Met Charley Crockett heeft het festival TakeRoot een van de meest interessante countryartiesten van dit moment gecontracteerd. Een harde werker die zijn eigen zaakjes regelt. Na een succesvolle hartoperatie gaat hij weer huppelend over het podium. Zijn nieuwste album The Man From Waco (Son Of Davy Records) is misschien wel zijn beste tot nu toe. Voor het eerst helemaal opgenomen met zijn eigen band.

Meer dan in welke andere muziekstijl ook, komt het in countrymuziek aan op geloofwaardigheid. Want je kunt wel allemaal verhalen vertellen meer…

I’ve seen the future of americana and its name is….. Nee, zover willen we hier lang niet gaan. Maar Florida (Monument) van Pillbox Patti is wel een belangrijk album. Enfin, ze noemt het een EP, maar met een speelduur van net geen 30 minuten mag je het ook best een album noemen. Waarom dit een belangrijk album is? Pillbox Patti, een pseudoniem van de oorspronkelijk uit Starke, Florida afkomstige Nicolette Hayford, maakt hier met gebruikmaking van onder meer een drumcomputer, samplemachine en jankende steelgitaar een countrypop-plaat van nu. Dat wil zeggen, nummers meer…

Wat direct opvalt aan de nieuwe plaat van Jeffrey Halford & the Healers is dat Halford en de zijnen hun muziek nu iets meer laten overhellen naar soul. Dat is geen slechte stap. Natuurlijk had je dat al een beetje kunnen afleiden uit de titel: Soul Crusade. Another Skyline en Kitchen Door zijn uitgesproken soul-ig. Walk To The River is dan weer een bewerking van de gospelklassieker Wade To The Water en heeft de migrantenproblematiek als onderwerp. Verder hoor je toch vooral de bekende sound van Halford: door blues geïnspireerde americana. Niet slecht en niet hemelbestormend maar meer…

Ik heb een nieuwe vriend. Althans, zo spreekt Shawn Hess mij aan op zijn nieuwe album: Hey Friend (eigen beheer). Het is fijn om zo’n Honky Tonk Connaisseur als vriend te hebben. Hoewel, zo iemand is dan wel bevriend met iedereen, maar niemands beste vriend, zo leren we in het gelijknamige nummer. De uit Wyoming afkomstige Hess strooit op dit tweede album van hem met geweldige countrysongs. Songs met een kop en een staart, waarop Muskrat Jones (what’s in a name) mag uitblinken op zijn pedal steel. Ook fiddler Jackson Clarendon is in vorm en hetzelfde mag gezegd meer…

Heb het altijd al eens willen hebben over The Partridge Family en Memories To Burn (Regional Records) van The Williams Brothers is de gelegenheid om dat dan eindelijk ook maar eens te doen. Met een bekentenis, of eigenlijk twee. Een geweldige serie vond ik dat namelijk. Met een schoolbus in Mondriaan-kleuren door de Verenigde Staten trekken, dat wilde ik ook wel. Misschien is daar mijn interesse in Amerika wel begonnen. In 1974 was ik 12 en misschien wel een beetje verliefd op Laurie Partridge (Susan Dey). Dat is dus de tweede bekentenis. Maar Andrew en David Williams waren ook verliefd op haar. En zij zaten in meer…

Het nieuwe album – het negende- van Courtney Marie Andrews is een gevalletje ‘mweh’. Op Loose Future (Fat Possum) slaat ze wat andere paden in, maar, om in de beeldspraak te blijven, daarmee raakt zij het spoor bijster. Haar zang is nog steeds prima, maar de liedjes zijn gewoon niet top. In de eerste twee stuks, die overigens erg op elkaar lijken, wordt vervelend ge-oohoohd. Er zit ook heel meer elektronica is. Op zich hou ik daar wel van maar het heeft hier geen meerwaarde. De nummers worden er niet beter van. Bij het afspelen van het album krijg je steeds meer het idee van een vliegtuig dat meer…

Glooiende weg. Gladde asfaltlaag. Een gelijkmatige curve die opdoemt. Een mooi beeld voor de muziek van Dan Navarro. Hij vierde grote successen als helft van het duo Lowen & Navarro in Amerika, maar in Europa braken ze nooit echt door. Toch iets te mainstream wellicht? Op Horizon Line (Red Hen Records) vliegt Navarro ook nergens uit de bocht. Dat ligt niet in zijn aard. En daar is hij ook teveel vakman voor. Is zo’n veilige reis die toch een beetje langs het midden van de weg gaat dan wel de moeite waard? Zeker wel, want Navarro stuurt met vaste hand langs fijne vergezichten. De navigatie is in handen van meer…

Courtney Hale Revia groeide op in een plaatsje in het zuidoosten van Texas. Ze wist een ding zeker; zodra het mogelijk was zou ze er vertrekken. Maar zie, ze woont er nog. Ze is nu heel content met haar plekje en begon er een podium voor andere artiesten. Als het er een tijdje stormt, loopt alles onder water in de omgeving. Dan is er één weg waar je met een truck nog langs kunt. Op Growing Pains (eigen beheer) zingt ze over haar gevoelens en gedachten. Over opgroeien en wat daar zoal bij komt kijken. Op opener One Way Out heeft ze het er dus over dat ze zo snel mogelijk wou uitvliegen, maar dat ze tot haar eigen meer…

Goodbye Grote Bollen (eigen beheer); dat is nog eens een intrigerende albumtitel. Zeker als je weet dat het een plaat is van een Australische artiest, Alana Jagt. Zoals de achternaam al doet vermoeden heeft Jagt Nederlandse roots. Ze woont echter in de omgeving van Adelaide. Toen het huis van haar ouders in vlammen opging vond ze in de smeulende resten nog een foto van een taart met daarop de tekst “Goodbye Grote Bollen”. Naar verluidt hadden haar ouders die in Nederland tulpenbollen sorteerden, deze taart gekregen toen ze daarvan afscheid namen. Ook intrigerend zijn de meer…

Is dit Rodney Crowell? Nee, dit is iemand van Someplace Else. Geen Amerikaan. Paul Gurney woont in Nieuw-Zeeland. En hij heeft met Blue Horizon (Tailgator Music) een heel fijn, en heel beheerst album afgeleverd. Het is americana en het is softrock. Met melodieën die lichtjes glanzen aan de einder. Een steelgitaar glijdt op het titelnummer langs de blauwe lijn in de verte. Zijn stem klinkt dus als Crowell, zeker op een nummer als Fragile. Maar op Meaning valt ook te denken aan Moody Blues, terwijl Perfect Space klinkt als Steely Dan met een meer…