The Information is een Nederlands kwartet, uit de buurt van Zwolle en Meppel. Na het debuut uit 2013, Sounds Of The Backwoods, komt het nu met een opvolger, I Foresee Trouble (Milkcow Records). Bij platen van Nederlandse bands, en zeker als ze in het Engels zingen, dringt zich de vraag op: is dit de moeite waard, kan het de vergelijking met the real deal doorstaan? In dit geval kunnen we die vraag met “ja” beantwoorden. The Information maakt een soort donkere countryfolkrock die herinneringen oproept aan 16 Horsepower. In het overdonderende openingsnummer meer…

Als Markus James niet in Mali vertoeft, dan zit hij in Mississippi. De Amerikaan is geobsedeerd door de overeenkomsten tussen de traditionele muziek van beide plekken. De uit het noorden van Californië afkomstige blanke artiest nam in Mali met plaatselijke musici het in kringen van wereldmuziek veelgeprezen album Timbuktoubab op en verzamelde in Mississippi vijf drummers om zich heen die hem begeleiden op Head For The Hills (Firenze Records). Zelf speelt James – en ik neem het over in het Engels van het hoesje, omdat dat nu meer…

Jesse Matas, Darwin Baker en Matt Foster zijn een bijzonder stel. Als Jesse, Darwin en Matt Crooked vormen zijn gedrieën The Crooked Brothers. Het trio uit het Canadese Winnipeg levert met Thank You I’m Sorry (Transistor 66) een derde album af. En dat is er eentje die er mag wezen, sodeju! De mannen schrijven alledrie nummers en hebben daar zo hun eigen weg in. Dat zorgt ervoor dat deze schijf zeer van elkaar verschillende liedjes kent. Van het a capella gezongen, bluesy, Mean Mean Baby via het zeer dansbare Pass You By tot de grommendrockende stomper meer…

Omdat het grootste deel van de band druk was met kinderen krijgen en geld verdienen, besloten Flora Reed en Philip Price, samen de kern van Winterpills, om met z’n tweeën voor de lol een coverplaat te maken en zelf zo goed als alle instrumenten voor hun rekening te nemen. Al gauw werd Echolalia ‘gewoon’ het volgende Winterpills-album, met alle fraaie arrangementen van dien. ‘Gewoon’ dan ook tussen aanhalingstekens, want het muzikale concept is juist heel bijzonder: twee fluwelen stemmen die om elkaar en door elkaar heen wervelen en soms haast lijken te versmelten met de begeleiding. meer…

“Alweer een recensie van een Scandinavische zangeres?”, zullen sommigen onder u zich afvragen bij het lezen van de naam Kristin Andreasson. Nee, nu eens niet. Andreasson is een Amerikaanse zangeres/multi-instumentaliste, gevestigd in Boston. De echte diehards onder u zullen de naam misschien herkennen omdat ze in het verleden deel uitmaakte van Uncle Earl, een geheel vrouwelijke bluegrassgroep (met onder anderen ook Abigail Washburn) die tien jaar geleden best wel wat succes had. Daarnaast vormde Andreasson in die tijd met Aoifie O’Donovan ook Sometymes Why meer…

De uitgebrande auto langs de kant van de weg op de hoes van Well Tread Roads (eigen beheer) zegt weinig over de inhoud. Andrew Maxwell Morris gaat nergens in de overdrive, dus het over de kop jagen van de motor van zijn auto is er niet bij. Dat zou ook niet passen bij zijn respectabele baan als advocaat. Morris werd geboren in Australië en woont sinds zijn achtste in Engeland. Zijn liedjes glijden soepeltjes over het asfalt. Een prettige cadans en aangenaam catchy. Op In A Heartache is het bijna alsof Christopher Cross achter meer…

Via een baantje op de postkamer bij Capitol/EMI verzeilde Peter Blachley in de wereld van de video. Hij maakte filmpjes voor uiteenlopende artiesten als Stray Cats, George Thorogood en Duran Duran. Op zijn vijftigste verliet hij de muziekindustrie en begon een galerie met foto’s van rockartiesten aan de muur. De gerenommeerde fotograaf Henry Diltz werd er een van zijn partners. Ook op Nevada Sky (eigen beheer) maakt de Amerikaan gebruik van zijn contacten. Zo verzamelde hij mensen als Chris Masterson en David Mansfield om meer…

Ryley Walker werd ooit ontslagen bij een broodjeshuis, omdat hij in de koelruimte stiekem gitaar stond te spelen. Dat de 25-jarige Amerikaan vergroeid is met zijn instrument wordt meer dan duidelijk op zijn fenomenale tweede cd Primrose Green (Dead Oceans/Konkurrent). Zijn techniek is geweldig en hij verstaat de kunst van het songschrijven. Met zijn instrumentbeheersing volgt hij grootmeesters als John Fahey, John Renbourn en John Martyn. Als zanger en songschrijver geeft hij blijk van zijn bewondering voor meer…