Het nieuwe album – het negende- van Courtney Marie Andrews is een gevalletje ‘mweh’. Op Loose Future (Fat Possum) slaat ze wat andere paden in, maar, om in de beeldspraak te blijven, daarmee raakt zij het spoor bijster. Haar zang is nog steeds prima, maar de liedjes zijn gewoon niet top. In de eerste twee stuks, die overigens erg op elkaar lijken, wordt vervelend ge-oohoohd. Er zit ook heel meer elektronica is. Op zich hou ik daar wel van maar het heeft hier geen meerwaarde. De nummers worden er niet beter van. Bij het afspelen van het album krijg je steeds meer het idee van een vliegtuig dat meer…

Glooiende weg. Gladde asfaltlaag. Een gelijkmatige curve die opdoemt. Een mooi beeld voor de muziek van Dan Navarro. Hij vierde grote successen als helft van het duo Lowen & Navarro in Amerika, maar in Europa braken ze nooit echt door. Toch iets te mainstream wellicht? Op Horizon Line (Red Hen Records) vliegt Navarro ook nergens uit de bocht. Dat ligt niet in zijn aard. En daar is hij ook teveel vakman voor. Is zo’n veilige reis die toch een beetje langs het midden van de weg gaat dan wel de moeite waard? Zeker wel, want Navarro stuurt met vaste hand langs fijne vergezichten. De navigatie is in handen van meer…

Courtney Hale Revia groeide op in een plaatsje in het zuidoosten van Texas. Ze wist een ding zeker; zodra het mogelijk was zou ze er vertrekken. Maar zie, ze woont er nog. Ze is nu heel content met haar plekje en begon er een podium voor andere artiesten. Als het er een tijdje stormt, loopt alles onder water in de omgeving. Dan is er één weg waar je met een truck nog langs kunt. Op Growing Pains (eigen beheer) zingt ze over haar gevoelens en gedachten. Over opgroeien en wat daar zoal bij komt kijken. Op opener One Way Out heeft ze het er dus over dat ze zo snel mogelijk wou uitvliegen, maar dat ze tot haar eigen meer…

Goodbye Grote Bollen (eigen beheer); dat is nog eens een intrigerende albumtitel. Zeker als je weet dat het een plaat is van een Australische artiest, Alana Jagt. Zoals de achternaam al doet vermoeden heeft Jagt Nederlandse roots. Ze woont echter in de omgeving van Adelaide. Toen het huis van haar ouders in vlammen opging vond ze in de smeulende resten nog een foto van een taart met daarop de tekst “Goodbye Grote Bollen”. Naar verluidt hadden haar ouders die in Nederland tulpenbollen sorteerden, deze taart gekregen toen ze daarvan afscheid namen. Ook intrigerend zijn de meer…

Is dit Rodney Crowell? Nee, dit is iemand van Someplace Else. Geen Amerikaan. Paul Gurney woont in Nieuw-Zeeland. En hij heeft met Blue Horizon (Tailgator Music) een heel fijn, en heel beheerst album afgeleverd. Het is americana en het is softrock. Met melodieën die lichtjes glanzen aan de einder. Een steelgitaar glijdt op het titelnummer langs de blauwe lijn in de verte. Zijn stem klinkt dus als Crowell, zeker op een nummer als Fragile. Maar op Meaning valt ook te denken aan Moody Blues, terwijl Perfect Space klinkt als Steely Dan met een meer…

Toen de ouders van Jesca Hoop uit elkaar gingen, was dat voor de 14-jarige het sein om de mormoonse omgeving waarin ze opgroeide vaarwel te zeggen. Ze zwierf door het westen van Amerika, totdat ze als kinderoppas werd opgenomen in het gezin van Tom Waits. Die hielp haar op weg naar een loopbaan in de muziek, die hoogst opmerkelijke albums heeft gebracht. Order Of Romance (Memphis Industries) is haar negende album en het is wederom een bijzonder werkstuk. De experimentele folk van de Amerikaanse die nu al weer een flinke tijd woont in het Britse Manchester valt qua hang naar avontuur wel meer…

Het houdt niet op, niet vanzelf. Onlangs deelde Ryan Adams een nieuw album uit: Devolver (Paxam). Het is inmiddels het vierde album van hem dat dit jaar verschijnt. En er schijnen er nog twee op de plank te liggen voor later in 2022. Devolver betekent in het Spaans: teruggeven. Adams wil iets terug doen voor de fans. Daarom is dit album gratis te downloaden op zijn website. Ironisch genoeg heeft het openingsnummer de titel Don’t Give It Away. Maar die titel slaat niet op het weggeven van dit album.  Maar wat treffen we verder aan? Een plaat die weer wat steviger klinkt dan meer…

Net als Jenny Tolman stuurde ook Kaitlin Butts haar album op nadat we er over schreven in de rubriek over albumhoezen (neonletters en een limousine). What Else Can She Do (eigen beheer) biedt zes sterke liedjes over vrouwen die het niet makkelijk hebben. Ze liggen in een scheiding, hebben te maken met ontrouw, verkeren in financiële problemen, zijn verslaafd of hebben ruzie met de familie. Kortom, klassieke kost voor countryliedjes. Opgenomen in Nashville, maar niet opgepoetst of voorzien van infantiele popdeuntjes. Butts laat namelijk niet met zich sollen. Ze komt uit Oklahoma en dit is haar tweede plaat nadat meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Erja Lyytinen uit Finland? Meestal volgt er na deze al vaker gebruikte inleiding een positief stukje over hoe overtuigend artiesten uit die landen altcountry of andere rootsmuziek weten te brengen. Over Waiting For The Daylight (Tuohi Records) van Erja Lyytinen zijn we niet zo enthousiast. Een gillende meer…

Rocky Votolato was een naam die in het verleden geregeld hier te vinden was. De laatste jaren niet meer, want de in Texas geboren, maar al sinds tientallen jaren in de staat Washington wonende, Votolato nam een lange sabattical om dichter bij zijn gezin en familie te zijn. Sinds 2016 heeft hij echter gewerkt, langzaam maar zeker, aan Wild Roots (Thirty Something Records), een album met 15 nummers die allemaal geschreven zijn voor bepaalde familieleden. Elk liedje voor een ander: voor onder meer zijn broer Cody, voor neefjes en nichtjes, voor zijn vader. En voor zijn non-binaire kind Kienan. Na meer…