Sinds maart is de tv zender HBO Max beschikbaar in Nederland. Hierdoor is het mogelijk geworden om de fantastische serie Mike Judge: Tales From The Tour Bus te bekijken. In twee seizoenen komen er in deze animatiedocu de meest spectaculaire, onwerkelijke en absurdistische verhalen voorbij. Ieder seizoen bestaat uit 8 afleveringen van een half uur waarin telkens meer…

Zullen we het eens over Arksong hebben? Arksong zal weinig belletjes doen rinkelen. En dat is ook niet gek, want er zit geen enkele promotie achter. En toch zal je de stem die je hoort als je iets van Arksong draait je misschien bekend voorkomen. Arksong is namelijk de nom de guerre waaronder Marc Pilley tegenwoordig opereert. En Marc Pilley zou je kunnen kennen van de Schotse band Hobotalk die in het begin van dit millennium een aantal  mooie albums uitbracht. En die op grond daarvan in 2006 zelfs op TakeRoot mocht optreden. Maar daarna was het sprookje eigenlijk snel uit. Het laatste wapenfeit meer…

Ik ben in principe niet erg verslavingsgevoelig, hoewel je me niet alleen moet laten met een zak drop in de buurt. En katjang pedis kan ik ook moeilijk laten staan. Maar dat is het wel zo’n beetje.
Tot voor kort. Een week geleden kwam ik toevalligerwijze terecht bij een Youtube-filmpje van Leland Sklar. Leland Sklar? Yep, de le-gen-da-ri-sche bassist uit Californië die sinds het begin van de jaren ‘70 op meer…

Erik Kriek is een striptekenaar die erg van countrymuziek houdt. Hij verstripte eerder vijf murderballads van onder anderen Steve Earle en Gillian Welch. Nu heeft hij een mooi boekje getekend/geschreven met vijftig portretten van countryartiesten: Welcome To Creek Country (Concertobooks). Vijftig tekeningen van grootheden uit de folk, country en bluegrass, min of meer in chronologische volgorde. Beginnend met de in 1892 geboren Charlie Poole en eindigend met Steve Earle. En tussen die twee grootheden staan dan portretten van onder meer Jimmy Rodgers, Hank Williams, Lefty Frizell, Loretta Lynn, George Jones, Merle Haggard en meer…

Wat een ellende is dit toch allemaal. Allereerst natuurlijk voor degenen die te maken hebben met zieken of zelfs doden in hun familie of kennissenkring. Maar ook voor die artiesten en concertzalen/kroegen die hun optredens en inkomsten zien wegvallen. Net komt het bericht dat Paradiso alle optredens voor de komende vier weken aflast. Geen optredens dus van Dylan Leblanc en Mike & the Moonpies. Ook Mezz in Breda schort alles op, waardoor ook het Rootzz-festival meer…

Waar ik al een tijdje bang voor was gebeurde vorige maand. Nieuwe muziek van Joe Ely die alleen als download verkrijgbaar is. Zo leek het althans eventjes. Inmiddels heeft de Texaan aangekondigd dat Love In The Midst Of Mayhem ook als cd zal verschijnen. 

Wat is er mis met muziek downloaden of streamen? De beleving is niet hetzelfde. Ik werp graag een blik op mijn platenkasten. Die heb ik zo ingedeeld dat voor de verzameling hoezen van meer…

Naast het beluisteren van americana-albums ben ik ook een groot liefhebber van het bezoeken van optredens. Op festivals, in Paradiso of in kleine zaaltjes, dat maakt me niet uit. De beleving van het liedje dat direct voor de ogen en in je oren ontstaat blijft hetzelfde. Maar kan dat nog meer…

Dit wordt geen vrolijk stukje. Dat kan ook niet want we leven  in verre van vrolijke tijden. Afschuwelijke berichten uit Italië, Spanje en Frankrijk en hier is het, als ik dit schrijf, nog maar net iets beter. Het is spannend of we de ineenstorting van de medische zorg kunnen afwenden. Maar daar word al genoeg over geschreven. Hoe staat het met de muziek in deze tijd? Alle meer…

Wat te doen als een van je favoriete artiesten een teleurstellend album uitbrengt? Manmoedig slikken en op zoek gaan naar een alternatief. Die stap nam ik toen LP5 van John Moreland uitkwam. Het is een album dat tot verdeeldheid leidt bij de fans. Je vindt ‘m prachtig of je vindt het “niks”. Ik hoor bij de laatste groep. Hoe vaak ik LP5 ook draaide, hij beroerde me nauwelijks. LP5 suggereerde dat er dus nog vier eerdere albums waren. Big Bad Luv’, High On Tulsa Heat en In The Throes kende ik, die hadden me juist enthousiast gemaakt over meer…

Het begrip supergroep wordt natuurlijk al eeuwen gebruikt; soms terecht, en vaker toch ook wel minder terecht. Voorbeelden: genoeg. Deze sidetrack gaat overigens niet zozeer over dit begrip. Maar indien een dergelijk collectief ontstaat uit leden van diverse al bestaande groepen, bands, formaties of wat dies meer zij, dan is het project Next Of Kin min of meer als een Nederlands exponent te benoemen. Next Of Kin? Juist, ja. Begonnen als een eenmalig meer…