We hebben hier een wereldprimeur. Niet in de zin van een nieuwtje, maar dit stuk is wereldwijd de allereerste recensie van Cinnamon Canyon Blues van Gill Landry. En dat is opmerkelijk, omdat het album al in juni van dit jaar is uitgebracht. We begrijpen daar niks van, want CCB is gewoon een prima plaat, dus aan de kwaliteit – voor zover dat al een criterium is om een album te bespreken- ligt het niet. Waarschijnlijk is het feit dat Landry het album in eigen beheer uitbrengt daar debet aan. De man doet alleen via zijn eigen social media-kanalen een beetje aan promotie en meer…

Over Rambling Nicholas Heron hebben we het hier al lang niet meer gehad. Voor het laatst in 2013 (recensie). We waren hem eigenlijk ook wel een beetje uit het oog verloren. Tot een oplettende lezer ons het nieuwe album Cinema Teatro onder de aandacht bracht. Niklas Hedstrom en Peter Roswall – zij zijn het hart van Rambling Nicholas Heron – hebben een werkelijk heerlijke plaat gemaakt. Echt heel anders dan het oude werk; tegenwoordig komen de invloeden, hoorbaar in de acht liedjes, overal vandaan. Maar het zijn toch voornamelijk folk en jazz die het makkelijkst hoorbaar zijn. En zo meer…

We moeten het nodig eens hebben over Henry Wagons. Deze Australiër heeft hier totnutoe slechts gefigureerd in recensies van andere artiesten, maar zijn werk verdient hier alleszins een eigen plek. Wagons is een Australiër, sinds 1999 voorman van de outlaw countryband Wagons (what’s in a name?) en daarnaast regelmatig tv-presentator en DJ. En solo-artiest. The Four Seasons (Cheatin’ Hearts records/Warner) is zijn nieuwste album en hij heeft zich niet ingehouden. Het is… bijzonder. Waanzinnig bij tijd en wijle, maar in de goede zin. Het klinkt als Lee Hazlewood die meer…

Op Comforts Of Home (Continental Blue Heaven) prijst Chris Bergson zich gelukkig met familie en vrienden in zijn omgeving. Feeling Good Today is lekkere countrysoul met gloedvol snarenspel zonder krachtpatserij. Het gaat niet alleen over de mensen die nabij zijn, maar ook over de stad en buurt waar hij woont. Uptown Side is een meeslepende liefdesverklaring aan New York met tenorsax van Jay Collins, die er net als toetsenist Moses Patrou al bij was toen Bergson zijn loopbaan in 2004 begon met een show in Madison Square Park in zijn stad. De Chris Bergson Band wisselt meer…

Dan Bern heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar dat weerhoudt hem er niet van om gewoon door te gaan met het maken van uitgelaten, enthousiaste muziek, vooral gekenmerkt door zijn hoge, scherpe stem (die vast niet door iedereen op prijs wordt gesteld – even doorzetten, went wel). Op Starting Over (Grand Phony Music) laat hij zich begeleiden door Jane’s Great Dane, de veelzijdige americanaband uit Boston. Starting Over (de openingstrack en meteen een van de prijsnummers) is een kwestie van schepen achter zich verbranden en onder een andere naam een nieuw meer…

Heather Pierson is een singer-songwriter uit New Hampshire die vanachter haar piano schijnbaar moeiteloos schakelt tussen jazz, blues en folk. Back To The Light (Sacred Vessel Recordings) bevat zeven liedjes die ze live in de studio opnam met Shawn Nadeau (bas, zang) en Craig Bryan (drums, zang). Pierson die behalve piano ook nog een Hammond B3 en tenor banjo speelt begint met Dusty House Blues dat toch vooral oude jazz is. Het is een stijl die herinneringen oproept aan iemand als Ida Cox. Een bijzonder prettige kennismaking met deze positief ingestelde vrouw, die je graag volgt op haar meer…

Carolyn Shulman komt uit Denver, Colorado, en Heart On A Wire (eigen beheer) is haar tweede album. In haar degelijke folk met soms uitstapjes richting bluegrass of rootsrock kaart ze maatschappelijke vraagstukken aan. Haar eigen emoties zijn daarbij vaak leidend. Ze valt te vergelijken met collega’s als Mary Chapin Carpenter, Shawn Colvin en Patty Griffin. Na acht jaar te hebben gewerkt als advocaat in Houston, Texas, besloot ze eindelijk haar hart te volgen en het te proberen als singer-songwriter. Een bezoek aan Old Farm House met begeleiding van accordeon en banjo is beslist meer…

Trapeze ((Dog Eared Discs) is album nummer zes voor Kate McDonnell. Ze woont in de staat New York en brengt krachtige folkliedjes die handelen over het alledaagse leven in Amerika. Het gaat over hoop, het doel van het leven en de overgave aan liefde in de veertien intelligente liedjes. McDonnell (zang, akoestische en elektrische gitaren) wordt bijgestaan door een ritmesectie en multi-instrumentalist Jimi Woodul, die ook optrad als producer. Breakdown Lane is een prachtig nummer waarop ze zich afvraagt hoe het toch kan dat er weer een eind kwam aan een relatie. De gitaar van Woodul zorgt er meer…

Erin Ash Sullivan heeft een engelachtige zangstem waaraan wat spoortjes tragedie zijn blijven kleven. Oftewel, op Signposts And Marks (eigen beheer) staan liedjes waarop ze het beste voor zichzelf en anderen wenst, maar wel in de wetenschap dat de omstandigheden vaak anders beslissen. De folk van de uit New England afkomstige singer-songwriter is derhalve bitterzoet. Op Nobody’s Business heeft ze het over de complexiteit van het onderhouden van een relatie. Hoe hou je je eigenheid overeind als je ook regelmatig concessies moet doen voor je partner? En hoe verhoud je je daarbij tot meer…

Erik Koskinen komt tot nu toe op deze pagina’s slechts voor als begeleider van andere artiesten, onlangs nog bij Jeffrey Foucault op diens The Universal Fire. Ook is bij hier te lande misschien wel bekend als extra gitarist bij de optredens van de band Low. De gitarist en singer-songwriter uit Minnesota brengt zelf echter ook platen uit. Een half jaar geleden kwam Down Street/Love Avenue (Real-Phonic Records) uit. Maar daar kwamen we hier pas deze week achter en u begrijpt: de plaat is de moeite waard! Er staan tien nummers op waarvan Koskinen gedurende de pandemie de zang en meer…