Het Roepaen podium in Ottersum is al een tijdje een bekende naam voor degenen die Americana een warm hart toedragen. Sinds een paar jaar organiseren men hier ook een heus festival. Dit jaar was Altcountry.nl er voor het eerst bij.

Maar wel te laat. Door file-oponthoud pakte ik alleen het laatste deel van het optreden van Anna Coogan mee. De afgestudeerde biologe liet zich begeleiden door een Italiaanse gitarist. Ik kreeg in elk geval een prachtige versie van The Wreck of the Edmund Fitzgerald (Gordon Lightfoot-cover) mee.

Roepean is een een kloostercomplex dat tegenwoordig een andere bestemming heeft. Het festival vindt plaats in de Kapel (denk Paradiso, maar iets langer en smaller, zonder bovenverdieping en veel lichter) en de Nightclub, een kleine donkere zaal. De optredende acts worden na elkaar om en om in de verschillende zalen geprogrammeerd, zodat je niets hoeft te missen.

De Canadese zangeres/fiddler Kendel Carson mocht in de Kapel het spits afbijten. Groot was de verrassing toen bleek dat zij zich liet begeleiden door landgenoot Dustin Bentall die in 2006 zo verpletterend debuteerde met Streets With No Lights. Gezamenlijk werkten zij een lekkere countryrockset af waarin beurtelings werd geput uit beiderlei oeuvres. Ook mooi was hun versie van Anna van de Beatles.

Chris Pureka trad op in de Nightclub. De Amerikaanse folkzangeres bracht tezamen met gitarist Sebastian Renfield een reeks donkere liedjes, die niet uitblonken in variatie.

Een probleem dat ik op de platen ook wel eens ervaar bij Ana Egge. Live is echter andere koek. Zelfbewust bracht zij haar songs hier ten gehore. Eerst solo, maar later met Trish Klein (Be Good Tanya’s) op gitaar en de John Raham (drums) en Darren Parris (bas). Eens te meer blijkt dat een goed optreden leven in de liedjes brengt. Egge laat haar songs fonkelen.

Als laatste band voor de ingelaste eetpauze treedt The Epstein op in de Nightclub. De mannen zijn die morgen om 4 uur vertrokken uit hun woonplaats Oxford, maar van enige vermoeidheid is op het podium niets te merken. The Epstein begon ooit als een degelijke altcountryband met een Engels randje, maar evolueert de laatste jaren, wellicht mede door de inbreng van een nieuwe ritmesectie steeds meer naar een band met een eigen geluid. Folky poprockliedjes met veel tempowisselingen. Hoofdrol is er voor Jonathan Barry die de liedjes telkens met prachtige kristallijnen gitaarloopjes inkleurt.

Frazey Ford, ook bekend van The Be Good Tanya’s, mag om half acht de bal heropenen. Dat valt niet helemaal mee. Komt het omdat we na het na het eten even instorten of is het allemaal niet zo spannend wat er op het podium gebeurt? Ik vrees het laatste. Meest beklijvend zijn de covers die Ford en de haren (zelfde begeleidingsband als bij Ana Egge) ten gehore brengen: Happy Song van Otis Redding en One More Cup Of Coffee van Dylan).

Christian Kjellvander is de laatste jaren weinig te zien geweest in de Lage Landen. Volkomen onterecht blijkt vanavond. Tezamen met gitarist Tias Carlson zorgt hij voor de meest intense momenten van het festival. De liedjes van het meest recente album, The Rough and Rynge, blijken live nog mooier te kunnen zijn. Kjellvander lijkt met de ogen dicht volledig op te gaan in het moment. Carlson kleurt de liedjes ragfijn in, maar deinst er ook niet voor terug om met de gitaar vrijwel hangend op de grond een geluidsmuurtje op te trekken. Dit is livemuziek!

Al voor de vierde keer (naar zijn zeggen) stond Israel Nash Gripka in Roepean, maar dit was pas de eerste keer dat hij in de Kapel mocht optreden. Wat een vakman is dit toch. Hoe Israel elektrisch klinkt hebben we al kunnen horen op de nieuwe cd “ Live in Holland”, maar vanavond besloot Gripka het akoestisch te houden. Eerst solo versterkt op het podium, maar na enkele nummers besloot hij in de zaal, voor het podium, voor puur, onversterkt, akoestisch te gaan. Met gemak vulde zijn stem de Kapel. Na drie nummers vervolgde hij zijn optreden weer op het podium, begeleid door zijn prima band. Ook een hoogtepunt.

Dat dachten veel bezoekers, want na dit optreden keerde een groot deel van het publiek huiswaarts. Dat was een beetje sneu voor The Wynntown Marshals, want hoewel hun klassieke altcountry misschien een beetje te klassiek is (a la Whiskeytown eind jaren ’90) werd deze wel met veel pit gebracht. En waar hoor je nog eens drie gitaren, een ritmesectie en vijf stemmen? Dit zijn Schotten, hè, die kunnen allemaal zingen. Mooi waren Ballad of Jayne (een cover van nota bene L.A. Guns), Thunder In The Valley en de stampende afsluiter You Can Have My Heart.

Voor altcountry.nl was dit een debuut, maar tegelijkertijd een begin van een mooie traditie. Wij komen terug naar dit festival voor liefhebbers.