Het is inmiddels al drie jaar geleden dat Kacey Musgraves haar album Golden Hour uitbracht. Bij de recensie daarvan schreef ik toen dat een groot deel van de liedjes ingegeven werd door haar pasgesloten huwelijk (met Ruston Kelly). Dat huwelijk is ondertussen alweer ontbonden en de 15 nummers van de opvolger Star-crossed (Interscope) hebben die echtscheiding als onderwerp. In het nummer What Doesn’t Kill me zingt ze letterlijk: “golden hour faded black”. Er wordt met enige weemoed teruggekeken op de tijd dat het nog goed was, de echtscheiding zelf is onderwerp en ook de eigen schuld daaraan wordt niet weggemoffeld. Musgraves is niet bitter in haar teksten; het enige moment waarop Kelly zijn wenkbrauwen zou kunnen fronsen is in Breadwinner: “He wants a breadwinner / He wants your dinner / Until he ain’t hungry anymore / He wants your shimmer / To make him feel bigger / Until he starts feeling insecure.” Muzikaal wordt voortgeborduurd op Golden Hour: countrypop dus waarbij de country misschien nog wel wat meer maar de achtergrond is gedrongen dan op Golden Hour. Wat het album echter een stuk minder maakt dan de voorganger is het gebrek aan gouden melodieën. De meeste nummers zijn ballads, ingetogen soms maar ook regelmatig genesteld op een wolk synths (het lijken soms de jaren 80 wel). Het meest aansprekend, qua melodie, zijn Justified, Good Woman, What Doesn’t Kill Me en Keep Looking Up. Het album wordt afgesloten met een vreemde cover van Gracias A La Vida, het nummer dat bekend werd in de uitvoering van Mercedes Sosa maar dat is geschreven door de Chileense Violeta Parra (te vinden op haar laatste album, waarna ze zelfmoord pleegde; wrang). Veel waardering mijnerzijds voor de eerlijke teksten, weinig waardering voor hoe de liedjes uiteindelijk klinken.
P.S. dat Musgraves een dapper mens is blijkt wel uit onderstaand clip waarbij ze Justified bij Saturday Night Live slechts gekleed in haar countryboots uitvoert.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie