Een rustig orgelmuziekje gaat over in klassieke pianomuziek, het licht dimt, het publiek keuvelt rustig verder. Openingsact Jason Crosby zit wat verscholen achter zijn toetsenbord op het podium van Paradiso Noord. Er heerst een serene sfeer deze maandagavond in de Tolhuistuin zaal waar het balkon gesloten is. Als Crosby zich met zijn viool naar de voorkant van het podium begeeft en Christian Hutson zich met zijn gitaar bij hem aansluit hebben de mensen achter in de zaal ook door dat er een voorprogramma is. Ingetogen luisterliedjes, aangenaam en mooi gezongen.
En dan is het weer stil, geen pauzemuziek, gewoon geduldig wachten op wat komen gaat.
Voor op het podium een klein podium waar het kleine Wurlitzer orgel en een kleurige gitaar voor Jenny Lewis klaarstaan.

Rilo Kiley
Jenny Lewis werd bijna op het podium geboren. De weeën van haar moeder, een zangeres, begonnen tijdens een optreden in het Sense Hotel in Las Vegas. Zelf stond de kleine Jenny al snel in de spotlights, ze werd ontdekt als model toen ze nog maar drie jaar oud was. Nadat ze als tiener in diverse commercials en televisiefilms had gespeeld richtte ze in 1998 Rilo Kiley op. De countrysound van deze band krijgt in de loop der tijd steeds meer indierock-invloeden. Maar op haar eerste solo album, Rabbit Fur Coat uit 2006, opgenomen met The Watson Twins is het dan weer pop, folk en country wat ze brengt. Gezongen met prachtig soulvolle stemmen waarvoor collega Hugo Vogel ze nomineerde voor de Gouden Nachtegaal. Lewis haar laatste album, The Voyager, geproduceerd door Ryan Adams, dateert alweer uit 2014. Het is een persoonlijk album waarmee ze het overlijden van haar vader en het einde van Rilo Kiley een plek probeert te geven. En in 2016 nam Lewis met Erika Forster en Tennessee Thomas als Nice As Fuck een elektronisch getint album op.

Clown
En altijd was daar die heldere, dromerige, maar toch krachtige stem van Lewis. In het openingsnummer van de avond ‘Heads Gonna Roll’, een epische ballad met Lewis achter het orgel, is het die stem die je verleidt en meeneemt naar haar wondere wereld. Een wereld waarin de show centraal staat en het lastig is te bepalen wat echt is en wat niet. Maar misschien is dat ook niet zo belangrijk en moet je je gewoon laten meevoeren. Langs de nummers van Rilo Kiley die soms twinkelen als in Silver Lining en dan weer stevig rocken als in The Moneymaker. Ook brengt Lewis een aantal nieuwe nummers zoals het stevig rockend en huppelende Party Clown, waarbij ze als een clown gek over het podium springt. Het publiek vermaakt zich prima en danst vrolijk met Lewis mee. In Just One of the Guys zingt Lewis over het feit dat ze het moeilijk vindt om er echt bij te horen tussen de jongens en dat als ze naar zichzelf kijkt, een gewone vrouw ziet zonder baby. En op het moment dat ze dat zingt, komen tientallen roze en blauwe ballonnen van het balkon zweven. Een ontzettend grappig moment, maar wat je dan ook weer aan het nadenken zet over de verwachtingen in de wereld en hoe die soms botsen met wat er daadwerkelijk gebeurt. Lewis is een showvrouw die weet hoe ze het publiek moet vermaken. Aan het eind van het optreden brengt ze ons weer terug en met slechts een akoestische gitaar en haar band rond één microfoon sluit een rillingen over de rug bezorgende versie van Acid Tongue het optreden af. Het echtpaar dat helemaal uit Frankrijk voor dit optreden naar Amsterdam was gekomen staat na afloop voor het podium helaas vergeefs te wachten op het signeren van het gekochte vinyl. Een kleine smet op een voortreffelijk optreden.