Zitten we nog te wachten op een band als Dawes? Dat is de grote vraag die het derde album Stories Don’t End (Hub/Mercury/Universal) oproept. Want, euh, hadden we met punk niet voorgoed afscheid genomen van megalomane rockacts als Eagles, Fleetwood Mac en Steely Dan? Dus waarom zouden we zo’n 35 jaar later opeens weer vallen voor zo’n band? Toch was dat wat er was gebeurd met het twee jaar geleden verschenen Nothing Is Wrong. De softe classic rock van vier jonge Amerikanen op die plaat was zo gloedvol dat er geen ontkomen aan was. De in het spoor van Jackson Browne zich naar steeds grotere roem spelende band uit Californië bracht nu eenmaal kwalitatief hoogstaande liedjes zoals ze in de jaren zeventig ook werden gemaakt. Stories Don’t End stelt in eerste instantie een beetje teleur. De liedjes zijn net iets minder pakkend en producer Jacquire King (erg succesvol met Kings Of Leon) had het geluid wel iets minder mogen oppoetsen. Die hang naar perfectie is nergens voor nodig, want met zijn fraaie stem heeft songschrijver Taylor Goldsmith al voldoende gouden glans. ‘Most people don’t talk enough about how lucky they are’, zingt hij op Most People. Het is zo’n zinnetje waarbij je bedenkt dat Dawes moet oppassen dat ze niet verstrikt raken in de verleidingen die het grote succes dat op de loer ligt met zich mee kunnen brengen. Het zou zonde zijn als ze ten onder gaan in het paradijs dat Californië heet. Zoals veel van hun voorbeelden. We zijn nu vooral heel benieuwd hoe ze tijdens TakeRoot voor de dag zullen komen.
13/09/2013 Permalink
Ik zou zeggen: luister naar die platen, maar ga vooral zodra het kan (morgen op Take Root!) deze band live zien. Dan hebben we het over een ander beestje, hoor… Dan jammen ze er op los, schieten heus en echt uit de slof…. En daarna weer naar die platen luisteren en beseffen dat dat gewoon knappe songs zijn, die live tot iets geheel anders kunnen leiden. Kortom, een ‘echte’ band, die de songs al tourende ontwikkelt.
14/09/2013 Permalink
Zelden een band gehoord die zo opzichtig kiest voor commercieel succes. Dit album is naar mijn mening geen schim van hun vorige werk. Een veel te gladde,gelikte productie die het voor mij onmogelijk maakt om hier naar te luisteren. Zo zie je maar weer hoe smaken kunnen verschillen John. Wel jammer van een band met zoveel potentie. De hang naar perfectie waarover je schrijft,maakt dit album voor mij tot een draak en nu al de tegenvaller van 2013 op muzikaal gebied.
14/09/2013 Permalink
Vlak voor het optreden van Kris Kristofferson de tussenbalans van Take Root 2013 opmakend: DAWES absolute hoogtepunt tot nu toe, met een goede (gedeelde) tweede plaats voor Hollis Brown en American Aquarium. Jimmy LaFave laat ik als buitencategorie maar even buiten beschouwing
15/09/2013 Permalink
Het optreden van Dawes op Take Root 2013 grotendeels gevolgd. Ik kan Theo zijn opmerking over ‘commercieel’ enigszins begrijpen. De muziek neigt naar mainstream.
Niettemin vond ik het optreden wel heel erg goed. Een goed ingespeelde band, mooie liedjes en het komt niet zo vaak voor dat een zanger van een dergelijk band er voor zorgt dat de zang/zijn stem goed boven het geluid van de band uitkomt. Hulde daarvoor.
15/09/2013 Permalink
Ik snap de reacties over het gepolijste geluid. Toen ik een aantal maanden geleden voor het eerst de cd van Dawes aanhoorde, vond ik ’t inderdaad te gelikt. Na enkele draaibeurten kon ik toch nog wat rauwe randjes bespeuren. En gisteren bij de TakeRoot gingen ze echt goed los. Mooie uitgesponnen gitaarsolo’s. Heerlijk! Hopen dat ze niet te commercieel worden net zoals Kings of Leon, want Dawes verdient veel beter.
15/09/2013 Permalink
Waarschijnlijk een retorische vraag John. Het antwoord zal desondanks subjectief zijn. Ik zit er niet op te wachten. Het probleem zit hem voor mij niet in een gladgestreken productie. Ik ben gek op rauwe, ongepolijste producties maar kan zeker ook gladdere, commerciele producties waarderen. Ik ben dan ook gek op bovengenoemde namen als Eagles, Steely Dan en Jackson Browne. De stem van de zanger is mooi en ook de koortjes zijn uitstekend verzorgt. Het probleem zit hem voor mij in de composities. Ik heb deze band nu drie keer geprobeerd. Van alle drie de albums blijft het merendeel bij mij niet hangen. Vanuit mijn referentiekader snap ik de constante vergelijking met namen als Eagles en Browne dan ook niet. Ze kunnen nog niet in de schaduw van deze namen staan. Dus ‘hoogstaande liedjes zoals ze in de jaren zeventig ook gemaakt werden’ vind ik veel te veel eer voor deze, in mijn ogen, middelmatige band. het feit dat ze inmiddels best groot zijn en ook op Take Root in de grote zaal speelden en als een van de trekkers van het festival genoemd worden, doet daar voor mij niets aan af. Maar blijkbaar zijn er voldoende mensen die er dus wel op zitten te wachten. Nog een vraagje; Welke namen zijn volgens jou ten onder gegaan aan het paradijs dat Californie heet? Ik snap die opmerking in je review niet. Ik snap ook niet, aangezien je best kritisch bent in je woorden, dat er dan wel 4 sterren aan het product worden gegeven.
Ik heb ze op Take Root niet gezien. Het feit dat ze wellicht, zoals Kees aangeeft, uit hun slof schieten, pittiger klinken en jammen maakt de composities niet anders dan ze zijn. Daar begint het voor mij wel. Hoe dat live dan uitpakt kan ik dus niets over zeggen. Geen band die ik na drie keer een kans te hebben gegeven zal blijven volgen. Overigens vond ik alles wat ik op Take Root wilde zien( Kennedy, American Aquarium, Jones, Kristofferson, LaFave en Rowe) zeer de moeite waard. Helaas niets kunnen zien van Chapman en Sons Of Bill. Verrassing was voor mij de geheel onbekende Joe Pug. Toevallig en niet volgens planning kwamen we daar terecht. Wat mij betreft een talent. Direct zijn twee volledige albums gekocht. Dat is het leuke van dit soort festivals. Je gaat heen voor een aantal acts die je wilt zien en hebt een bepaalde verwachting en een geheel onbekende act blijkt de grootste verrassing te zijn. iemand iets van Chapman gezien en gehoord trouwens?
15/09/2013 Permalink
van joe pug bestaat ook nog een (mini)album uit 2008 ‘nation of heat’ met het prachtige hymne #101… de fraaie clip is te zien op youtube…
15/09/2013 Permalink
Wat een onzin. Oude mannen of jonge mannen met een oude geest die zuur reageren. Vooral politiek correct voor de omgeving/eigen doelgroep. Vind vooral Eagles e.d. niet goed want dat is zo mainstream ;). Dawes is gewoon een een band met songs die je wel of niet raken. Ze spelen vanuit hun hart. Nu twee keer live gezien en het klopt. Afgelopen zondag waren ze geweldig op dreef in Nijmegen. Ze spelen echt met hart en ziel. Al is het voor anderhalve man en een paardekop. Onbegrijpelijk dat ze nog niet zo groot zijn als de Eagles. Doen ze toch iets fout of zijn ze niet zo commercieel?
15/09/2013 Permalink
Voor mij is dit een goed album, maar wel de minste van de drie.
15/09/2013 Permalink
Ik vond de vorige van Dawes, Nothing is Wrong, zo ongeveer de mooiste cd van 2011. Het concert in 2012, in Paradiso, was ook prachtig, maar, zoals meestal met concerten het geval is, wel een stuk steviger. Met hun nieuwste cd wil het bij mij ook niet vlotten. Het lukt me maar niet om deze plaat (van april van dit jaar alweer) echt te waarderen. Te traag en te eenvormig. Maar zingen kunnen ze nog steeds als de besten.
16/09/2013 Permalink
Knap Guido dat je weet dat ‘de oude mannen of jonge mannen met oude geest’, wie dat dan ook mogen zijn, vooral reageren vanuit politieke correctheid voor de eigen doelgroep/omgeving. Ik vermoed zomaar dat de meeste uit die groep de Eagles juist wel weten te waarderen. Ik vind de vergelijking met de Eagles in ieder geval niet de juiste. Mooi dat Dawes vanuit hun hart spelen, iets waar ik waardering voor op kan brengen, echter is dat gegeven niet voldoende, althans voor mij, om een positieve balans op te maken. Ik vind het dan ook juist wel begrijpelijk dat ze niet zo groot als de Eagles zijn. Overeind blijft staan dat ze vocaal de zaken goed voor elkaar hebben en snap daarmee wel dat ze inmiddels een aardig gevolg hebben opgebouwd.
17/09/2013 Permalink
Toeval??
Ik heb deze discussie over Dawes gevolgd en kan en ga ook niet een oordeel geven over deze nieuwe CD doodeenvoudig ik de CD nog niet gehoord heb.
De namen Jackson Browne en “oude mannen of jonge mannen”
kom ik hier een paar keer tegen en het toeval wil dat ik een opname op DVD heb van Jackson Browne die begeleid wordt door Dawes en Jonathan Wilson.
Dit is een opname van 24 juli-2011 van Jazzaldia uitgezonden door de spaanse TVE 82 min. lang.
Is dit misschien de link tussen oude en jonge mannen?
26/09/2013 Permalink
Omdat Take Root een te beperkte speelduur had per band heeft, ben ik vooraf Dawes gaan kijken in Merleijn (Nijmegen) Hollis Brown in Metropool (Hengelo) en American Aquarium in Nix en Meer (Enschede).
Met een volledige show en in een zaaltje als Merleijn kwam Dawes beter uit de verf dan in de grote zaal in de Oosterpoort. Eagles en CSN kunnen een puntje zuigen aan hun driestemmige samenzang. Ben blij dat jonge honden weer de draad oppikken van oude bands. Hollis Brown dus bv weer die van Redwing (en die waren ook nooit echt GROOT maar wel goed). Ook de volledige shows van AA en HB gaven een beter beeld van beide bands.