Dit weekend was ik gewoon thuis. Beetje in de tuin werken, wat geklust bij familie. En zaterdagavond bracht ik door met vrienden. “Niks bijzonders”, zult u zeggen: “Waarom moet hij dat zo nodig delen?”. Wel, dit weekend was wel het weekend waarin Ramblin’ Roots plaatsvond. In mijn woonplaats nog wel. En ik ben er niet heen gegaan. Ik voelde geen aandrang. Op zich een mooi programma voor de americanaliefhebber: Jimmy Lafave, Gretchen Peters, Sam Baker, Eilen Jewell en Pokey Lafarge, dat zijn toch een paar goeie namen zo bij elkaar.
Maar ik hoefde niet zo nodig. Een vreemde gewaarwording, merkte ik bij mezelf. Jaar in, jaar uit ben ik naar Blue Highways gegaan (zelfs in die vermaledijde Rode Doos) en ook Take Root sla ik de laatste tien jaar bijna nooit over. Maar nu hoefde ik niet naar TivoliVredenburg. Die mooie namen, ze spraken me niet aan. Baker en Lafarge kun je elk jaar wel een keer in Nederland bewonderen (en dat deed ik dus ook al), Jimmy Lafave was twee jaar geleden nog te zien op TakeRoot en Gregory Page vorig jaar. Eilen Jewell kon ik me ook nog herinneren van Blue Highways. Ik had dus het wel gezien, qua americana-aanbod. En voor die zogenaamde bluesgrootheden ga ik niet. You blues you lose, dat geldt in elk geval voor mij. Kwestie van voorkeuren.
Cocon van genoeglijkheid
Kortom, afgezien van de aanwezigheid van Gretchen Peters voelde ik geen enkele behoefte om deze zaterdag in het plaatselijke muziekpaleis rond te hangen.
Waarvoor ik dan wel mijn cocon van genoeglijkheid zou hebben verlaten? Voor een festival waarop namen staan van artiesten die me nieuwsgierig maken gecombineerd met gevestigde namen die ik niet eerder of althans niet recentelijk nog zag. En strooi er dan nog wat artiesten bij die wel al vaste grond onder de voeten krijgen maar die nog niet op de grote rootsfestivals gedebuteerd hebben. Het hoeft dus wat mij betreft niet allemaal om obscure americana te gaan. Maar een festival waarop b.v. John Moreland, Jason Isbell, Rosanne Cash, Neko Case, Adam Faucett, Garrison Starr, Hiss Golden Messenger, Lucero, John Murry, Sturgill Simpson, Field Report, Lindi Ortega, Lee Harvey Osmond, Chris Stapleton en/of The Bottle Rockets staan, daar lig ik nachten voor op de spreekwoordelijke stoep. Of Clarence Bucaro, The Black Lillies, Have Gun Will Travel, Dave & Phil Alvin, Emmylou Harris en Doug Seegers (de recent in Nashville “ontdekte” dakloze veteraan die inmiddels zaal na zaal uitverkoopt in Zweden). Zo kan ik nog wel even doorgaan. Groot voordeel is dat je dan direct een festival hebt dat Westeuropese uitstraling heeft. Een festival waarvoor mensen van heinde en verre naar Nederland afreizen. Wellicht dat ook een gemiddelde leeftijd iets omlaag gaat. En het aanbod zelf hoeft ook helemaal niet allemaal van over de oceaan te komen. Ook in Europa zijn voldoende artiesten te vinden die interessant zijn: Danny And The Champions Of The World, Vera van Heeringen, Torgeir Waldemar, The Lancaster Orchestra, Peter Bruntnell enz. Ik heb overigens ook een lijst met namen die ik juist vanwege de voorspelbaarheid (hoge gaapfactor) voorlopig niet meer op een festival zou willen zien (Dawes en Danny Schmidt/Carrie Elkin staan daar bij voorbeeld ook op).
Durf en kennis
Om een uitdagende affiche te krijgen is wel een beetje durf nodig en kennis van wat er internationaal een beetje speelt in het wereldje. Dan hoef je niet elke keer weer terugvallen op de geijkte namen, die bij de promotors op het lijstje staan en die elke één, twee jaar hun toertje langs de Laaglandse velden maken. En ik snap heus wel dat ook budgetten en beschikbaarheid een belangrijke rol spelen bij de samenstelling van het festival. Alle begrip voor. Maar kom op… als het zo moet is mijn tuin elk jaar alweer vroeg winterklaar.
P.S. Verder vind ik dat er op een rootsfestival toch ten minste een bluegrassband hoort te staan.
25/10/2015 Permalink
Een prima stukje Hugo waar ik me ook goed in kan vinden. Ben gisteren wel geweest en enkele leuke shows gezien zoals van Beans & Fatback en Jimmy LaFave. Hierbij moet ik wel opmerken dat ik vanwege mijn (voor Americanakringen) jeugdige leeftijd nog niet al die hierboven genoemde ‘voorspelbare, veel in Nederland optredende artiesten’ live gezien heb. Dat schiet trouwens wel op en ik snap dan ook je punt. Als bredere muziekliefhebber vind ik de programmering van de Rhythm & Blues night te Groningen dan ook vaak nog het leukste. De eerste twee edities van Ramblin’ Roots waren wat betreft programma niet al te avontuurlijk maar misschien wel goed om vaste grond onder de voeten te krijgen. Ik denk namelijk dat het bezoekersaantal t.o.v. de eerste editie zowat verdubbeld was. Na veel van die vertrouwde namen gehad te hebben hopelijk volgend jaar dus een gevarieerd programma met wat oude gedienden, opkomend talent, wat artiesten die zelden in Nederland optreden en dan mag je een sympathieke kerel als Gregory Page wat mij betreft standaard op het programma zetten. Naast de door Hugo genoemde namen hier nog wat suggesties van acts die het goed zouden doen op een dergelijk festival. ; Tom Russell, Trampled by Turtles, Iris Dement, Nancy Griffith, Monkeyjunk, Rich Hopkins & the Luminarios, Laura Cantrell, Michael Dean Damron en Joe Ely (al dan niet met The Flatlanders) is ook nog in goede doen!
25/10/2015 Permalink
Ach…..een kritisch geluid…..niks mis mee. Ik zou dan heel graag Ryan Bingham ergens op een bill zien staan. enne….bluegrass: graag dan Elephant Revival, The Greencards of Punch Brothers.
25/10/2015 Permalink
Ik kan me deels in de woorden van Hugo vinden, ware het niet dat er ene Steve Dawson solo optrad. Wat een geweldige gitarist is dat toch, die meestal anderen begeleidt (zoals Jim Byrnes), maar nu dus eindelijk zelf in de schijnwerpers voor een enig optreden in Europa! Echt uitzonderlijk goed!
En verder toch ook intens genoten van Gretchen Peters, met nog zo’n briljante sessiemuzikant op piano en accordeon: Barry Walsh!
26/10/2015 Permalink
You blues you lose? Ben vooral dit jaar blij dat ik daar geen last van heb. Ik heb als bluesliefhebber zoveel moois langs horen komen dat het het magere rootsjaar ruimschoots heeft gecompenseerd. Kijk als ik blues hoor waarbij elk nummer uitmondt in ellenlange gitaarsolo’s dan ben ik er ook snel klaar mee. Maar er wordt blues in allerlei stijlen gemaakt, ook in Nederland barst het van het talent. The Damned and Dirty, Peter Struijk, Gait Klein Kromhof om maar eens een paar te noemen. En Hugo gaf zelf 4 sterren aan de Zeeuwse bluesheld Ries de Vuijst. Een man als Ben Prestage heeft in zijn eentje in Grolloo meer indruk op mij gemaakt dan welke rootsact ook dit jaar. Komende zondag ga ik naar een optreden van Samantha Fish in Grolloo. Ook zo’n live sensatie. De blues heeft me zoals gezegd veel meer gebracht dit jaar dan de roots. Ik kan eigenlijk alleen een echte uitzondering voor Patty Griffin maken. die steekt er echt bovenuit dit jaar. Vreemd genoeg nog niet gerecenseerd hier. Mensen als Ryan Bingham, John Moreland hebben ook een prachtig album gemaakt en zo zijn er nog wel een paar. Maar t.o.v. het topjaar 2014 is het niet geweldig, met de nieuwste Israel Nash als allerlaatste megaflop der gezapigheid.
26/10/2015 Permalink
Ben wel geweest, maar kan me zeker ook vinden in jouw kritiek Hugo. Ik vraag me ook af waarom er nooit iets uit de hoek van de Britse folk wordt geprogrammeerd. Zeker nu er een heleboel mooie frisse muziek uit die richting komt die op zo’n festival niet zou misstaan.
29/10/2015 Permalink
En daar gaan we weer. De Rhythm & Blues Night maakte net de eerste 6 namen bekend en daar staan dan weer 3 namen bij die jaar in jaar uit in Nederland te zien zijn: Dave McGraw & Mandy Fer, Cam Penner & Jon Wood en Birds Of Chicago. Om moedeloos van te worden…
01/11/2015 Permalink
Als vaste bezoeker van Utrecht, Groningen en zelfs SXSW ben ik het ermee eens. Verras me! Zoals die keer in Groningen met Gilian Welch & Old Crow Al blijft bij mij de drang om niets te missen. De tuin wacht maar, dat blad heeft wel wat met die herfstkleuren.