The Party’s Over (Tea Pad Recordings) is het vijfde album van Rob Heron and The Tea Pad Orchestra. Aan de kruisbestuiving van country, blues, rock-’n-roll, western swing en nog veel meer komt nog geen einde. Het album draait als altijd uit op een feestje. Geen wonder, want Heron heeft de kroeg dan wel verlaten, hij heeft de hele avond gedronken, dus de whisky, gin en wijn werken nog wel even na. Dus na het titelnummer waar de plaat mee begint, is het echt nog niet gedaan met de pret. Zo begint She Hypnotised Me met een schreeuw als Barrence Whitfield en vangt My Salad Days aan met een jodel meer…

Paul Knowles en zijn partner Nicole Storto zijn met New Earth Farmers toe aan de derde bandnaam. Hiervoor noemden ze zich New American Farmers (zie recensie van tien jaar geleden), maar die naam vonden ze te veel neigen naar patriottisme en daar voelden ze zich niet lekker bij. Op The Good Ones Got Away (OneLipLuca) beperken ze zich overigens liever ook niet tot de aarde, want de albumtitel komt uit het nummer The Universe Is Hiding en dat gaat over de wens om contact te leggen met dat wat zich buiten ons bewustzijn afspeelt. Bestaan er andere meer intelligente wezens die dan meer…

Bestaat (of bestond) de figuur Jim Molineaux? Of is deze Afro-Amerikaanse man die oorspronkelijk uit Haïti kwam voordat hij werd geadopteerd door een operazangeres uit New Orleans ontsproten aan het brein van JP den Tex? Toch even zoeken op internet. En jawel, in alle recensies van The Starlight Adventure (Comme Les Chansons) het verhaal zoals Den Tex het vertelt. En verder heel veel websites over de een of andere Amerikaanse worstelaar. Die is het dus niet. Dus of Den Tex en Molineaux elkaar echt in 1992 hebben ontmoet in Berlijn? Maar doet het er wat toe? Als dat meer…

In januari zouden we elke dag wel een recensie kunnen schrijven van een prima album dat vorig jaar is blijven liggen op de stapel nog te recenseren cd’s. Zoals dit Just Another Honky Tonk In A Quiet Western Town (Blue Betty Records) van Surrender Hill. En dat is zelfs een dubbelaar. Maar ja, ook nu ontbreekt ons de tijd om die inhaalslag te maken. In 2017 hebben we het duo al eens voorgesteld in een recensie van Right Here Right Now. Dat was een romantische plaat van Robin Dean Salmon en Afton Seekins die echter niet zoetsappig werd. Op deze twee schijven (de eerste is Just Another Honky Tonk en de meer…

Volgens Sean O’Brien is zijn elfde album The Program Is Morally Good (First Cold Press Records) de eerste die in de categorie americana of alternatieve country valt. Toch bespraken we op deze site al drie platen van de Amerikaan. We zijn niet zo van de hokjes, over het algemeen zijn we juist enthousiast als er een beetje buiten de lijntjes wordt gekleurd. Dus hoe zit dat met deze nieuwe van O’Brien, die zanger was van True West voordat ze debuteerden met Drifters? In die vorige recensies vergeleken we de muziek van hem met Television en Talking Heads en die namen kunnen we bij deze wederom met meer…

De Australiër Steve Wallis ontmoette in Amerika de Engelsman Joe Boon die hem terzijde staat op Nothing Stays The Same Way For Long (eigen beheer). Beiden waren daar in het noorden van de staat New York voor een cursus liedjes schrijven die werd geleid door The Milk Carton Kids. De inmiddels in Parijs neergestreken Wallis reisde naar Engeland om in de studio van Boon en in enkele kerken aldaar elf fijne nummers op te nemen die kunnen worden omschreven als countryfolk. Vooral op het slot- en titelnummer doet hij wat denken aan David Ramirez. Hij heeft een vergelijkbare ingehouden meer…

Mexico City is een band die – u raadt het natuurlijk al – helemaal niet uit Mexico City komt. Niet uit Mexico ook en niet eens uit Noord-Amerika. Nee, Brisbane in Australië is de thuisbasis van deze vijfmansgroep. Over het algemeen bereikt maar weinig nieuws van de bruisende americana-scene de Europese websites. Wij willen voor Closer To Home (eigen beheer), het vierde album van deze band (die al ruim 20 jaar bestaat), graag plek inruimen. De 10 nummers op dit 35 minuten durende album verraden een invloed van The Band en Crazy Horse. Een bepaalde mate van losheid, wat gruizige meer…

De Tip Jar moet een beetje gevuld blijven, dus gaan Bart de Win en Arianne Knegt onverdroten voort met het afleveren van albums. Songs About Love And Life On The Hippie Side Of Country (eigen beheer) is alvast een mooie titel voor de nieuwste worp liedjes. Aan de opnamen die tot stand kwamen in Eindhoven werken wederom enkele Texanen mee. Ron Flynt legde de bijdragen van Walt Wilkins, Bill Small en Pat Manske die aan de andere kant van de oceaan tot stand kwamen vast. Harry Hendriks (diverse snaarinstrumenten en zang) en drummer Eric van de Lest werkten mee in Brabant, net als meer…

Ooit, na het verschijnen van Midwestern Farmer’s Daughter, werd Margo Price beschouwd als country’s next big thing. Die verwachting werkte beperkend: het is ook niet wat ze wilde zijn. Dat was natuurlijk al te merken op haar vorige album waarop ze in muzikale zin afstand nam van het americanawereldje. Ook op Strays (Loma Vista) drijft ze weg van de countrykant. De zaden van dit licht psychedelische album werden gepland tijdens een weekje weg met haar echtgenoot Jeremy Ivey na diens lange strijd met covid. In een Airbnb in South Carolina namen ze een half bos meer…

Ze speelt resonatorgitaar en komt uit Raamsdonksveer. We hebben het over Merel van de Keer. Enkele maanden geleden verscheen van haar Ghost In The Storm (Howlin’ Chicken Records), een album met zes nummers en een speelduur van bijna een half uur. Eigenlijk een ep dus. Misschien is dat de reden dat het door niemand genoemd werd in de eindejaarslijsten. Aan de kwaliteit kan het namelijk niet liggen, want wat een overtuigend werkstuk is dit! De Brabantse brengt de blues met zoveel overtuiging dat er geen ontkomen aan is. Dat zit ook in de tekst van het titelnummer. Ze waarschuwt: haar meer…