Soms hoeft het helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Hoeft het niet per sé vernieuwend te zijn. Is ouderwets ook gewoon goed genoeg en kan een plaat die kaal is een grote indruk maken. Die ervaring had ik bij het beluisteren van Polaroids (eigen beheer) van de Belgische Fernant Zeste, pseudoniem van Jonathan Scheerlinck (uit Gent). Waar hebben we het over? Dit is elektrische rammelblues maar dan niet dan niet in de vuige, muddy variant. Daar is de stem van Scheerlinck niet geschikt voor. Nee, dit is de eenzame, soms toch ook stevige, wanhoopsblues die meer…
