Vandaag is het 19 december; 2018 is daarmee voor mij qua live-optredens bezoeken afgesloten. Ik zou nog naar een kerstoptreden van Oh Susanna met Hidden Agenda Deluxe kunnen, maar dat laat ik voorbij gaan. Liever wijd ik me nu aan het cocoonen richting de feestdagen. Dat geeft ook tijd om eens terug te blikken op wat ik dit jaar allemaal gezien heb.
Ik bezocht o.a. 3 festivals. Allemaal dik okay, met top-optredens van David Crosby (op Once in A Blue Moon), Angaleena Presley, Elizabeth Cook en Lee Ann Womack (op The Long Road) en Rayland Baxter en vooral David Luning (op Ramblin’ Roots). In augustus schreef ik een stukje onder de titel Vrouwen Aanschouwen waarin ik aangaf de tweede helft van meer…

Wat?! Lady Gaga in de altcountrynl-playlist? Jaja, in een duet met Bradley Cooper, een acteur die niet eerder bekend stond als een groot zanger. Maar hoe dan en waarom? Omdat ik vandaag naar de film A Star Is Born ben geweest. Een film die voor een americana-liefhebber de moeite waard is. Misschien niet eens zo vanwege de muziek, maar meer vanwege het verhaal. En het verhaal, dat is toch vooral hetgeen waarvoor je naar de film gaat.
A Star Is Born is eigenlijk een oud gegeven, dat al in de jaren 30 voor de eerste keer werd verfilmd. Een ster, in deze nieuwe versie is dat countryrocker Jackson Maine ontdekt in een travestietenbar een zangeres die hem direct aantrekt. Ze raken in contact (natuurlijk) en de vonk slaat over. Zonder nu gelijk de rest van het verhaal prijs te geven: de meer…

Elizabeth Cook

Twee derde van de optredende artiesten is man. Althans in Engeland. Dat was de bevinding van een onderzoek van de Engelse kracht The Guardian. Ik heb weinig redenen te veronderstellen dat de situatie in Nederland daarvan in grote mate van afwijkt. En ook binnen de americana-wereld lijkt me dat het gros van de optredende artiesten man is. Dat is althans mijn persoonlijke beleving.  Voor deze ongelijkheid zijn vele oorzaken te bedenken. Het begint er al mee dat jongens in hun jeugd veel eerder een gitaar in de meer…

Chris Stapleton is een ster, zeker naar Americana-begrippen. Maar ook daarbuiten begint hij aan bekendheid te winnen. Hij won al 5 Grammy’s en zijn album Traveller werd zelfs genomineerd voor Album van het Jaar. Daardoor wordt ook de vraag: “waar komt deze man vandaan?” steeds vaker gesteld. Dat hij in het verleden veel hits heeft geschreven voor diverse country-artiesten was al wel bekend. En dat hij lid is geweest van het bluegrass-gezelschap The Steeldrivers ook. Maar wist u ook dat hij de dragende kracht is geweest van the Jompson Brothers? In 2007 ontstond deze band in een garage toen Stapleton aan meer…

Podcasts zijn weer helemaal terug van eventjes weggeweest. Er zit veel rommel tussen. Mannen die voor anderhalve man en paardenkop hun zieleroerselen en (politieke) meninkjes verkondigen. Maar er zijn ook podcasters die interessante uitzendingen maken. Over muziek bij voorbeeld, en meer in het bijzonder, over americana of alternatieve country. Een van die podcasts die de moeite meer dan waard is, is Walking The Floor, gemaakt en gepresenteerd door Chris Shiflett (link).
Ik noemde deze podcast al eerder, in de recensie van Shifletts laatste album. Hij is de gitarist van de Foo Fighters, die meer…

Vorige maand verscheen het boek Americana Outlaws – 50 singer-songwriters uit de seventies, geschreven door Wiebren Rijkeboer. Precies, die Wiebren Rijkeboer die hier maandelijks, in de serie De Gloeiende Plaat, een album uit lang vervlogen tijden onder uw aandacht brengt. Om hier nu niet de slager uit te hangen die zijn eigen vlees keurt, ga ik dit boek hier niet recenseren. Ik wil er u slechts op attent maken. Het is binnenkort natuurlijk weer de feestmaand en dit is een prima kado om te geven of vooral: om op uw verlanglijst te zetten. Nogmaals, hier geen mening, maar ik kan wel zeggen dat ik er inmiddels enorm veel plezier aan beleef. Wiebren bespreekt in het boek 50 albums die voor het overgrote gedeelte tussen 1969 en 1975 het licht zagen. Uitzonderingen daarop zijn bij voorbeeld Like Flies on Sherbert van Alex Chilton meer…

Het album dat ik in 2016 waarschijnlijk het vaakst beluisterd heb is het titelloze debuut van Alex Dezen. U snapt, dat is een even mooi als intrigerend album. Waarom heb ik daar dan niet eerder over heb geschreven? Een vier- of vijf-sterren recensie bij voorbeeld. Tsja, daar zijn een paar redenen voor. Allereerst, is het wel americana? Daar kun je over discussiëren. De nummers van Dezen zijn nu eens meer poprock a la Fleetwood Mac en dan weer ingetogen gitaarliedjes, maar dan wel met een americana-inslag. Dat zou me dus niet weerhouden moeten hebben. Maar ik vond ook meer…

2016 ligt achter ons, Gelukkig kunnen we wel zeggen. Maar hoe deplorabel een jaar ook is, er ligt er gelukkig altijd weer eentje in het verschiet. En als we naar voren kijken, wat kunnen we dan verwachten in 2017? In elk geval een hoop albums om naar uit te kijken. Het begint deze maand al met een nieuwe plaat van The Band Of Heathens. En op 27 januari verschijnen Prick Of The Litter van Delbert McClinton, No Offending Borders van Torgeir Waldemar en Mockingbird Soul van Brigitte DeMeyer en Will Kimbrough. Diezelfde dag komt ook Stitch Of The World uit van Tift Merritt. Een dag meer…

Er verschijnen niet heel veel boeken over countryhelden in het Nederlands taalgebied. En dan bedoelen we originele, in het Nederlands, geschreven boeken. En over Johnny Paycheck is al uberhaupt weinig geschreven. We waren dus erg benieuwd naar Johnny Paycheck (Arbeiderspers) van de Vlaamse schrijver Christophe Vekeman. Vooropgesteld: het betreft hier geen klassieke biografie. Het is meer een boek over Johnny Paycheck, met een biografische inslag, en de verhouding van de schrijver tot de zanger.
Kent u Johhny Paycheck? Een van de Amerikaanse countryzangers die tot de Outlaw-beweging gerekend worden, zoals ook b.v. Waylon Jennings, Kris Kristofferson en Willie Nelson. Het onderwerp van Vekeman’s boek was ook letterlijk een outlaw. Diverse meer…