Gezien: Avett Brothers in Paradiso
Tekst en foto: Peter Hageman
De mannen met de grijze korte koppies haar zitten rustig op het balkon en brommen tegen elkaar dat ze een mooi plekje hebben bemachtigd. Beneden wordt er door de meisjes met de lange blonde haren gefacebookt en getwittert. Het publiek is vanavond van alle leeftijden.
Vorig jaar was de kleine zaal van Paradiso uitverkocht, vanavond lukt dat net niet met de grote zaal. Broers Scott en Seth hebben deze keer allebei een baard, bassist Bob Crawford doet het nog steeds zonder. De Avett Brothers gaan al bijna tien jaar hun volstrekt eigen weg. De setlist is bijna elk optreden anders en vanavond bevat deze een eigenzinnige mix van ballads en rockers.
‘Go to sleep’ begint met een elegant cellointro van vaste begeleider Joe Kwon. En alsof John Hartford weer even terug is op aarde valt Scott in met zijn banjo. Vriendelijk, jazeker, maar dan barst het los, springend en klappend wordt het publiek opgezweept, “Sing it, lalalalala”. Stil zitten is deze avond onmogelijk. Ook bij de stoeltjes op het balkon gaan de hoofden op de maat heen en weer.
Hoewel drummer Jacob Edwards dit jaar is meegekomen hebben de Brothers nog geen afscheid genomen van Scott zijn basdrum en de hi-hat van Seth. Het is iets teveel van goede, maar ach, storend is het niet.
Bij ‘I and love and you’ is er een klein opstootje in de zaal. Scott grijpt vanaf het podium meteen in en als het nummer weer wordt voortgezet zingt het publiek luid instemmend mee dat ‘fight, such a waste of time’ is. Wild springend en rustig stemmig, de broers hebben voor elk wat wils en dat bijna ook nog allemaal tegelijk. De broeders verbroederen met hun jumping altcountry.
De band is gevleid door alle verzoeken waar tijdens het optreden om gevraagd is. Daarom wordt de toegift gevuld met verzoeknummers. Wie dat nog niet gedaan heeft probeert zijn kans te grijpen en roept nog even snel om zijn favoriet. ‘Ten thousand words’ brengen de broers ingetogen met hun tweeën, één microfoon, twee akoestische gitaren en hun messcherpe samenzang. Bij afsluiter ‘Talk on Indolence’ gaan nog één keer alle remmen los. Op het podium, op de dansvloer beneden en ook op het balkon springt iedereen nu mee. Dan is het na anderhalf verbazend uur afgelopen. Het balkon loopt al snel leeg, morgen moet er weer gewerkt worden. Beneden wordt nog druk nagepraat, de introductiedag van de studentenvereniging begint morgen toch pas in de middag. Maar iedereen die er vanavond bij was zal morgen de liedjes van de broers nog fluiten en neuriën. IJzersterke nummers die prettig in je hoofd blijven rondzwerven.
27/08/2011 Permalink
Helemaal waar!
27/08/2011 Permalink
Het was inderdaad een goed optreden. Ik had ze niet eerder zien optreden en kende alleen de cd van vorig jaar. Ten opzichte van de plaatversies heeft de band live duidelijk iets extra’s, laat ik het passie noemen. Hoogtepunt was de a capella cover van “Down in the valley to pray”, waarna de zaal bijkans werd afgebroken door het publiek. Veel Amerikanen (met baarden) in de zaal trouwens.
29/08/2011 Permalink
Fantastisch optreden! Net als Marcel K heb ik alleen het laatste album van ze, dus veel nummers die ze speelden waren nog nieuw voor me. Enerzijds werkt dat verrassend, anderzijds luistert het dan niet zo lekker weg. In ieder geval was het optreden zelf ver boven m’n verwachting, bomvol energie en passie! Erg goed dus!
Daarnaast m’n vriendin die ze niet kende ook aangenaam verrast. Ja, het was een mooie avond in het o zo sfeervolle Paradiso…
12/11/2011 Permalink
Prachtige foto!!
23/08/2013 Permalink
Gister in Tivoli viel het me niet mee.
Niet heel goed bij stem, keihard (ik stond halverwege de zaal) en het leek wel of sommige nummers werden stuk getrapt. Maar weer veel enthousiasme van band en aandachtig publiek en gelukkig ook wat ingetogen nummers.