Terecht merkt Hugo op dat het kopje ‘Het beste van 2014′ niet deugt. Ook onderstaande lijst biedt niet de beste cd’s van het jaar. Gelukkig maar, want dan kon ik mijn collega niet meer serieus nemen. Die heeft namelijk 15 andere platen in zijn top 15. Heel veel van die platen heb ik nog niet eens beluisterd. Het aanbod is veel te groot om te pretenderen dat je een ultieme lijst kunt samenstellen. Zelfs de samengestelde lijst van onze lezers, die we binnenkort zullen presenteren, is dat niet. Hoe dan ook, uit het grote aanbod aan releases zijn dit de 15 albums waaraan ik het meeste plezier heb beleefd. Met een Texaan op nummer 1 die in 2011 ook al mijn lijst aanvoerde.

1. Robert Ellis – The Lights From The Chemical Plant
De Texaan Ellis vangt zijn observaties in fraaie beelden, waarbij zijn nasale voordracht eerder versterkt dan afbreuk doet. De fraaie zinnen volgen elkaar op in composities waarin zijn countryroots worden opgetild door pop en jazz.

2. Lucinda Williams – Down Where The Spirit Meets The Bone
Niet eerder stroomde de inspiratie zo over als tijdens de totstandkoming van deze dubbelaar vol sublieme countrysoul. De grande dame van de americana geeft zich helemaal over aan haar begeleiders.

3. Joe Henry – Invisible Hour
Zijn bloemrijke taalgebruik mag moeilijk te doorgronden zijn, Henry slaagt er altijd in om zijn woorden betekenis te geven door een sfeertekening van ongekende pracht. De taal als instrument om de zachte melodielijnen de juiste rondingen te geven.

4. M. Lockwood Porter – 27
Met een eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Chris Bell. Porter is geen Big Star. Dat was Chris Bell immers ook niet. Maar de van Oklahoma naar San Francisco verkaste musicus maakt wel verdomd mooie muziek.

5. The Parson Red Heads – Orb Weaver
De jengelende gitaren en zonovergoten samenzang gaan niet alleen terug naar de jaren zestig van Love en Buffalo Springfield, maar ook naar de jaren tachtig van Long Ryders.

6. Elijah Ocean – Bring It All In
Ouderwets goede countryrock van jonge Amerikaan die onlangs verhuisde van New York naar Los Angeles. Met deze release doet hij al voor niemand uit Laurel Canyon onder.

7. Matthew Ryan – Boxers
Folkrocker debuteerde al in 1997 met May Day. Zijn nieuwste plaat is zijn beste. Met een schorre stem als Paul Westerberg van The Replacements. Recensie volgt binnenkort.

8. Jerry Leger – Early Riser
Jonge Canadees imponeert opnieuw. Straalt op opener Factory Made de klasse uit van Bob Dylan circa Desire. Daarna handhaaft hij dat hoge niveau moeiteloos. Recensie volgt binnenkort.

9. Bennett Jackson – Texana
Jonge Amerikaan met Mexicaanse roots. Rootsrock vol cowboyromantiek. Klinkt als Guadalcanal Diary, Rank And File en Wild Seeds. Recensie volgt binnenkort.

10. Jonah Tolchin – Clover Lane
Jonge Amerikaan blaast in Hybrid Automobile het stof van alle roestige motorkappen waaronder het rootsgenre doorgaans te vinden is. Plaatje vol positieve energie.

11. Noah Gundersen – Ledges
Gundersen noemt zichzelf niet langer religieus, toch is de gelaagdheid van zijn composities zondermeer spiritueel van aard. Muziek met enorme intensiteit en af en toe echo’s van Laurel Canyon.

12. John Fullbright – Songs
Liedjes over liedjes. Fullbright vraagt zich op Happy af waarom een liedje altijd begint met het einde van een relatie: ‘Tell me, what’s so bad about happy’. Simpel en doeltreffend.

13. Curtis Harding – Soul Power
Harding is niet alleen een soulman, hij is eveneens een garagerocker. Met zijn geweldige liedjes brengt hij verleden en heden van soulmuziek bij elkaar. Dat klinkt als toekomstmuziek.

14. Paul Collins – Feel The Noise
Met zijn vorige album kroonde Collins zichzelf tot King Of Power Pop, met zijn nieuwste handhaaft hij zijn positie op de troon. Alsof het weer 1979 is. Tijden niet zo lekker meegebruld!

15. Swamp Dogg – The White Man Made Me Do It
Funky southern soul van een 72-jarige cultheld. Vulgair, controversieel, blasfemisch, explosief en totaal onnavolgbaar. Nog altijd boos op Amerika, maar toch altijd in de eerste plaats humoristisch.