Cowan was jarenlang actief als pr-chef en liedjesschrijver voor grote namen als Joe Ely, Jimmie Dale Gilmore, Butch Hancock, Nanci Griffith, Joan Baez en Guy Clark. Nooit kwam hij toe aan het uitbrengen van eigen werk en de songs die hij voor zichzelf schreef bleven op de plank liggen. Met het pensioen in zicht werd het eindelijk tijd voor zijn debuut. So Far, So Good voldoet in alle opzichten aan de criteria van een volwaardig altcountry-album: geen opsmuk of overbodige galm; een stel door de wol geverfde muzikanten (onder anderen Dan Dugmore, Sam Bush, Dave Pomeroy en Keith Sewell) en vooral ook liedjes met een verhaal. De titelsong gaat over het eenzame bestaan van een rondtrekkende folkzanger. In This Heart Of Mine zeggen ze dat haar vertrek het beste is voor iedereen, maar dan kennen ze dat hart van mij nog niet. Little Johnny Pierce draaide als rebelse puber Dylan-songs en maaide het peaceteken in het gazon van zijn ouderlijk huis, tot ontsteltenis van ouders, leraren en dominee. Currently Red is een eerbetoon aan de roodharige journaliste Tanya Indiana, een kennis van lang geleden, die vaak te veel, te snel en te nerveus praatte, maar wel meende wat ze zei. Blue Highway gaat over opgroeien in Calvert City, ‘nooit genoemd door Rand McNally’, waar je alle staten van Amerika leerde kennen aan de hand van de kentekenplaten van de toeristen. Prijsnummer is misschien wel Fields Of Freedom, over het lot van Joodse gevangenen in de Tweede Wereldoorlog. Hopelijk heeft Lance Cowan de smaak te pakken.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie