De muzikale route van Mathis Haug heb ik eerder dit jaar uitvoerig beschreven in de recensie van zijn Playing My Dues. Dit Distance (Dixiefrog/Bertus) is al even fraai. De maan schijnt over de moerassige rivierarm in We’ll Get Over There By Dawn. Is die Nederlandse vertaling van het woord bayou eigenlijk nodig? Dacht het niet. Bayou is namelijk zo’n woord dat direct de sfeer oproept van Louisiana en als we het op deze site over die Amerikaanse staat hebben, dan gaat het over rootsmuziek. Niet van het voorspelbare soort bij Mathis Haug. De zenuwachtige baritonsaxofoon maakt van Wise Advice uiterst spannende blues. Een sopraansaxofoon blaast lucht en volop sfeer in Heartbreaker. Poodle Dog is een soulnummer in de stijl van Ted Hawkins. Haug imponeert ook met een geweldige versie van Sign Of The Times van Prince. Een kopstem zet hij trouwens pas op in The Clown, een nummer waar ik niet alleen aan Curtis Mayfield moet denken, maar ook aan Chuck Prophet. Want bovenal is deze Haug een fantastisch gitarist die durft te experimenteren. Op Sad And Lonesome Day Blues volgt hij de route van Into The Purple Valley van Ry Cooder. Cannibal Dancer is hoekig met orgelstreepjes en Haug die staat te shaken als king kong.
16/12/2013 Permalink
Ik vond zijn vorige album echt een openbaring. Dit album deed me bij de eerste beluistering stukken minder en heb hem links laten liggen. Nu jij zo enthousiast bent over dit album zal ik nog eens een poging wagen.