In de platenkast krijgen ze een mooi plekje naast The Jayhawks en dat verdienen ze ook echt. The Jaydees hebben met Solitude (Continental Europe) een album gemaakt dat langzamerhand meer geheimen prijsgeeft en steeds sterker lijkt te worden. Het is mijn eerste kennismaking met de band uit Tilburg, maar twee eerdere albums werden hier op de site al wel degelijk besproken. Joop van de Kuip (zang, akoestische gitaar) schreef deze keer bijna alle nummers, een verandering omdat Derrick van Schie (toetsen, akoestische gitaar, zang) dat eerder ook deed. Op het titelnummer vertelt Van de Kuip wat de eenzaamheid met een man kan doen. Met soul gebracht. Niet perfect gezongen, maar dat is juist de kracht. The Flesh Is Weak heeft een mooie, rustige opbouw en is met ruim zeven minuten niet eens het langste nummer. Dat is afsluiter Crow’s Revenge, dat over de grens van elf minuten gaat. Het begint een beetje als een soundscape met een krassende kraai en mandoline. Daarna ontwikkelt het zich van het soort folkrock dat Ian Matthews zou kunnen brengen naar iets van Dream Syndicate. BJ Baartmans produceerde met Van de Kuip. De andere nog niet genoemde krachten van The Jaydees zijn Maarten van Damme (gitaren, lap steel, mandoline, Casio-toetsenbord, zang), Ewen Vernal (bas, zang, piano) en Kees Swanenberg (drums). Samen hebben ze de nummers opgebouwd tot pakkende stukken muziek. Simple Song klinkt vooral eerlijk en Play On, dat moeten ze vooral doen. Het door orgel aangestuurde Black is het donkerste moment, het betreft een cover van Will Oldham. Met een vervormde gitaarsolo. Om nog heel vaak te draaien, dit Solitude.
16/09/2024 Permalink
Op naar jullie volgende 25 jaar! Zeker als je dit soort pareltjes uit de brij weet te vissen! Absoluut hoog top 10 werk voor mij.