Met een twangende Fender opent Raul Malo La Sitiera, het eerste nummer van En Español (Mono Mundo Recordings/Thirty Tigers/Bertus) en dat is een lekkere zomerplaat van The Mavericks. Voor het eerst helemaal in het Spaans gezongen. Het is geen salsa en het is geen mariachi, laat Malo weten, maar het is wel een heerlijke melange vol tropische trompetten en wat niet al. Cuba, Mexico, Argentinië en Spanje, daar liggen de roots van deze collectie nummers. Vijf eigen liedjes en zeven covers. Piano en percussie op het Cubaans aandoende Recuerdos, waarna No Vale La Pena een Mexicaanse sfeer kent. Met accordeon van Flaco Jimenez. Het had trouwens ook op Twisting In The Wind van Joe Ely kunnen staan. Ook de twee trompetten van Poder Vidar doen Mexicaans aan, waarna Sombras Nada Mãs een Argentijnse tango is. Zo is er van alles wat. Op Me Olvidé De Vivir zorgt een orkest ervoor dat The Mavericks zich op het glooiende terrein van Glen Campbell lijken te begeven. Julio Iglesias is overigens ook dichtbij. De afsluiter Me Voy A Pinar Del Río had niet misstaan op een van de Spaanstalige albums van Los Lobos. Maar het nummer gaat over een streek in Cuba waar de grootvader van Malo vandaan komt. Een leuk detail van hoe muziek tot stand kan komen staat op de website van de band. Malo stoeide in de studio in Nashville en liet de daar aanwezige gitarist Miguel Comas van de Cubaanse rockband Sweet Lizzy Project een gitaarsolo spelen. Die was Malo echter niet naar de zin, want veel te veel in de stijl van Eric Clapton. Hij gaf Comas een charango, maar die protesteerde want hij had nog nooit zo’n Zuid-Amerikaans snaarinstrument in handen gehad. Malo hield echter voet bij stuk met klinkend resultaat.
11/08/2020 Permalink
Ben benieuwd. An sich nooit echt een Mavericks liefhebber geweest, slechte jeugd herinneringen aan Dance the night away , maar vond de twee losse nummers die ik tot nu toe heb gehoord erg de moeite waard. Haast Los Lobos niveau.
Alleen jammer dat men de lp op dubbel vinyl heeft gezet, draai graag af en toe iets om, maar om na twee à drie nummers al van de bank te moeten is wat irritant.