We moesten er even over nadenken, horen The Paladins thuis op altcountry.nl? Paradiso had ze natuurlijk wel opgenomen in hun SugarMountain-reeks, maar is er onder de liefhebbers van alternatieve country en americana waar we altcountry.nl voor maken belangstelling voor een band die aan de rafelranden van het genre opereert? Over hun verzamelaar uit 2015 waren we enthousiast:“de bluesy rockabilly van deze band uit San Diego, Californië, is nu eenmaal nooit te versmaden”. We hakten de knoop door en gingen een kijkje nemen bij hun eerste van een reeks optredens in Nederland. De band werd ruim 30 jaar geleden opgericht door gitarist Dave Gonzalez en bassist Thomas Yearsley. Puike platen en veel optredens bezorgde het gezelschap een goede reputatie. Toch hield ze het in 2004 even voor gezien. “On hiatus” aldus Gonzalez die toen samen met Chris Gaffney The Hacienda brothers vormde. Toen Gaffney in 2008 overleed stelde Gonzalez de Stone River Boys samen en nam onder die naam ook een album op. Maar vanavond staat Gonzalez weer op het podium met zijn oude maatjes Yearsley en Brian Fahey en promoten The Paladins hun nieuwe album dat net uit is. Ook in het publiek zijn er veel oude maatjes die elkaar hartelijk begroeten en lekker even bijkletsen terwijl Miss Twist toepasselijke 45-toeren plaatjes draait. En iedereen babbelt vrolijk verder als voorprogramma Bror Gunnar Jansson stoer kijkend onheilspellende blues probeert te spelen, het boeit ook helemaal niet. Maar als de drie Paladins ietwat stram het podium komen opdraaien is iedereen weer bij de les. The Paladins trappen af met een breed uitwaaierende, straf rollende instrumental om op te warmen en te kijken hoe de zaal voelt. Nou, die blijkt prima te voelen, de licks van Gonzalez zijn gitaar zijn scherp, Yearsley onderwerpt zijn staande bas aan een lekker potje slappen en Fahey slaat zich fijn los. Gonzalez knikt tevreden en vertelt hoe ze weer zin kregen om samen te spelen. En ook voldoende inspiratie hadden voor een nieuw album, ‘New World’. Maar eerst is het tijd voor wat ouder werk. De bluesy rockabilly uit de rafelranden pompt en zuigt en nummers als ‘It’s Too Late Baby (Gonna Have to Let You Go)’ en ‘Tore Up’ zijn voor het publiek een feest der herkenning. De meeste songs zijn aan de lange kant voor rockabilly maar zeker puntig. Bij ‘Look What You’re Doing To Me!’, neemt Yearsley de leadzang voor zijn rekening en moedigt hij het publiek aan mee te zingen, dumdoodoodoodoodoodoo’! Tijd voor de nieuwe nummers, Gonzalez gespt zijn Guild guitar af en zijn Fender Telecaster om, de nieuwe nummers zijn wat meer rock dan billy. En de teksten gaan wat verder dan de liefde en het dansen. Zo vertelt ‘Waterman’ over het water onder het land dat van iedereen zou moeten zijn, maarer zijn mensen die er door de droogte grof geld aan verdienen. Doordat de mannen nog wat onwennig zijn met de nieuwe nummers raakt het tempo wat uit de show, het geeft het publiek tijd om even op adem te komen. In de toegift komt jaren tachtig cult-hit ‘Going Down to Big Mary’ aan de beurt en kan nogmaals luid worden meegezongen. Nog een ouderwetse drumsolo in ‘Mercy’ en dan sluit een uitgesponnen versie van ‘Keep on Lovin me Baby’ de avond af. The Paladins waren vanavond weer niet te versmaden en zijn voor de alternatieve country en americana liefhebbers die zich eens willen laven aan bluesy rockabilly warm aanbevolen.

Tekst en foto’s: Peter Hageman