De term stringband is goed gekozen door het uit Boston afkomstige Joy Kills Sorrow. Met die omschrijving kun je namelijk diverse kanten op en dat is precies de bedoeling van de vijf ambitieuze musici. Met klassieke kamermuziek hebben ze net zoveel als met bluegrass. Misschien wel meer zelfs, want This Unknown Science (Signature Sounds/Munich) past toch echt beter bij rood fluwelen theaterstoeltjes dan krukjes op een houten veranda. Joy Kills Sorrow zoekt graag naar zijweggetjes, vormgegeven door snarengepluk op de vierkante millimeter, maar daarmee wordt de aandacht van het liedje ook wel eens weggenomen. Gelukkig ligt er ondanks de bandnaam wel degelijk een lichte melancholie verscholen in de liedjes. De omfloerste zang van Emma Beaton roept een mistig heuvellandschap op, waarbij het bos bijna aan het zicht onttrokken wordt. Van de takken druppelen de nootjes van de mandoline. Dit is muziek voor een winterse zondagmiddag bij een behaaglijke kamertemperatuur.
19/12/2011 Permalink
En toch zou ik het op prijs stellen wanneer er minder aandacht voor welgekozen beeldspraak zou zijn en er iets meer op de inhoud van het gebodenen gefocust zou worden. Nu wordt dit album wat mij betreft een beetje tekort gedaan. Jammer.
20/12/2011 Permalink
Deze band wordt vergeleken met Crooked Still, maar op dit album halen ze het niveau van die band niet. Het zit allemaal goed in elkaar, en de muzikanten kunnen echt wel spelen, maar de nummers blijven niet echt hangen.
20/12/2011 Permalink
Grappig Marcel, ik ervaar dat exact andersom. N.a.v. JKS wel eens een Crooked Still album beluisterd maar dit niet gekocht. Het kan verkeren. De songs Jason en ook Eli mogen wat mij betreft meteen mee op de iPod naar dat ene onbewoonde eiland.