Het is nauwelijks te geloven dat Eric Bibb al 73 jaar oud is. Kijk naar de hoezen van zijn albums en je ziet een man van een jaar of 40. De tijd krijgt geen vat op hem. Hoe doet hij dat? Is positief blijven zijn geheim? Luister naar In The Real World (Repute Records/Stony Plain/Proper) en die conclusie moet je dan bijna wel trekken. De in New York geboren bluesartiest zingt op Stealin’ Home over ‘joy in every bone’. Het handelt over honkballer Jackie Robinson die in 1955 de Dodgers naar de winst leidde tegen de New York Yankees. Daarmee won de club uit Los Angeles in het hol van de leeuw de World Series. Bibb meer…

Elke dag na schooltijd zette Dennis Jay de radio aan om naar de muziek van zijn vaderland te luisteren. Zijn vader diende in het leger en daardoor groeide de in Wisconsin geboren Jay op in Duitsland. Het is aan Armed Forces Radio Network te danken dat hij toch een gedegen Amerikaanse opvoeding kreeg. Hij hoorde er folkliedjes, cowboysongs, rhythm-and-blues en oude rock-’n-roll. Toen Jay ergens in de jaren 70 terugkeerde in Amerika begon hij zelf op te treden, solo en met band. Hij woont nu in San Antonio, Texas. Cowboy Rhythm (Waiting For Lester Records) werd geproduceerd door Lloyd meer…

Wat doen we met de hoesfoto? Maakt niet uit. Hierachter, buiten ergens, zie maar. Het is tekenend voor de haast achteloze manier waarop Chris Acker te werk gaat. Doe ik aan John Prine denken? Ach, ik ben vast niet de eerste. Ben ik in mijn aanpak niet bijster origineel? Dat is dan maar zo. Op zijn vierde album Famous Lunch (Gar Hole Records) houdt Chris Acker het muzikaal gezien simpel en qua teksten dicht bij huis. Paar gitaren, pedal steel, piano, bas, drums; liedjes over vriendin Laurie die ’s ochtends haar tanden poetst; zwemmen in je onderbroek; een eigenwijze rouwdouwer; rondscheuren in een oude, stinkende meer…

Met Moving Along (Interior Castle Music) van Lions In The Street gaan we rockend het nieuwe jaar in. Lions In the Street, gave naam trouwens, is een kwartet dat in Vancouver werd opgericht maar dat nu deels vanuit het Zuidcalifonische San Diego opereert. Op deze debuutplaat grossieren de mannen in Stonesy rockmelodieën. De stem en de manier van zingen van Chris Kinnon lijkt ook op die van Mick Jagger. Verder veel riffs, want de gitaar van Sean Casey is wel het meest bepalende instrument. Het is verre van origineel, maar is dat erg? Nee, als het maar goed gedaan is. En dat meer…

Tom Paxton ken je misschien van The Last Thing On My Mind en I Can’t Help But Wonder (Where I’m Bound), twee van de mooiste folkliedjes ooit. De man is inmiddels 84, maar wie weet hoe oud hij nog wordt, dachten producers Cathy Fink en Jon Weisberger – we wachten niet langer: tijd voor een tribute! En wat voor één: Bluegrass Sings Paxton (Mountain Home Music Company) kan zo door naar de jaarlijst. Eind jaren vijftig/begin zestig was Paxton actief in Greenwich Village in New York, waar hij bijdroeg aan de folkrevival van die tijd. Hij trad op met Bob Dylan, Dave Van Ronk en Mississippi John Hurt. Paxton zong meer…

Light Again (Brickyard Records), dat is precies wat we nodig hebben in deze donkere dagen voor kerst. Het is de naam van een album van J Streitz & the Long Odds, een band uit Wisconsin. De band is al 10 jaar bij elkaar in een vaste samenstelling en dit Light Again is hun tweede plaat. De melodieuze altcountryliedjes worden geschreven door Jason Streitz (zang, gitaar), die naast muzikant ook pottenbakker is. Missy Heinler (toetsen, zang), Tim Heinlein (gitaar), Jimmy Rogers (bas) en Jonas Lader (drums) maken er samen nummers van die in het verlengde liggen van meer…

Over Sam Lewis hadden we het hier twee jaar geleden toen hij samenwerkte met Martin Harley, van wie we onlangs ook nog een nieuw album hebben besproken, en Daniel Kimbro als Harley Kimbro Lewis. En vier jaar geleden schreven we in een overzichtje met livealbums over zijn geslaagde plaat Solo. Dit Superposition (Loversity Records) kwam tot stand tijdens de coronacrisis. Lewis (zang, akoestische gitaar) werkte als timmerman in het bedrijf van Chase McGillis, die bas speelt op deze plaat. In zijn vrije tijd vertoefde hij veel in The Cabin Studio in zijn woonplaats Nashville, Tennessee. De meer…

Imperfecties horen er nu eenmaal bij in het leven. Tot dat besef kwam Johnny Delaware terwijl hij tussen Mexico en de Verenigde Staten pendelde om zijn bestaan als musicus in stand te houden. Op Para Llevar (Normaltown Records) combineert hij de folkrock van Laurel Canyon met invloeden uit Latijns-Amerika. In in weerwil van de songtitel Jungle Full Of Ghosts begint dat als Californië in het avondlicht. Een warme stem, akoestische gitaar, percussie en dan een wat uitgebreidere begeleiding waarbij drums het tempo opvoert. ‘I ain’t afraid to get lost’, zingt Delaware. In Running ligt hij in de Mexicaanse zon en meer…

Going out with a bang! Onder die noemer zou je To The Places We Lived (eigen beheer) van Kasey Anderson kunnen scharen. Inderdaad, de laatste plaat van de gradually retiring singer-songwriter (zo staat dat vermeld op zijn Bandcamp-pagina). Het is er echter één om U tegen te zeggen. Alsof Anderson nog één keer alles uit zichzelf heeft gehaald om met 9 prachtige songs afscheid te nemen. Deze nieuwe soloplaat sluit aan op Andersons laatste solo-album, Northern Nights uit 2010. Daarna maakte de man uit Portland nog twee albums met The Honkies en verdween hij in 2014, na meer…

Going out with a bang! Onder die noemer zou je Wiggle Your Fingers (Curation Records) van GospelbeacH kunnen scharen. De mannen rondom Brent Rademaker geven aan dat dit het laatste album van het Californische gezelschap zal zijn. Het is gelukkig een waardige afscheidsplaat geworden. Alles wat goed was aan Gospelbeach komt erop terug: het warme geluid van Californië van de jaren 70, heartlandrock a la Tom Petty, psychedelische countryrock, briljante koortjes. Ik draai het album dat in de lente uitkwam, al een half jaar, maar kon eigenlijk niet de juiste woorden vinden waarom meer…