Euphoriphobia (eigen beheer) van Chris Robeson had zomaar een loodzwaar album kunnen worden. De 37-jarige songschrijver uit Austin gaat regelmatig gebukt onder zware depressies en heeft daarnaast af te rekenen met meerdere gezondheidsklachten, toch slaagt hij erin om hoop uit te stralen. Dat de balans overhelt naar de positieve kant is grotendeels te danken aan de begeleiders en dan met name Gabriel Rhodes. Die produceerde het album samen met Robeson. Rhodes speelt elektrische en akoestische gitaar, steelgitaar, mandoline, sitar, piano, toetsen, erhu (een Chinese viool), fluit, blaasinstrumenten, percussie en voegt achtergrondzang toe. De ongekunstelde zang van Robeson wordt aldus omgeven door rijke arrangementen. Die overweldigen nergens, maar onderstrepen juist de emotionele teksten van de Texaan die diverse nooit verschenen albums opnam voordat hij nu met Euphoriphobia de aandacht opeist. Hij schreef de afgelopen decennia zo’n duizend liedjes, dus er was voldoende om uit te kiezen. De nummers gaan over crises, valse starts, gebroken harten en ander existentieel leed. Zware kost, maar gebracht met een zekere lichtheid. Guy Forsyth voegt zingende zaag toe aan What’s That Say About Me en Fool’s Gold neigt door de drums bijna naar hiphop, totdat een bluesy mondharmonica klinkt. De hoestekening is van Jon Dee Graham, die zelf voor zijn in 2023 verschenen Only Dead For A Little While ook zo’n beertje tekende. Qua rauwe stem en stijl doet Robeson misschien nog wel het meest denken aan die Graham.
16/09/2024 Permalink
Mooooi