Kan iets volledig aan een mens voorbijgaan? Of liever: je kunt een herinnering, die wel ergens borrelt, toch niet helemaal scherp krijgen. ‘Vaak iets wat dan geen indruk heeft gemaakt’, zou zomaar een veronderstelling kunnen zijn. In geval de gebroeders Jack Torrey & Page Burkum lijkt mij dit echter geenszins mogelijk, dus waarom hun optreden als support van JD McPherson in Rotown (januari ’15) niet meer op het netvlies staat is echt een raadsel. Het optreden van McPherson komt namelijk nog wel makkelijk bovendrijven: goed én vol energie.

Een herkansing deed zich afgelopen week voor. The Cactus Blossoms, ofwel Torrey & Burkum, waren in het land om hun door JD McPherson (ja, ja..) geproduceerde debuutalbum You’re Dreaming op te luisteren. Hoewel, debuut?! In 2013 verscheen van deze heren uit Minneapolis al een live- album: Live At The Turf Club. In de Parel van Zuilen, die fraaie, rustieke locatie in Utrecht, gaven Jack en Page, dit in de rug gesteund door (contra)bassist Andy Carroll en drummer Chris Hepola, een werkelijk meer dan voortreffelijk inkijkje in hun kunnen. Een afgeladen Parel werd alvorens het zover was nog wel even op de proef gesteld; geduld was namelijk het devies. The Cactus Blossoms diende namelijk eerst nog even het voetbalpubliek van Voetbal Inside -u weet wel, die wekelijkse voetbalkantine op de maandag- en vrijdagavond bij RTL7- met Stoplight Kisses te vermaken. Dit alles uiteraard op indicatie van Johan Derksen. Een terechte keuze van Derksen, dat natuurlijk wel… maar of de gemiddelde voetbalfanaat van echte muziek houdt, tja, dat valt zeer te betwijfelen. Het ‘gehoor’ in de Raadzaal van de Parel (her)kende de (muziek)klassiekers in ieder geval wèl, zo bleek. Na de min of meer noodzakelijk ingeplande warming-up van Eric Kerns (+ twee van de 3J’s: Janos Koolen & Joost van Es) was het dan ruim na negenen ‘eindelijk’ tijd voor The Cactus Blossoms; en wat bleek: ‘het was het wachten meer dan waard!’. Een kleine twee uur lang, even onderbroken door de ‘thee’, gaven de ‘Blossoms’ een fijn optreden ten beste, waarbij het 2^e bedrijf nog net een tikkeltje -dit qua afwisseling tussen ingehouden & uptempo- sterker overkwam dan de 1^e helft. Van Hank Williams’ Tennessee Border én Down Southern In New Orleans (Wright & Anglin) naar het sterke, eigen songmateriaal zoals Mississippi: het klonk allemaal zo goed & vertrouwd, zo retro ook…. maar dan wel heel vernuftig in een fraaie, nieuwe jas gestoken. Zonder maar iets aan de totale kwaliteit van dit optreden af te doen, het waren vooral de messcherpe vocalen, de prachtige harmonieën wat bovenal het niveau optilde; de stemmen: het handelsmerk van deze youngsters. Met het sterke palet aan songs vanuit eigen pen; een beheerst spelende ritmesectie; het inventieve, functionele gitaarspel (vooral Jack’s elektrieke), als ook nog de verrassend gekozen, niet zo conventionele, covers: het was genieten in optima forma.

Mooie vertolkingen van Queen Of Them All; You’re Dreaming; Clown Collector en Change Your Ways Or Die werden naadloos afgewisseld met Ray Davies’ Who’ll Be The Next In Line en Chuck Berry’s Brown Eyed Handsome Man (een ode aan Barack Obama; ingeleid met een sorry voor Donald Trump), het kwam er allemaal heerlijk uit. Ook Parelsessie-organisator én violist par excellence Joost van Es maakte nog even z’n opwachting om de Blossoms-versie van Teegarden/Mercer’s Uncle John’s Bongos van de gewenste nuances te voorzien. In de encore dan nog This Boy van dat bandje van weleer uit Liverpool, Torrey & Burkum, de broers met ‘different names’, gooiden het er schijnbaar achteloos uit.                                                                                                                                                       En hoe goed alles tezamen ook was, sterk eindigen zo tegen het einde van een 2^e helft het zal zelfs Voetbal Inside-liefhebbers aanspreken, bekend voorkomen. Zoiets blijft immers altijd langer hangen….. Dit optreden van The Cactus Blossoms liet dan ook zomaar weer enige herinneringen aan januari ’15 aan de oppervlakte opborrelen. Met een optreden als in de Parel zullen herinneringen overigens sowieso maar lastig vervagen. Top! In het geheugen gegrift!

Nieuwsgierig geworden? Zo klonk The Cactus Blossom Live uit Lloyd: