Brock Davis omschrijft zijn muziek als ‘agnostic gospel’ en dat maakt toch wel nieuwsgierig. Gospelmuziek door een ongelovige? Nee, zo simpel is het niet aldus de Canadese artiest die in het Californische Santa Cruz woont. Het gaat hem om de worsteling die het mysterieuze van het bestaan teweeg kan brengen. Die ligt dicht bij het verlangen naar iets groters dan het aardse. Everyday Miracle (Raintown Records) bevat dertien nummers die getuigen van een fascinatie voor het leven. Davis bekijkt de zaken bij voorkeur van de positieve kant, daarbij geholpen door het geweldige uit acht personen bestaande koortje. Het is geen gospel, maar dat gevoel heeft het dus wel. Het is pop met soul. Door de harde gitaaraanslagen en rake klappen op het drumstel heeft You’d Think I’d Know By Now wel iets van het gespierde werk van Bruce Springsteen. It Just Takes One wordt door de artiest omschreven als The Police op het pad van countryrock, hier moesten we denken aan het gitaarwerk op het album Love & Danger van Joe Ely. Het nummer handelt over seksuele agressie op de werkvloer. Met Angela (Please Say Yes) vroeg Davis zijn vrouw ten huwelijk en hij laat dat liedje volgen door My Promise To You. Die twee laatste liedjes zijn wel erg zoet. Beetje jammer na de opbeurende kracht van het voorgaande.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie