De naam Bill Scorzari kwam me bekend voor maar de zoekfunctie op site verwees alleen naar de lijstjes van 2017 waarin een lezer het vorige album van Scorzari als een van zijn favoriete albums noemde. Het nieuwe album van deze Bill Scorzari heet The Crosswinds Of Kansas (eigen beheer). Dat is opmerkelijk omdat Scorzari een geboren en getogen New Yorker is, een voormalige advocaat die tegenwoordig volledig overgestapt is op het muzikantenbestaan. Maar goed, in het openingsnummer, I-70 East, reist hij over de snelweg, de winden van meer…

Na het prachtige onlangs besproken Eagle Number 65 van Lloyd Maines nog maar eens aandacht voor een grotendeels instrumentaal album. Cross The Rolling Water (Hudson Records) van Hannah Read & Michael Starkey heeft hier namelijk ook al heel wat rondjes gemaakt. Er is bij deze voornamelijk uit samenspel van viool en banjo opgetrokken composities geen ontkomen aan; de muzikaliteit dwingt je om er volop je aandacht bij te houden. Read (viool, gitaar, zang) komt uit Schotland, maar ze verhuisde naar de oostkust van de Verenigde Staten om serieus studie te maken van Amerikaanse old-time, ook al meer…

Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik het album Eagle Number 65 (eigen beheer) van Lloyd Maines moest aanvragen bij de artiest om het te kunnen bespreken. Want stel je voor dat het een beetje tegen zou vallen. Zou ik dan de door mij zeer bewonderde steelgitarist moeten afvallen? Want instrumentale albums, nou ja, die draai je nu eenmaal minder vaak. Zijn minder spannend. Missen een verhaal. Missen diepgang. Missen de emotie. Dat alles bedacht ik vooraf. Om vervolgens toch een mailtje te sturen naar de Texaan. En nu draait de cd zijn rondjes. Niet een paar keer, maar echt heel vaak al. En er meer…

The Brother Brothers hebben al naam gemaakt met hun geweldige harmonische samenzang. Cover To Cover (Compass Records) is het derde album van de broers uit Brooklyn, New York. Het eerdere werk leverde ze vergelijkingen op met Everly Brothers en Simon & Garfunkel. Op boterzachte wijze glijden de stemmen van Adam (zang, fiddle, Wurlitzer) en David Moss (zang, cello, gitaren) langs elkaar. Als één instrument eigenlijk. Op het eerste gehoor komen covers als That’s How I Got To Memphis (Tom T. Hall), These Days (Jackson Browne) en You Can Close Your Eyes (James Taylor) misschien wat braaf over, maar meer…

Na het uitbrengen van Ideal Man ging het niet zo goed met Andrew Combs. Rond de kerst van 2020 kreeg hij een mental breakdown, die met pillen en alternatieve therapieën te lijf gegaan moest worden. Een van de manieren waarop hij zijn leven weer op de rails wilde zetten was Rust, Regelmaat en Reinheid. In geval van Combs betekende dat dat o.m. hij elke zondag met co-producer Jordan Lehning en multi-instrumentalist Dominic Billett de studio inging om een song die in de week tevoren was geschreven, op te nemen. Zo kwam Sundays (Tone Tree Music) tot stand. Het is echt meer…

Hoewel Lee Bains & Glory Fires al hun rondjes gedraaid hebben op Nederlandse podia, kwamen we er nog niet eerder toe een album van hen hier te bespreken. Dat verandert gelukkig met het verschijnen van het fantastische Old Time Folks (Don Giovanni Records). De band uit Atlanta, Georgia brengt moderne southern rock met punky randjes in sociaal bewogen nummers. Dat laatste wordt gelijk duidelijk bij de eerste noten van het openings- en titelnummer. Je hoort activiste Angela Davis: “I heard my mother say this is the way things always are now. But she said this is not the way they always meer…

Na soloalbums van Sam Doores en Riley Downing was het de vraag of The Deslondes nog een toekomst zouden hebben. Het bandlid John James Tourvile zorgde ervoor dat oude twistpunten terzijde werden geschoven, zodat met herwonnen energie een doorstart kon worden gemaakt. Op Ways & Means (New West Records/V2 Benelux) staan minder duidelijke stijlcitaten dan op eerder werk. De invloed van New Orleans is geslonken. De rootsrock met nog altijd invloeden van country en soul levert een meer eigen geluid op. De pauze van vijf jaar heeft de band dus goed gedaan. Vijf bandleden die allemaal liedjes schrijven en als meer…

In de recensie van het vorig jaar verschenen You Don’t Really Know Me van Tim Easton maakte ik de vergelijking met het titelloze debuut van Peter Case. Op Paco & The Melodic Polaroids (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous) is die overeenkomst nog veel sterker. Opener Old New Straitsville Blues had niet misstaan op dat in 1986 toch o zo opvallende album. Want countryblues was nou niet bepaald iets waarmee je de handen op elkaar kreeg in die tijd. Misschien nog altijd niet. Dit album van Easton is ook zo’n postmodern neo-traditioneel werkstuk dat uit een ander tijdsgewricht afkomstig lijkt, maar meer…

Dat de albumtitel Married In A Honky Tonk (Old Sol Records) letterlijk kan worden genomen stond al in de aflevering over neonletters en een limousine van de rubriek Albumhoezen. Na dat stuk stuurde Jenny Tolman haar album op voor een recensie. Dank! Het bevat namelijk behoorlijk originele honky tonk. Op I Know Some Cowboys vertelt ze dat ze graag rondhangt in de bars van Texas, maar dat Tennessee toch altijd haar thuis zal blijven. Uit de hitfabrieken van Nashville komen toch doorgaans niet van dit soort aardige platen. Tolman heeft dan ook geen last van de bemoeienissen van op hits meer…

Bij het verschijnen van vorige album van John Moreland was ik teleurgesteld. Na aanleiding van het uitkomen van Moreland’s recentste worp, Birds In The Ceiling (Thirty Tigers), heb ik LP5, die op deze site een waardering van 4 sterren kreeg, nog eens beluisterd. Tijd heelt kennelijk alle wonden, want het viel me nu eigenlijk best mee. Dat geldt des te meer voor Birds In The Ceiling, waarop Moreland op dezelfde voet verder gaat als op LP5. Ook hier weer veel wat bliepjes en sfeervolle bijdragen op onduidelijke toetsinstrumenten (van John Calvin Abney). Ook bassiste Bonnie Whitmore meer…