Zo’n twintig jaar terug formeerden de broers Andrew en Alastair Taylor ergens aan de oostkust van Schotland het bandje Dropkick. Twee decennia en ruim twintig albums verder is van de oorspronkelijke line-up alleen Andrew Taylor nog over, maar aan de aanstekelijke, enthousiaste altcountry-sound (denk aan The Jayhawks, The Byrds, Tom Petty en Wilco) is niets veranderd. Primary Colours (Sound Asleep Records/Bobo Integral Records) is gewoon weer een half uur lekker doortrappen met tien sterke nummers in een strak tempo, en halverwege ter afwisseling een meer…

Een half jaar na Driven To Drive verschijnt alweer een nieuw album van Joe Ely. Wederom met opnamen uit het archief van de Texaan. Toch is Love + Freedom (Rack ‘Em Records/Thirty Tigers) zo actueel als het maar kan. De liedjes gaan over immigratie, armoede, oorlog, gerechtigheid, liefde, vrijheid en andere sociale kwesties. De 78-jarige Ely hoopt dat de liedjes een helende werking hebben in deze tijden van grote onrust. Samen met zijn vrouw Sharon wijst hij erop dat het belangrijker is dan ooit om je uit te spreken. Met een speelduur van bijna een uur biedt Love + Freedom negen composities van Ely en verder meer…

Cam Pierce komt uit het zuiden van de staat Oregon – verder weg van een succesvolle carrière in de countrymuziek kun je haast niet zijn. Vandaar ook dat hij acht jaar terug besloot zijn geliefde geboortegrond achter zich te laten en zich in Nashville te vestigen. Dat hielp. Hij is inmiddels niet alleen een veelgevraagd sessiemuzikant, maar ook toe aan zijn tweede eigen album. Bleef zijn debuut The Horseshow nog wat buiten de spotlights, met het fraaie A Thousand Lonely Horses (eigen beheer) kan zijn doorbraak niet lang meer uitblijven. Aan zijn landelijke roots lijkt hij een fascinatie voor de dieren des meer…

De weg naar The Phoenix (Black Opry Records) was allesbehalve eenvoudig voor Jett Holden. Zijn droom om countryzanger te worden had hij eigenlijk al opgegeven. Maar toen kwam muziekjournalist en oprichter van Black Opry Holly G op zijn pad. Zij stimuleerde hem om door te gaan met liedjes schrijven, nadat ze een aanzet tot Taxidermy had beluisterd. Dat is een moedig nummer waarin Holden als homoseksuele Afro-Amerikaan het opneemt tegen xenofobie. ‘I’ll believe that my life matters to you / When the bible’s not a tool you use to crucify / They say the best songs are three chords and the truth / Until meer…

Met Wayfarer (Valve Records) is Dan Raza toe aan zijn derde album. Zijn vorige, simpelweg Two getiteld, verscheen in 2017. Daarna vroeg de Britse folktroubadour zich af wat hij verder nog wilde. Hij had vijftien jaar aan zijn carrière gewerkt en was een beetje uitgeblust geraakt. Londen en omgeving kende hij nu wel, hij was toe aan iets nieuws. Hij werd een reiziger en vertrok naar Nashville en maakte een reis door Amerika en Mexico en deed daarna ook het vasteland van Europa aan. In die tijd schreef hij de nummers voor Wayfarer. In Tijuana zag hij emigranten om het uiteinde van het hek tussen meer…

Van alleskunner, die kwalificatie kwam bij me op door een zinnetje op het A4’tje ter promotie van A Pawnshop Love Affair (Continental Record Services/Coast To Coast) van BJ Baartmans & Wild Verband. In die tekst gaat het over zijn kwaliteiten op ‘van alles met snaren’. Een van alleskunner dus. Is er een verschil met een alleskunner? Niet echt, behalve dat de van alleskunner wat minder de behoefte heeft om die kwaliteiten constant in de spotlights te zetten. De van alleskunner wil zelf ook worden meegesleept door de muziek. Hij is wel in te huren door derden, maar wil wel binding houden met meer…

Rebecca en Megan Lovell timmeren onder de bandnaam Larkin Poe (hun overoverover-etc grootvader; nog een neef van Edgar Allan) al een jaar of vijftien flink aan de weg met stevige, in blues en soul gedrenkte rootsrock. Met hun nieuwe album Bloom (Trick Woo) lijkt hun samenwerking tot volle bloei gekomen te zijn – voor het eerst schreven ze alle nummers samen, in plaats van om en om. Ze wonen tegenwoordig in Nashville, maar hun zuidelijke herkomst (Atlanta, Georgia) klinkt nog duidelijk door in hun schroeiende gitaarwerk en vooral de slepende sound van de zelfontworpen meer…

The Oak Ridge Boys vinden Mama’s Boys (Lightning Rod Records) een perfect cadeau voor moederdag. Daar zit wat in, want het is een eerbetoon aan alle moeders. Producer Dave Cobb kwam met het idee en dat viel goed bij de mannen die zich nog altijd jongens noemen. De vierstemmige zang van Duane Allen, William Lee Golden, Richard Sterban en nieuwkomer Ben James gaat even langs een stukje Rock Of Ages op Mama’s Teaching Angels How To Sing. Piano en pedal steel maken er echte ouderwetse country van en die stemmen vormen een warm bad waar moeder lekker in kan zakken. Maar meer…

Stories I Only Tell My Friends (Blackbird Record Label) werd live in de studio opgenomen in Chicago. De zang van Nikki O’Neill is niet altijd loepzuiver, een beetje hard in het hoog soms, maar dat is helemaal niet bezwaarlijk. Want hé, deze singer-songwriter heeft soul! En haar nummers hebben dat ook. De arrangementen ontstonden nadat O’Neill de ruwe contouren van de liedjes had laten horen aan de bandleden (bas, drums, gitaar, toetsen). Af en toe breekt een gitaar uit de puntige akkoorden voor een felle solo. O’Neill vestigt even alle aandacht op haar spetterende spel op Square One. Ze  meer…

In meerdere opzichten is The Ridge Trilogy (Continental Song City) van Dean Owens iets heel bijzonders. Ga maar na, in deze tijden dat muziek steeds vaker helemaal niet meer op een geluidsdrager wordt gezet, komt het Nederlandse label CRS met een triple-album (het gaat om ep’s) van de Schot. Tweede bijzonderheid: in totaal staan er slechts dertien nummers op de drie cd’s. Die hadden dus ook gewoon op een enkele cd kunnen staan. Deze samengevoegde trilogie is eigenlijk een soort cadeautje dat als fysiek product in een beperkte oplage van slechts 300 stuks verkrijgbaar is. Een meer…