Wat heeft meer impact op een muzikale carrièreversnelling: een luttele minuut -het zogeheten muziekminuutje- bij De Wereld Draait Door of een notering in de Euro Americana Chart? Het antwoord laat zich makkelijk raden, en daar doe ik de Euro Americana Chart natuurlijk niks mee te kort. Carter Sampson, The Queen of Oklahoma, is tot op heden nog niet opgetrommeld bij ons aller Matthijs, dus haar groeiende meer…

“It’s a thin line between love and hate” zongen The Persuaders (en The Pretenders) al. Nu ging het in dat liedje over de liefde voor een vrouw en niet om de liefde voor muziek. Maar in mijn relatie met muziek speelt ook een lijn. De lijn waarover ik het hier wil hebben. Iedereen kent hem wel: de scheidslijn tussen de soort muziek die je mooi vindt en die muziek waar je niets van moet hebben. In mijn geval loopt er dus zo’n lijn tussen alternatieve country en de muziek meer…

Justin Osborne? Johnny Delaware? Bekende namen? Tot voor kort voor mij in ieder geval niet, maar dat wijt ik dan gemakshalve maar aan een gebrek aan alertheid. Was er namelijk wel sprake van oplettendheid geweest, dan had ik de namen van Osborne en Delaware al medio november 2015 tegen het ‘lijf’ gelopen. En vervolgens ook die van o.a. Taylor McCleskey, Eric Mixon, Wolfgang Zimmerman, Corey Campbell, Camilo Miranda, Jordan Hicks en meer…

De wereld is nog in rouw om het overlijden van Prince (en een beetje om het overlijden van Lonnie Mack), maar de dood van Gib Guilbeau een week eerder, op 12 april, ging vrijwel onopgemerkt voorbij. Guilbeau was echter oneindig veel belangrijker voor het ontstaan van het genre countryrock (en dus ook voor americana en altcountry) dan Mack en Prince.
Guilbeau, geboren op 26 september 1937 in Sunset, Lousiana, was namelijk oprichter van The Reasons; beter bekend als Nashville West, een band die veel optrad in de club met de naam Nastville West in El Monte, Californie. Andere leden van de band waren onder meer Gene Parsons meer…

The Old Joe Clarks, Tarbox Ramblers; Dolorean, Richmond Fontaine en Timesbold. Zomaar een vrij selecte greep uit bands die sinds de opgang van alt-country (Uncle Tupelo – No Depression; uit 1990) op een of andere manier tot deze categorie behoren dan wel behoorden. Probleem daarbij is de immer sluimerende vraag: ‘waar staat altcountry dan wel voor, de definitie?’. En ook: ‘vallen voornoemde namen dan ook echt onder die vermaledijde noemer?’. Nou, daar ga ik me maar niet aan vertillen, aan die discussie. Wat dan meer…

In de onregelmatige serie ”waar luisterden we tien jaar geleden naar?”, nu – hoewel het al februari is – even een terugblik naar januari 2006. Op deze pagina’s bespraken we toen een paar albums die nog steeds het beluisteren waard zijn en ook een aantal albums van artiesten die compleet van de radar verdwenen zijn. Wat te denken bij voorbeeld van Linda McLean? Van haar recenseerden we No Language. Daarna was er nog wel wat nieuw plaatwerk van deze dame die ook zeer regelmatig op de Nederlandse podia stond, maar meer…

In november van enig jaar begint het al te wringen: de maand december is aanstaande. Waarlijk een gruwel die maand, elke keer opnieuw. Al die min of meer opgelegde plichtplegingen, ze kunnen mij gestolen worden. Om die reden begint in november (en soms al veel eerder…) mijn voorbereiding op de maand na december, juist ja, die maand waar men nu ook al sinds enige tijd ergens het begrip Blue Monday voor heeft ingepast: januari! Verlost van al dat quasi feestelijk decembergeneuzel, ga ik er juist in januari vrolijk & depressievrij met volle overgave tegenaan. Iets wat in december simpelweg lastiger is: het meer…

Het was dat ik deze kerstperiode een aantal dagen vrij had en iets aan het zoeken was tussen alle dingen die ik van de televisie had opgenomen. Ineens trof ik daar Songs Of The South aan. Ik had er geen herinnering aan dat ik dit van de BBC had opgenomen en ik wist ook niet meer precies wat het was. Ik zag wel dat ik het in februari van 2015 had opgenomen. Daardoor had ik nog maar een paar weken om het te bekijken. Door schade en schande ben ik er namelijk eerder achtergekomen dat mijn provider na een jaar alle in de cloud meer…

Er is me deze week iets moois overkomen. Iets heel moois zelfs. Bij het opruimen van een kast vond ik een nog werkende walkman. Ineens behoorde het afluisteren van cassettes dus weer tot de mogelijkheden. Maar, cassettes, had ik die nog? In een boekenkast zag ik nog twee rekjes met bij elkaar 16 bandjes staan. Van 1982 toen ik lid werd van de platenbieb in Rotterdam tot en met ongeveer 2000 toen ik overschakelde naar het branden van cd’s heb ik flink wat cassettebandjes opgenomen. Ik was daar best ’n beetje monomaan in. Die verhuisdoos met cassettes was ik tijdens een vorige bui van opruimwoede al eens tegengekomen, maar ik meende dat ik hem – nadat hij maanden dicht op de overloop had gestaan – toch uiteindelijk maar gewoon aan de vuilnisman had meegegeven. “Nee hoor, die staat gewoon onder het bed van meer…