Salida, Colorado (2008)
Eerlijkheidshalve toch maar even beginnen met de mededeling dat ik er niet geslapen heb. Overnachten deed ik aan de overkant van de weg bij Salida Inn & Monarch Suites. Weliswaar een minder tot de verbeelding sprekende plek dan Motel Westerner, maar er was een goede reden voor die keuze. De fietsroute voerde die dag over Monarch Pass, een bergpas op 3448 meter hoogte in Colorado. Op de top sneeuwde het een beetje. Na zo’n tocht verlangde ik naar wat comfort. Motels waar het leek of de tijd er veertig jaar had stilgestaan had ik tijdens mijn reis van San Francisco naar Houston al te vaak gezien. Nu even niet.

Townes Van Zandt kreeg ook te maken met sneeuwval op Snowin’ On Raton. Het deerde hem niet. Gewoon doorrijden. ‘Snowin’ on Raton / Come mornin’ I’ll be through them hills and gone (and gone) / Our mother thinks the road is long and lonely / Little brother thinks the road is straight and fine / Little darling thinks the road is soft and lovely / And I’m thankful that old road’s a friend of mine.’

De Raton Pass ligt op de grens van Colorado en New Mexico en is met 2388 meter beduidend minder hoog dan de noordelijker gelegen Monarch Pass. Maar dat hoeft niet alles te zeggen over de omstandigheden natuurlijk. Townes kon doorrijden. En ik ook. In de afdaling schreeuwde ik het uit: yeeeeeehaaaaaww. De Giant Bronco rolde met een lekker vaartje naar beneden. In de Rockies heb je veel minder haarspeldbochten dan in de Alpen of andere bergketens in Europa. Met een volle bepakking duwt zo’n mountainbike je in de bochten naar de buitenkant, maar met zulke goedlopende wegen was afremmen nauwelijks nodig.

De weg was een vriend van Townes. De weg was een vriend van mij. Het onderweg zijn is eigenlijk de bestemming tijdens zo’n reis dwars door de Verenigde Staten. Het bezorgt je een ultieme vorm van vrijheid. Net als in al die liedjes van Amerikaanse singer-songwriters. Ook al kan in elk volgend refrein het onheil om de hoek komen kijken. Zoals voor mij ook elke afslag alles om zou kunnen gooien. Je vertrouwen in een goede afloop bijvoorbeeld. Maar tijdens zo’n fietstocht is het de kunst om je gedachten af en toe even te parkeren. En zelf door te trappen …

De artiest die altijd maar onderweg is, blijkbaar heeft die manier van leven een enorme aantrekkingskracht. En ook al klopt het romantische beeld hoe je je dat hebt voorgesteld lang niet altijd, zo’n reis blijft je een leven lang bij. Tijdens het schrijven van deze stukjes beleef ik heel veel opnieuw. Google Street View is daarbij een geweldige compagnon.

Goed, ik werd de volgende ochtend wakker in een kamer van Salida Inn & Monarch Suites. Voordat ik vertrok maakte ik met misschien toch een beetje spijt dat ik er de nacht niet had doorgebracht nog wel een foto van Motel Westerner. Of is het Westerner Motel? Internet geeft geen uitsluitsel, want beide mogelijkheden worden gebruikt. Op de achterkant van een ansichtkaart uit de jaren 50 van het motel staat Motel Westerner, dus die volgorde zal wel kloppen.

Op Dead Motels USA, een site die helemaal gewijd is aan oude Amerikaanse motels, staat zo’n oude ansichtkaart van Motel Westerner in Salida plus foto’s uit 2016 en 2022 van Google Street View. Er overnachten zal niet meer lukken, want alles is gesloopt. Behalve de paal met de reclame-uiting die ooit automobilisten moest overtuigen om hier de nacht door te brengen.

Ik vervolgde mijn weg over US 50 in dalende lijn naar Pueblo. Links van mij kronkelde de Arkansas, een rivier die in de Rockies begint en in de Mississippi uitmondt. Via plaatsjes als Cotopaxi en Texas Creek peddelde ik op mijn fiets verder naar Cañon City, voordat ik in Pueblo aankwam. Ook over die stad schreef Van Zandt een liedje. ‘Well. I’m in this cold room all alone’, klinkt het op Pueblo Waltz. Die eenzaamheid voelde ik soms ook.