Eerst het zuur en dan het zoet? De hoes van Mercy John’s nieuwe album, Nights On Fire (V2), is wat kitscherig, zo’n afgewend gelaat tegen een ondergaande zon op de achtergrond, mwah. Maar daarmee is alles wat minder geslaagd is van dit album wel gezegd. Voor de rest: louter lovende woorden. En zo’n hoes; het is toch vooral de muziek waar het om gaat. Die muziek is echt schitterend. Mercy John, dat is John Verhoeven uit het Brabantse Veghel. De man maakte met This Ain’t New York en Let It Go Easy al twee prachtige platen. Klassiekers uit de nederamericana. Hij schreef bovendien meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Ingvild Flottorp uit Noorwegen? Op haar tweede album I Just Wanna Know It All (Vestkyst) brengt de nog maar 23 jaar oude zangeres vlotte folkpop met rootsy randjes. Soms, zoals in de eerste twee nummers, klinkt ze als een rurale Kate Bush of als een poppy Iris Dement. Hoewel meer…

Op het in 2020 verschenen Sing In A World That’s Falling Apart zwalken Black Lips als een dronken stel door de bermen van de altcountry. In de eerste zin van de recensie van die plaat betwijfelden we al of de band daar op een volgend album mee door zou gaan. Niet dus. Apocalypse Love (Fire Records/Konkurrent) hadden we dus ook heel makkelijk links kunnen laten liggen. Maar omdat we hier juist de randen van het genre graag opzoeken, doen we dat niet. En dan vinden we uit dat juist het titelnummer toch echt nog een countryrandje heeft. Met een steelgitaar. Het van belgerinkel voorziene Operation Angela is meer…

Op Why Do You Love Lizzie? stelt de Australiër Kaurna Cronin vraagtekens bij de banden van zijn vaderland met het Verenigd Koninkrijk. Die Lizzie is natuurlijk de onlangs overleden koningin Elizabeth. Het staat op het album Harsh Beauty (eigen beheer). Een duidelijk antwoord krijgen we niet. Duidelijk is wel dat hij het een ongemakkelijke situatie vindt. Niettemin brengt hij het op een fijne, softrockende melodie en begint het met wat mondharmonica als Neil Young circa Comes A Time. In eerdere recensies had ik het al over zijn wat hese voordracht en maakte ik vergelijkingen met Steve Forbert en meer…

Zes mannen, waarvan Phil Barker, Robert Greer en Jesse Langlais liedjes schrijven en beurtelings als leadzanger fungeren, dat is de band Town Mountain. Ze komen uit Asheville, North Carolina, en nemen op Lines In The Levee (New West Records/V2) alle elementen van die Amerikaanse staat mee in hun muziek. De bluegrass van de Appalachen die ze al jaren brengen is door de komst van drummer Miles Miller (voorheen in de band van Sturgill Simpson) meer opgeschoven naar rurale rock. Het rijke geluid waarin gitaar, banjo, mandoline en viool hoofdrollen vervullen is meeslepend, niet alleen door die meer…

Dit is een heel bijzondere plaat: I Ran Down Every Dream (Yeproc) van Tommy McLain, om meerdere redenen. Allereerst is dit het eerste album in meer dan 40 jaar van deze veteraan. De uit Louisiana afkomstige McLain is inmiddels 82 jaar. In 1966 had hij een hit(je) met Sweet Dreams, maar dat succes kon hij niet voortzetten, mede door een hang naar drank en drugs. Wel had Freddy Fender in 1977 nog een countryhit met het door McLain geschreven If You Don’t Love Me Alone (Leave Me Alone). Toch raakte McLain niet geheel in de vergetelheid, mede doordat een paar van zijn nummers meer…

Als je het hebt over aanstekelijke muziek, dan heb je het over de liedjes op het nieuwe album van Melissa Carper: Ramblin’ Soul (Thirty Tigers). De in Nebraska opgegroeide zangeres met de bijzondere stem borduurt op dit album voort op hetgeen ook al te horen was op het vorig jaar verschenen Daddy’s Country Gold (zie recensie). Dat wil zeggen een mengeling van country, jazz en western swing. Hier en daar ook een toefje soul en blues, mede door de toevoeging van de klanken uit het orgel van John Pahmer. Verder veel van dezelfde gasten als op het eerdere album: Chris Scruggs meer…

Dawn Riding is een zangeres uit San Francisco. En Dawn Riding heet in het echt Sara Rose Janko. Vrijwel elke zondag van 2021 toog zij naar het Mission District, naar het huis van producer/muzikant Alicia Vanden Heuvel om daar songs te oefenen en op te nemen. Dat heeft geresulteerd in het prachtige You’re Still Here (The Log Road Society). Soms intiem en klein gehouden folk/country, soms heerlijk breed uitwaaierende songs. Met het eerste nummer, 9 Lives, geeft Riding gelijk een knipoog naar Merle Haggard als ze zingt over een man die in de meer…

Westcoast countryrock met een veelkleurig psychedelisch tintje, dat schreven we hier in 2011 over Sundrunk Angels van Old Californio. En dat album was nog net iets beter dan het ook niet misselijke debuut Westering Again van twee jaar eerder. De band is terug met Country (eigen beheer). Dat psychedelische kantje is nagenoeg verdwenen; de countryrock niet. Beetje jammer is het dat er slechts drie eigen liedjes worden gedaan. De binnenkomer Shorten Your List is van de uitstekende songschrijver John Dembowski. Met een heerlijk stukje akoestische gitaar. De andere eigen nummers zijn I Say That Too van meer…

Silent Storms is het tweede album van Rebekka Lundstrøm, een zangeres uit het aan de Noorse zuidkust gelegen Arendal. Op dit album wordt zij ondersteund door een aantal lokale muzikanten. Waarom deze vermelding? Omdat het een album is geworden waarop allereerst opvalt hoe smaakvol die muzikale omlijsting van Lundstrøms liedjes is. Die  nummers kunnen als folk met countryrandjes omschreven worden, met banjo, mandoline en gitaar als belangrijkste gebruikte instrumenten. Nu blijkt Arendal een bruisende muziekscene te hebben. Wellicht dat het daardoor meer…