Solo was Rhett Miller altijd al meer powerpop dan altcountry, zoals we toch van hem gewend zijn bij Old 97’s. Op zijn vierde simpelweg Rhett Miller (Rough Trade) getitelde cd brengt de Texaan totaal ongevaarlijke britpop. De term powerpop mag het eigenlijk niet eens meer hebben, daarvoor is dit veel te slap. Het gaat direct al op een erg vervelende manier mis op opener Nobody Says I Love You Anymore, waarvoor Miller het nodig vond om op een gekunstelde manier te zuchtzingen als was hij de voorman van het een of ander flauw popbandje. De ELO-drums van Like Love hadden nog naar iets aardigs kunnen leiden, maar de wave-gitaren willen niet erg meewerken. De plaat klinkt erg jaren tachtig, nogal dun. Dat zal wel de bedoeling zijn geweest van Miller en producer Salim Nourallah, maar het klinkt nergens naar. De jaren tachtig was het meest vervelende decennium in rock-’n-roll, dat had Rhett Miller echt niet nog eens hoeven te bewijzen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie