Gelet op de reacties over de verkrijgbaarheid van More Like A Temple heb ik contact gezocht met Adam Faucett. Er bleek inderdaad iets mis te zijn met de mogelijkheid naar Nederland te verzenden. Welnu, vanaf nu is het wel mogelijk te bestellen via Adams site, te benaderen via deze link: http://www.adamfaucett.com/#!__listen-and-buy.
Dave Provost woont op het eiland Nantucket voor de kust van de Amerikaanse staat Massachusetts. Hij beschikt over een warme, heldere stem die verkwikkend is als een zeebries. My Favorite Ghost (Green Barn Records) brengt ambachtelijke liedjes. Altcountry met een hele lichte ondertoon van powerpop op opener Hall Of Bones. Little Red Guitar is rustiger, met fijne klanken van pedal steel. Hula Girl klinkt enigszins bluesy met slidegitaar en orgel. Up In The Air is behaaglijk als een meer…
Chris Smith is veel te eigenzinnig voor een stad als Nashville. Dus keerde hij zijn woonplaats de rug toe om elders een loopbaan in de muziek te beginnen. Smith maakt platen als Sunshone Still en ThewaytheworldDies (Potato Eater Records) is na Dead Letters (2005) en Ten Cent American Novels (2007) zijn derde werkstuk. Een nummer als I Would Kill is licht zweverige alternatieve rock die nauw aansluit bij hetgeen al sinds de dagen van Let’s Active uit het zuiden van de Verenigde Staten komt. Smith is neergestreken meer…
The South is gonna rise again, zo bezweert Kenneth Brian ons in het spetterende openingsnummer Something Better. De toon is aldus gezet op Welcome To Alabama (Southern Shift Records/Sonic Rendezvous), het weergaloze southern rock-album van The Kenneth Brian Band. Overduidelijk schatplichtig aan Lynyrd Skynyrd loodst Brian – afkomstig uit South Carolina en opgegroeid in Florida – de luisteraar langs geoliede rocksongs en tranentrekkende ballads – een residu van zijn verblijf in Nashville. Niemand minder dan meer…
De in een dikke kartonnen hoes verpakte elpee Appeasing The Sick (Secret Candy Rock Records) heeft lichtblauw/groen/wit gewolkt vinyl en is alleen om die reden al een verzamelaarsobject. Of zijn platenverzamelaars niet geïnteresseerd in onbekende nieuwe muziek? Wellicht is er dan een andere reden om toch tot aanschaf over te gaan: de muziek. The Grand Undoing heeft de platenkast behoorlijk overhoop gehaald en overal inspiratie gevonden. Ook om die reden een fijne plaat voor serieuze muziekfreaks dus. The meer…
Elegant en warm is de heldere sound op As Is (eigen beheer), het vijfde album van Dustin Overbeek. De ingezetene van Nashville verzamelde namen om zich heen die we wel vaker aantreffen op deze site, zoals Paul Griffith (percussie), Dave Jacques (bas), Casey Driessen (fiddle) en David Henry (cello). Verder stonden minder bekenden als Eric Fritsch (piano, gitaar, accordeon, percussie, bas, Hammond B-3 en tevens producer) en Don Conoscenti (resonatorgitaar) hem bij. Die laatste zorgde samen met Tyler Flowers en meer…
Met zijn diepe bariton kleurt Eric Ingersoll de liedjes die hij schrijft voor zijn band Night Genes in donkere tinten. Bandleden David MacFadden-Elliott en Amy Foote zetten daar op Like The Blood (eigen beheer) contrastrijke lichte accenten tegenover. Night Genes is een band uit San Francisco die het experiment niet schuwt. Direct al op de eerste twee nummers van dit album speelt elektronica een grote rol. De eigentijdse americana blijft ondertussen ook leunen op meer traditionele structuren. Ingersoll (gitaar, zang) is danig meer…
Door die blik van Adam Yount op de coverfoto van Butcher Songs (Mount Freedom Records) verwacht je een psychedelisch werkstuk van een in zichzelf gekeerde artiest, maar de liedjes van de singer-songwriter uit Festus, Missouri, blijken zo down to earth als het maar kan. Zo klinkt het eerste nummer River Raft als akoestische countryrock uit de beginperiode van het genre. Dus met wat bluegrass, hier vooral middels fiddle. Op het volgende nummer, getiteld Ordinary, is het een mandoline die voor die verwijzing zorgt. Adam Yount schrijft liedjes over meer…
Tekst en foto: Gerrie van Barneveld
Na een plek als hoofdact op het Take Root festival van 2010 stond Wilco wederom op de planken van de Oosterpoort te Groningen. Nu met een volledige show van ruim twee uur. Scarlett O’ Hanno mocht de opening verzorgen. Op piano en gitaar probeerde zij met onder andere samples de zaal te veroveren. Het publiek reageerde er lauw op.
Jeff Tweedy en zijn mannen betraden kort daarna het podium, dat was versierd met lampen. Misschien om een huiskamersfeer te creëren. Dit lukte zeker met het gewaagde openingsnummer One Sunday Morning van het meer…
Vijftien jaar na het veelgeprezen debuut The Mysterious Tale Of How I Shouted Wrong-Eyed Jesus! koestert Jim White nog altijd het mysterieuze. Het is de belangrijkste aantrekkingskracht van zijn muziek. Vervreemdend is ook Where It Hits You (Loose/Munich), het nieuwste album van de Amerikaan. De musicus die daarvoor bokser, dominee, pro-surfer, fotomodel en taxichauffeur was, schrijft liedjes over honden die moeten worden weggejaagd en over lieden die slapen in poison ivy, een zeer giftige struik. De taferelen meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
