We gaan dit jaar echt niet uit zonder bespreking van The Liar (Thirty Tigers/Blue Dirt Records) van John Fullbright. Daar zijn twee redenen voor: a) het is nieuw werk van Fullbright na 8 jaar stilte; en b) het is een geweldig album. Fullbright had moeite met de druk die het succes van vooral de albums From The Ground Up (2012) en Songs (2014) hem brachten en kroop in zijn muzikale schulp. Maar die acht jaar in relatieve rust brachten klaarblijkelijk wel ruimte voor de 11 nieuwe songs van dit nieuwe album (waarop ook nog Unlocked Doors dat ook te horen was op het meer…

Op de website van de Australische singer-songwriter Steve McNaughton wordt zijn vorige album Eagles Aloft omschreven als een combinatie van softrock en hedendaagse country. Dat maakt niet echt nieuwsgierig. En eerlijk gezegd viel Journeyman (eigen beheer) de eerste draaibeurt ook niet echt mee. Veel vaker gehoord. Dertien in een dozijn. Dat was het oppervlakkige en te snelle oordeel. Want inmiddels kan ik best genieten van deze rootsrock, die beslist niet gladjes is. Allereerst bevalt de stem van McNaughton me wel. Niet dat de vergelijking veel mensen verder zal helpen, maar ik moest vooral denken aan Kodac meer…

Elk liedje is een zaadje dat kan groeien. Zal bloeien. Een stem alleen staat voor kracht. Twee stemmen brengen hoop. Barry Oreck uit Brooklyn is een folkzanger die gelooft in de heilzame boodschap van liedjes die ergens over gaan. Op Leap Year (eigen beheer) staan negen zulke nummers. Met teksten waarin hij op zoek gaat naar positieve noten. En als die moeilijk te vinden zijn, dan brengen ze die met het samenspel. Een beetje ouderwets misschien, maar in werkelijkheid van alle tijden. Oreck groeide op in Chicago waar hij enkele decennia geleden de folk- en bluesclubs bezocht. Waar destijds iemand als meer…

Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way (Gypsy Soul Records) ook uit de luidsprekers knalt, de hele tijd moet je daarbij aan The Black Crowes denken. En dus is de naam van die Amerikaanse band nu al vaker genoemd dan de naam van de Canadese band waar het in deze bespreking om draait. Chris Medhurst heeft net zo’n machtige strot als Chris Robinson. Met lange uithalen schraapt hij zijn keel. En Ross meer…

In veel recensies wordt Honey Harper omschreven als een country crooner. Een crooner is iemand die een ontspannen en intieme houding heeft en zingt met een zachte, lage stem, zo lees je op Wikipedia. Dat gaat maar ten dele op voor de in Londen wonende Amerikaan William Fussell, zoals Honey Harper in werkelijkheid heet. Op zijn tweede album, Honey Harper & The Infinite Sky (ATO) zingt de man wel ontspannen, maar zacht en laag is het niet echt. Soms lijkt het alsof de stem van Harper diens mond nauwelijks wil verlaten. Wat gekweld klinkt het dan. Verder borduurt meer…

Hij heeft het ‘m weer geflikt. Paal Flaata, de Noorse zanger pur sang heeft met New Green Grass Will Grow (Grappa) opnieuw een uitstekend album gemaakt. Op de opvolger van Love And Rain (uit 2017) staan, zoals inmiddels wel bekend is bij Flaata, voornamelijk covers. Maar het mooie van de voormalige zanger van Midnight Choir is dat hij zich deze bewerkingen van andermans werk volledig eigen maakt. Met veel strijkers en piano en natuurlijk die prachtige stem waarover de Noor beschikt. Het bekendste nummer is de Brel/McKuen-song If You Go Away. Verder komen de nummers meer…

Nikki Lane sprak in 2017 de ambitie uit om een Highway Queen te worden, een koningin van de weg die geen koning nodig heeft. Ze voelde zich sterk. Maar na die woorden was ze opeens moe van het leven onderweg. Wilde ze wel doorgaan? Vijf jaar later ligt er toch een nieuw album: Denim & Diamonds (New West Records/PIAS). Het was Josh Homme van Queens Of The Stone Age die haar hernieuwde energie gaf. Hij produceerde het album en nodigde Alain Johannes (gitaar), Dean Fertita (orgel) en Michael Shuman (bas) van zijn band uit in de studio. Achter de drums namen Matt Helders van Arctic Monkeys en Carla meer…

Michael Veitch is een in Woodstock neergestreken singer-songwriter. Hij werkte voor de staat Vermont waar hij toezicht hield op milieuzaken. Hij klaagde meerdere multinationals aan. Daarna probeerde hij het in de politiek, totdat hij ergens in de jaren 90 de muziek verkoos. Shawn Colvin nam hem op sleeptouw. Op Wachtraum (eigen beheer) reist hij door het hele jaar, te beginnen met First Day. Daarop maakt hij direct duidelijk dat het een album is waarop hij optimisme laat prevaleren. Februari krijgt een liedje in de vorm van Valentine’s Day. Moving Day valt op door de mondharmonica, die je even doet denken meer…

Net als John Moreland en John Calvin Abney is M. Lockwood Porter meer gebruik gaan maken van synthesizers en drums uit een doosje. Op Sisyphus Happy (Black Mesa Records) staat er nogal wat achter zijn naam: zang, akoestische en elektrische gitaren, Wurlitzer, piano, orgel, mellotron, synthesizers, drum programming. De opsomming achter de naam van Moreland is nauwelijks korter. Abney doet trouwens ook mee, maar alleen op akoestische gitaar op The Dark Before The Morning. Dat nummer begint met mandoline van Avi Vinocur. Verder is er de pedal steel van Ian Taylor Sutton op Cried Through The Night en meer…

Net als Island Creek van vorig jaar (besproken in de rubriek roundup) is Darkness At Dawn (Poetic Debris Records) van David Massey een ep. Zeven nummers in 25 minuten. Na een loopbaan als advocaat maakt hij nu voor zijn plezier muziek aan de oostkust van de Amerikaanse staat Maryland. Vaak met Jay Byrd aan zijn zijde, wiens fijne album At Home Again we hier eerder dit jaar ook al aandacht gaven. Massey heeft een wat hese zangstem, waardoor de vergelijking met Steve Forbert al snel gemaakt kan worden. Op Players kun je daar trouwens ook Elliott Murphy aan toevoegen. Het titelnummer meer…