MJ Lenderman is ofwel een zoon van een van de dames van We‘ve Got A Fuzzbox And We’re Gonna Use It òf hij is als kind in een ketel vol fuzzdrank gevallen. Dat is wel de conclusie die we kunnen trekken bij het beluisteren zijn eerste in een echte studio opgenomen plaat Boat Songs (Dear Life Records). De uit Asheville, North Carolina afkomstige singer-songwriter trapt het pedaal in elk geval vaak in en drenkt zijn altcountryliedjes daarmee in een lekker gruizig geluid. Niet altijd overigens: in TLC Cagematch, dat meer…

Werk van Derek Hoke bespraken we hier al eens eerder: het honky tonk-achtige Waiting All Night uit 2012. In 2017 bracht hij een nogal sombere plaat uit: Bring The Flood. Maar met zijn recente album Electric Mountain ziet de wereld er weer wat beter uit. Het centrale thema is: vooruitkijken. Let Go Of My Heart b.v,  dat gaat over het niet blijven hangen in een stukgelopen relatie. Honky tonk heeft de Nashvillian Hoke ook achter zich gelaten. De nummers waren oorspronkelijk wel geschreven als traditioneel klinkende liedjes, maar daaraan zijn ‘big guitars’, synthesizers, mellotron etc toegevoegd meer…

Cristina Vane heeft een Guatemalteekse moeder en een Sicialiaans–Amerikaanse vader. Op Sicilië werd ze ook geboren, maar ze groeide ook op in Frankrijk en Engeland. Op haar 18de trok ze naar de VS voor een studie. Een echte globetrotter dus die, en dat is niet zo vreemd, een voorliefde heeft voor blues, country en rock. Rootsmuziek, aardse muziek geeft dan misschien vastigheid. Na een aantal jaren te hebben gewerkt in McCabe’s Guitar Shop in Los Angeles trok ze naar Nashville. Vane heeft zich bekwaamd is het spelen van clawhammer banjo en slidegitaar. Haar tweede album, Make Myself Me Again meer…

Angela Strehli wilde niet teveel afwijken van de arrangementen van de originelen op Ace Of Blues (Antone’s Records/New West Records/V2 BeNeLux), dus verder dan Two Steps From The Blues gaat ze niet. Dat klinkt misschien een beetje als kritiek, maar is het allerminst. Want Elmore James, O.V. Wright, Muddy Waters, Chuck Berry, Otis Rush, Howlin’ Wolf, Otis Clay, Jimmy Reed, Little Milton, Dorothy Love Coates en Stevie Ray Vaughan worden allemaal geëerd met geweldige uitvoeringen. Te beginnen dus met dat machtig mooie nummer Two Steps From The Blues van Bobby Bland. Heerlijke band. En met meer…

De songs op het titelloze debuut (Fulltime Hobby Records) van Sylvie zijn mooi, maar het verhaal erachter is ook mooi. Multi-instrumentalist Ben Schwab (die ook zijn rondjes meedraait in de band Drugdealer) vond op zolder een cassette met liedjes die zijn vader ooit had ingespeeld. Pa Schwab had een band, Mad Arthur, en had daarmee halverwege de jaren ’70 een aantal demo’s opgenomen voor een album dat uiteindelijk nooit werd uitgebracht. Die songs hebben de jonge Schwab geïnspireerd voor de nummers die nu onder de naam Sylvie zijn uitgebracht. Sylvie is ook de titel van de enige cover meer…

De opener Roots Heart Rhythm haalt het beste uit de luidsprekers. De diepe sound van bas en drums doet een beroep op de kwaliteiten van de installatie. Best verfrissend, want lang niet alle americana doet dat. Satchel Of Songs (eigen beheer) is het zesde album van Diane Patterson. Behalve een goed geluid biedt de plaat ook inhoud. De Amerikaanse singer-songwriter voert een vorm van activisme in haar liedjes, die vaak over onze relatie met de aarde gaan. Voeg daarbij haar aandacht voor inheemse volkeren van over de hele wereld en het mag duidelijk zijn dat Patterson iets bijzonders te bieden meer…

Met Big Blue maakte Gold Star, waarachter de in Wenen geboren maar in Los Angeles opgegroeide Marlon Rabenreither schuilgaat, een onuitwisbare indruk. Dat was in 2017. Het uit 2018 stammende Uppers & Downers was een iets minder, maar wel interessant werk. Nu ligt er Headlights USA (eigen beheer). Iets genuanceerder: Headlights USA is eigenlijk een vervolg op een ep met dezelfde naam, aangevuld met 5 andere nummers die ook deels al als singles waren verschenen. Nu op lp en in een downloadalbum. In meer…

Soulmuziek die ook werkelijk de ziel induikt, dat is in het kort de samenvatting van Bad Days Better (Southern Songs) van Adam Hood. De singer-songwriter uit Alabama liet enkele jaren geleden de fles staan en dat had in alle opzichten een positieve uitwerking. Dat optimisme omschrijft hij mooi op het titelnummer: ‘I’m gonna make the bad days better than the good days used to be’. Het album begint ermee en de eerste woorden zijn: ‘I woke up this morning seeing things a little differently’. Opstaan in de ochtend, dat hebben we al duizend keer eerder gehoord in de blues, maar Hood buigt het meer…

De titel Tick (Demos-Outtakes-Live At The 40 Watt Club) (Dial Back Sound) geeft aan dat dit een soort tussendoortje is. Maar wat voor een! Dit nieuwe album van Jerry Joseph and The Stiff Boys doet eigenlijk nauwelijks (lees: niets) onder voor het twee jaar geleden lovend besproken The Beautiful Madness. Het eerste nummer is een demo, maar Tick klinkt als een klok. Met die geweldige stem van Joseph. Zwaar aanbevolen voor iedereen die Graham Parker in de kast heeft staan. Na nog een demo volgen drie outtakes en daarna vijf live-uitvoeringen van nummers van The Beautiful Madness. Alles wederom meer…

Tjongejonge, wat heeft de eerder mij onbekende Unnveig Aas met Phases (Mother Likes It Records) een prachtige plaat gemaakt. U kan uit de naam van de zangeres, ja het is een zangeres, wel afleiden dat we hier alweer met een Scandinavische artiest te maken hebben. Aas komt uit Noorwegen, maar door hoor je op Phases nauwelijks iets van. Dit is americana zoals dat hoort te zijn, althans zoals ik dat het liefste hoor: sterk door country beïnvloede folkpop. En modern geluid, balancerend op tradities. De 10 nummers op dit derde album van Aas zijn geïnspireerd door de echtscheiding van meer…