Misschien is vijf sterren voor The Spade (Lojinx/Sonic Rendezvous) van Butch Walker and the Black Widows ietwat overdreven. Maar misschien ook wel niet. Want waar gaat het eigenlijk om in popmuziek? Juist, ongecompliceerd enthousiasme! Dat knalt met grote kracht uit de luidsprekers via deze heerlijke plaat. Op The Spade krijsen koortjes woohoo en scheuren de gitaren alsof er nog hitlijsten zijn die je daarmee kunt veroveren. Veertig jaar geleden was dat misschien gelukt. Everysinglebodyelse had zomaar Mud of The Sweet van de nummer 1 kunnen stoten. Day Drunk is sexy als Miss You van de Stones. Het liedje Synthesizers doet het vanzelfsprekend zonder dat vermaledijde instrument. Klinkt trouwens helemaal als Dexy’s Midnight Runners. Het schitterende Dublin Crow houdt het midden tussen psychedelische Beatles en countryrockende Grateful Dead. Ach, eigenlijk valt er aan van alles en nog wat te denken op dit album: Ryan Adams, Rod Stewart, The Babys, The Godfathers, The Clash… Die diversiteit is te danken aan The Black Widows, want alle bandleden schrijven liedjes. De Amerikaan Butch Walker heeft al heel wat albums afgeleverd. Die ervaring en heel veel dadendrang hebben iets bijzonders opgeleverd. Onlangs kwamen we Walker ook al tegen als producer van het fenomenale Lions And Lambs van Cary Ann Hearst. In The Black Widows vinden we Jake Sinclair, medeproducer van die plaat, en Michael Trent, de man van Hearst, terug.
14/03/2012 Permalink
Mij lijkt drie sterren nog wat overdreven eerlijk gezegd. Wat een platgetreden paden en gebrek aan originaliteit en raffinement. De associatie met Ryan Adams is beledigend voor deze laatste. Op III/IV laat hij horen hoe het wel moet, dit soort muziek maken.
16/03/2012 Permalink
Mwah, het is een cd die moet groeien, ik was er ook niet gelijk van onder de indruk maar met de draaibeurt werd hij beter en nu is het een goede cd geworden die ik regelmatig draai.
En Menno, moet elke cd dan vernieuwend of origineel zijn, wat is er mis mee met platgetreden paden, dat loopt best makkelijk, altijd maar door de mul zand ploeteren is ook niet prettig, word je moe van.
17/03/2012 Permalink
vernieuwend hoeft niet, is III/IV van Ryan Adams ook niet, maar wel veel geraffineerder, subtieler, waardoor het wel boeiend is en blijft. Voor mij, dan he.
18/03/2012 Permalink
Ik snap wat je bedoelt Menno, bedankt voor je antwoord.
Ryan ben ik al een paar jaar uit het zicht aan het verliezen, op een gegeven moment ben ik Gram Parsons maar weer gaan draiaen om nog een klein beetje bij Ryan in de buurt te blijven.
Zijn laatste cd stemde me gelukkig weer vrolijk, hij kan het dus nog.