Dit wordt geen vrolijk stukje. Dat kan ook niet want we leven  in verre van vrolijke tijden. Afschuwelijke berichten uit Italië, Spanje en Frankrijk en hier is het, als ik dit schrijf, nog maar net iets beter. Het is spannend of we de ineenstorting van de medische zorg kunnen afwenden. Maar daar word al genoeg over geschreven. Hoe staat het met de muziek in deze tijd? Alle meer…

Wat te doen als een van je favoriete artiesten een teleurstellend album uitbrengt? Manmoedig slikken en op zoek gaan naar een alternatief. Die stap nam ik toen LP5 van John Moreland uitkwam. Het is een album dat tot verdeeldheid leidt bij de fans. Je vindt ‘m prachtig of je vindt het “niks”. Ik hoor bij de laatste groep. Hoe vaak ik LP5 ook draaide, hij beroerde me nauwelijks. LP5 suggereerde dat er dus nog vier eerdere albums waren. Big Bad Luv’, High On Tulsa Heat en In The Throes kende ik, die hadden me juist enthousiast gemaakt over meer…

Het begrip supergroep wordt natuurlijk al eeuwen gebruikt; soms terecht, en vaker toch ook wel minder terecht. Voorbeelden: genoeg. Deze sidetrack gaat overigens niet zozeer over dit begrip. Maar indien een dergelijk collectief ontstaat uit leden van diverse al bestaande groepen, bands, formaties of wat dies meer zij, dan is het project Next Of Kin min of meer als een Nederlands exponent te benoemen. Next Of Kin? Juist, ja. Begonnen als een eenmalig meer…

Komend weekend is Lilly Hiatt weer in Nederland. Zaterdag op het TakeRoot festival in Groningen en zondag in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. Altcountry.nl sprak haar over haar invloeden, haar album ‘Trinity Lane’, haar kat en natuurlijk haar vader John.

Invloeden
In de video van Trinity Lane zien we een cassette van Pearl Jam,  de cd Sailin’ Shoes van Little Feat en een poster van Neil Young. Was dat de muziek waar ze naar luisterde toen ze het album opnam?
“O, ik luister naar zoveel verschillende muziek. Pearl Jam heeft een speciale plek in mijn hart en zeker ook Neil Young. Maar ik luister ook naar Miles Davis, Aretha Franklin’, Drive by Truckers en zoveel meer. Invloeden voor mij zijn ook Liz Phair, de Cranberries, de meer…

Een tijdje geleden kondigden we op onze Facebookpagina al aan dat er een mooie documentaireserie over countrymuziek aan zat te komen. Eenvoudigweg getiteld: Country Music, van de hand van Ken Burns. Deze Ken Burns maakte eerder ook de veelgeroemde serie The Vietnam War.
De afgelopen dagen zijn de eerste delen (van de in meer…

Brandi Carlile

Vrouwelijke artiesten en festivals, hoe staat het ermee? In de volkskrant van 6 juni schreef Robert van Gijssel een artikel over het Spaanse Primavera festival dat voor de recente editie het Nieuwe Normaal introduceerde. Daarmee wordt bedoeld dat de helft van de optredende artiesten vrouw is. Voor de Nederlandse festivals werd de afgelopen jaren gemeten dat 18 procent van de optredende acts vrouw is. Dat valt best op voor een land dat zich geëmancipeerd noemt. In België is de situatie overigens niet veel anders, staat te lezen in meer…

Het is ergens in de eerste maanden van 1985. Ik sta in de muziekbibliotheek in Utrecht en pak daar de LP Don’t Make It Easy For Me van Earl Thomas Conley uit de rekken. Geen idee waarom; ik ken de man niet. Het moet iets aan de hoes zijn geweest dat me deed besluiten de LP te lenen. Of misschien was het dat er verder niets van mijn gading was. Hoe dan ook, thuis op mijn studentenkamer draai ik de plaat en word gevloerd. Het is iets in de stem van deze countryzanger die me keer op keer het album doet opzetten. Natuurlijk kopieer ik de 10 nummers op een cassettebandje. In de bieb blijken ze geen andere meer…

Op Facebook stelde Leo Blokhuis de vraag of we nog muziek draaiden van R. Kelly, Michael Jackson of Ryan Adams, drie muziekhelden waarvan bekend is dat zijn ernstig normoverschrijdend gedrag hebben tentoongespreid. Ik (en een deel van jullie waarschijnlijk ook) heb vooral te maken met laatstgenoemde. Een lezer vroeg ons al waarom wij daar niets over schreven. Dat laatste had vooral te maken met tijdgebrek, maar toch ook wel met schroom want ik was er en -ik geef hier maar gelijk toe- ik ben er ook nu nog niet uit.
Bij al die andere artiesten en tel daar ook al de diverse meer…

We zijn hier onder elkaar als kenners. Of in ieder geval als liefhebbers van americana en (alternatieve) country. Dus de meest van ons zullen wel van Blaze Foley gehoord hebben. Al is het maar omdat Lucinda Williams een prachtig nummer, Drunken Angel, over hem heeft opgenomen. Of omdat Townes van Zandt Blaze Blues over hem schreef. Maar zeg eens eerlijk: wie kent het werk van Blaze Foley werkelijk? Wie kende hem b.v. bij zijn leven al? Dat zullen er niet veel zijn. Blaze Foley, die dertig jaar geleden tragisch overleed, bleef voor velen van ons een mysterie. Daar komt deze week, met het in roulatie gaan van de film Blaze, verandering in.

Schamele boomhut
Blaze vertelt het verhaal van Mike Fuller, zoals de werkelijke naam van Foley luidt, niet in een van wieg tot graf-volgorde. In feite meer…