Het moet heerlijk zijn om als musicus te leren van alle klussen die je doet. Bij steeds weer andere artiesten doe je andere dingen op. Dat houdt niet alleen je eigen blik (gehoor is in deze uitdrukking eigenlijk meer op zijn plaats) open, het zorgt ook voor creativiteit en brandstof als je je eigen ding wilt doen. Zoals toetsenist Roel Spanjers bewijst als Birdcatcher. Behalve als studiomuzikant staat hij op de podia met uiteenlopende artiesten als Luther Allison, Terry Evans, Normaal, Frédérique Spigt, JW Roy, Dayna Kurtz en vele anderen. Op Birdcatcher II (Suburban Records) zet hij dat om in raffinement. En, heel belangrijk, hij verliest daarbij spontaniteit niet uit het oog. Waarmee dit een heerlijke rootsplaat is geworden. Kundig vakwerk vol niet al te strak gedefinieerde verwijzingen naar collega’s uit de soul en americana. Zoals de slidegitaar op Birdcatcher’s Lament je even naar Little Feat trekt. Zoals de piano op Hand Over Fist (Halcyon Days) de namen van Billy Joel en Steely Dan oproept. En wat te denken van de streepjes orgel op Moral High Ground Blues: als bij Al Green. Op de countrysoul van The Fool That I Am komt een steelgitaar buurten, bespeeld door Stefan Wolfs. Met Eric van Dijsseldonk op allerlei snaarinstrumenten en Gabriël Peeters op slagwerk heeft Spanjers zelf ook geen reden tot klagen over begeleiders. Als zanger krijgt Spanjers op Your Pain Is My Pain gezelschap van Malford Milligan. Een fijne samenwerking die extra glans krijgt door toevoeging van blazers. Dan zijn er nog meer nummers waarbij de namen van Professor Longhair, Neville Brothers en The Band opkomen. Iets om verder zelf te ontdekken.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie