Toen de ouders van Jesca Hoop uit elkaar gingen, was dat voor de 14-jarige het sein om de mormoonse omgeving waarin ze opgroeide vaarwel te zeggen. Ze zwierf door het westen van Amerika, totdat ze als kinderoppas werd opgenomen in het gezin van Tom Waits. Die hielp haar op weg naar een loopbaan in de muziek, die hoogst opmerkelijke albums heeft gebracht. Order Of Romance (Memphis Industries) is haar negende album en het is wederom een bijzonder werkstuk. De experimentele folk van de Amerikaanse die nu al weer een flinke tijd woont in het Britse Manchester valt qua hang naar avontuur wel meer…

Het houdt niet op, niet vanzelf. Onlangs deelde Ryan Adams een nieuw album uit: Devolver (Paxam). Het is inmiddels het vierde album van hem dat dit jaar verschijnt. En er schijnen er nog twee op de plank te liggen voor later in 2022. Devolver betekent in het Spaans: teruggeven. Adams wil iets terug doen voor de fans. Daarom is dit album gratis te downloaden op zijn website. Ironisch genoeg heeft het openingsnummer de titel Don’t Give It Away. Maar die titel slaat niet op het weggeven van dit album.  Maar wat treffen we verder aan? Een plaat die weer wat steviger klinkt dan meer…

Net als Jenny Tolman stuurde ook Kaitlin Butts haar album op nadat we er over schreven in de rubriek over albumhoezen (neonletters en een limousine). What Else Can She Do (eigen beheer) biedt zes sterke liedjes over vrouwen die het niet makkelijk hebben. Ze liggen in een scheiding, hebben te maken met ontrouw, verkeren in financiële problemen, zijn verslaafd of hebben ruzie met de familie. Kortom, klassieke kost voor countryliedjes. Opgenomen in Nashville, maar niet opgepoetst of voorzien van infantiele popdeuntjes. Butts laat namelijk niet met zich sollen. Ze komt uit Oklahoma en dit is haar tweede plaat nadat meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Erja Lyytinen uit Finland? Meestal volgt er na deze al vaker gebruikte inleiding een positief stukje over hoe overtuigend artiesten uit die landen altcountry of andere rootsmuziek weten te brengen. Over Waiting For The Daylight (Tuohi Records) van Erja Lyytinen zijn we niet zo enthousiast. Een gillende meer…

Rocky Votolato was een naam die in het verleden geregeld hier te vinden was. De laatste jaren niet meer, want de in Texas geboren, maar al sinds tientallen jaren in de staat Washington wonende, Votolato nam een lange sabattical om dichter bij zijn gezin en familie te zijn. Sinds 2016 heeft hij echter gewerkt, langzaam maar zeker, aan Wild Roots (Thirty Something Records), een album met 15 nummers die allemaal geschreven zijn voor bepaalde familieleden. Elk liedje voor een ander: voor onder meer zijn broer Cody, voor neefjes en nichtjes, voor zijn vader. En voor zijn non-binaire kind Kienan. Na meer…

Een averechts effect van activisme is dat tegenstellingen alleen maar groter worden. Maar niet bij folkzanger Willi Carlisle. Liefde voor elkaar. Liefde voor het leven. Daar draait het om in de protestliedjes van singer-songwriter Carlisle. En hij neemt het vooral op voor outsiders. Misschien is hij dat zelf ook wel. Een biseksueel met een banjo, ga maar na. Peculiar, Missouri (Free Dirt Records) is een geweldig album van een buitengewoon artiest. Hij was van plan om dichter te worden, maar die ambitie liet hij snel varen. Hij won een kleine prijs met een gedicht en kwam daardoor in New York in contact met succesvolle meer…

Vier sterren voor nog geen 24 minuten muziek, dan moet zo’n plaatje wel erg leuk zijn. Klopt. Palace Waiting (Sound Asleep Records) van Skinny Dyck is niet zo overdonderend als alweer bijna tien jaar geleden Come Cry With Me van Daniel Romano, maar het gaat wel een aardig eindje in die richting. Waarom die vergelijking? Dyck komt net als Romano uit Canada en ook hij vindt inspiratie in oude country. Prachtig is In On The Upswing, met baritongitaar, steel en tikken op de rand van de drummer. Op TV Blue valt te denken aan Everly Brothers en dan met name het album Roots. Dat komt vooral door een tweede stem, meer…

Natuurlijk staat Mr. Bojangles op Jerry Jeff (New West Records/PIAS) van Steve Earle. Het kon gewoon niet ontbreken op een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Jerry Jeff Walker. Het was diens bekendste nummer. Uitgevoerd door vele anderen. Met Jerry Jeff voltooit Earle een trilogie, nadat hij met Townes en Guy het werk van Van Zandt en Clark had opgenomen. Alle drie grote voorbeelden voor de Texaan. Daarnaast is er trouwens ook nog J.T. met nummers van zijn overleden zoon Justin Townes Earle. De liedjes van Walker voert Earle uit alsof ze van hemzelf zijn. Met een stem die nog weer wat rauwer is meer…

En alsof het nog niet genoeg is (zie hieronder): er ligt ook een tweede nieuw album van Grey Delisle is de spreekwoordelijke schappen. Maar nu een van een duo waar DeLisle deel van uitmaakt: The Roughhousers. Partner in crime is hier zanger-gitarist Eddie Clendening, die onder meer de rol van Elvis heeft vertolkt in de Broadway-productie The Million Dollar Quartet. Princess Mike (Hummin’ Bird Records) is het eerste album van het duo. Hier past even een waarschuwing:  Princes Mike is een album voor kinderen èn volwassenen. Dat betekent dat de teksten veelal op meer…

Dit is nog eens een verrassings-comeback: Borrowed (Hummin’ Bird Records) van Grey DeLisle. Deze Amerikaanse zangeres liet na de trits succesvolle albums Homewrecker, Graceful Ghost en Iron Flowers uit de eerste jaren van dit millenium niets meer van zich horen. Alles wees erop dat zij voorgoed had gekozen voor een bestaan als stemacteur (voor onder meer The Simpsons en Scooby Doo). Bovendien vrat de centrale rol in twee huwelijken (met de komst van drie kinderen) veel van haar tijd. Maar nu, 17 jaar later, ligt er toch ineens een nieuw album, geproduceerd door Marvin Etzioni, meer…