Funny is de derde plaat van Mark Lotterman, rocker te Mijnsheerenland. Rocker? Ik moet dat even nuanceren. Mark Lottermans muziek kent vele invloeden, maar je kunt niet zeggen dat het daarom een folkartiest is of een countryzanger. Wel hoor ik een zekere overtuiging, een meedogeloze drang, en dat associeer is het meest met een rockartiest. En ja, Lotterman maakt ook zeker rock. Maar dan het soort rock dat ook Johnny Dowd maakt. En dat is wellicht geen toeval want Lotterman maakte al eens deel uit van meer…

De buitengewoon productieve Jude Davison heeft het zich voor Head Bone Gumbo (Slipstream Records) ietwat makkelijker gemaakt. Dat mocht ook wel na de tour de force die de vorig jaar verschenen dubbelaar Outskirts Of Eden (zie recensie) was. Voor Head Bone Gumbo gebruikte Davison teksten van Blake Parker, een in 2007 overleden bevriende dichter. De Canadees zette muziek onder die teksten en speelde dat op gitaren, bas, mandoline, dobro, lapsteel, trombone, orgel, banjo, drums en percussie allemaal zelf in. Slechts voor meer…

Dat fijne Americana niet van ver hoeft te komen wisten we natuurlijk allang. Toch worden we hier niet vaak vergast op bijdragen uit België. Naar de reden daarvan kunnen we slechts gissen. The Seatsniffers, HT Roberts en Bruno Deneckere zijn een paar namen die bij me opkomen. De laatste twee zijn ook nauw betrokken bij de totstandkoming van Telephone Booth Hotel (eigen beheer) van Filip de Fleurquin. Beide spelen allerlei snaarinstrumenten en Roberts neemt bovendien de productie van de plaat in handen. De Fleurquin is een meer…

Iris DeMent maakte in de jaren negentig drie prachtige platen waarop ze diep in haar ziel liet kijken. Daarna was het op. De Amerikaanse countryzangeres kreeg geen tekst meer op papier. Ze probeerde het niet eens meer, maar besloot geduldig te wachten totdat de inspiratie terug zou komen. Het is nu zestien jaar later en DeMent heeft haar writer’s block overwonnen. Sing The Delta (Flariella/Munich) is het overtuigende bewijs. De liedjes zijn als vanouds zeer persoonlijk. Ze zingt over haar vader (If That Ain’t Love) en moeder (Mama Was Always Tellin’ Her Truth) en meer…

Smoke & Mirrors (Back 9 Records) van Bob Cheevers bevat twee cd’s waarvan eentje elektrisch met een band en eentje akoestisch met wisselende begeleiders. Erg veel maakt het niet uit. Cheevers schrijft verhalende nummers over het Amerika van toen en nu waarbij je aan zijn lippen hangt, of daar nu bas, drums en een elektrische gitaar bij te horen zijn, of alleen wat onversterkt snarenspul. Het onderscheid tussen de elektrische cd en het akoestische plaatje is overigens niet strikt. Smoke is met band, maar ook op Mirrors wordt er meer…

In de herfst is een bos toch wel op het mooist. Goeie tijd om met Sera Cahoone te dwalen in Deer Creek Canyon (Sub Pop/Konkurrent). Dat is niet alleen haar derde album, het is ook het gebied in Colorado waar de tegenwoordig in Portland, Oregon, woonachtige Cahoone opgroeide. Met haar stem zou ze zomaar kunnen scoren met meer algemene popmuziek. Iets zoals Sinead O’Connor bijvoorbeeld. Maar ook al heeft ze dat in zich, nergens kiest ze voor de dramatische aanpak die vast meer aandacht zou genereren. Die keuze zie je meer…

Haar volgende plaat is al grotendeels klaar. Daarvoor trok Shelby Earl niemand minder dan Damien Jurado aan als producer. Tijdens de opnamen van het debuut Burn The Boats (Local 638 Records) zat John Roderick achter de knoppen. Die kennen we van de formatie The Long Winters en hij heeft zeker iets van de koude stromen die om die band hangen meegenomen naar de studio. In die kou ontstaat helderheid waarop sprankelende popgolven kunnen ontstaan. Het mooist komt dat tot zijn recht op opener 22 (You’ve Got Me Undone) omdat op meer…

Natchez Trace van Kevin Bowe & the Okemah Prophets begint als een vrij traditionele altcountryplaat. Fallen Satellites is een midtempo toegankelijk nummer met huilende steelgitaar. En ook het tweede nummer doet nog niet vermoeden dat dit dit een hele fijne plaat wordt. Met In Too Deep, een prima uptempo liedje, wordt een trits ijzersterke nummers ingezet. Het daaropvolgende Power Trip is psychedelisch zoals ook Chuck Prophet dat kan. Dan wordt duidelijk dat Kevin Bowe de grens tussen alternatieve country, meer…

Sinds ik een gezinslid in het hoge noorden heb wonen, volg ik de Noorse Americanascene met meer aandacht. Als Ida Jenshus naar aanleiding van deze recensie hier zou doorbreken is het dus mede aan deze familiale omstandigheid te danken. Maar in de eerste plaats natuurlijk aan haar fenomenale talent. Someone To Love is Jenshus’ derde plaat. Voor de vorige twee ontving zij de Spellemannsprisen, zeg maar de Noorse Grammy, in de categorie country. Ten opzichte van deze vorige platen heeft de uit Trondheim afkomstige Jenshus weer een meer…