Mijn top-15 van het best wel mooie muziekjaar 2022 is uiteraard dynamisch, want: vrijwel zeker albums vergeten….of onvoldoende beluisterd; de veelheid aan releases was daarbij ontelbaar. Criteria normaliter: live gezien hebben…fysiek in de ‘platenkast’ aanwezig. Het 1e uitgangspunt was deze keer wat lastig, doch het 2e in ieder geval wel toegepast. Daardoor vielen o.a. Wings On My Shoes van Will Hoge; Bad Days Better van Adam Hood en Emerald Blue van Andrew Duhon af; deze albums staan uiteraard nog wel op het lijstje aan te schaffen. Wat het criterium ‘live gezien’ betreft: te weinig, het afgelopen jaar. Natuurlijk heeft zulks met de post- C19 periode (???) te maken, maar daarover klagen zou nogal zelfzuchtig ogen.

1. The Delines – Sea Drift
Prachtig album van The Delines; wel een album voor de late uurtjes al dan niet met een glas (fles?) wijn….en zo. Live ook niet te versmaden, deze formatie rond Willy Vlautin & Amy Boone, hoewel juist dan ‘iets’ meer pit (up-tempo) aan te bevelen is.

2. VanWyck – The Epic Tale Oof The Stranded Man
Na drie mooie albums in nog geen 4 jaar tijd kwam Christien Oele/VanWyck begin dit jaar alweer met nieuw werk. Afwijkend in zekere zin, want The Epic Tale Of The Stranded Man is een concept- album. In ogen van andere fans van het 1e uur daardoor ‘minder’, een mening die ik niet onderschrijf. De kwaliteit spat namelijk ook van dit album af. Nipt verloren van The Delines, dat wel…..

3. Charley Crockett – The Man From Waco
Productieve Texaan: Charley Crockett. Twee albums zagen dit voorbije jaar namelijk het levenslicht. Zag ‘m in 2019 in de Tolhuistuin gloriëren, en dat deed hij met zijn band begin november tijdens het Take Root-festival opnieuw. The Man From Waco (met eigen songs, al dan niet met een co-writing) wint het van Lil G.L. Presents: Jukebox Charley, ook een aangenaam album overigens met zorgvuldig gekozen covers.

4. Arlo McKinley – This Mess We’re In
Concert van eerder dit jaar in de Tolhuistuin (met Oh Boy- labelgenoten Kelsey Waldon en Emily Scott Robinson) moeten missen. Tot mijn spijt, want na Arlo McKinley & The Lonesome Sound (2014) en Die Midwestern (2020) mag McKinley zich met This Mess We’re In definitief tot mijn muzikale vrienden rekenen. Mooie, indringende songs.

5. Ian Noe River Fools & Mountain Saints
Het concert van Noe van 3 juni in de Tolhuistuin met band bijgewoond. En dat optreden was pakkender (dus beter) dan een paar jaar terug solo tijdens het Sugar Mountain-festival. Of River Fools & Mountain Saints beter is dan Noe’s debuut uit 2019, dat is nog steeds een vraag, een afweging. Laat ik het zo zeggen bijna net of minstens zo goed. In ieder geval goed genoeg om om River Fools & Mountain Saints onder het kransje favoriete (en veel gedraaide) albums van 2022 te rangschikken.

6. Mary Gauthier – Dark Enough To See The Stars  
Constante kwaliteit, dat is wat Mary Gauthier al vanaf haar debuut Dixie Kitchen (1997) aflevert. Daar vormt Dark Enough To See The Stars geen uitzondering op; Gauthier beheerst het vak van songwriting tot in de puntjes.

7. John Fullbright – The Liar
Na een pauze van zo’n 8 jaar eindelijk weer nieuw werk van John Fullbright. Met The Liar is hij ‘gewoon’ weer terug op het niveau van From The Ground Up (2012) en Songs (2014); nu nog maar weer eens de oversteek naar Europa en dus ons land maken.

8. Luke Winslow-King – If These Walls Could Talk
Helaas de concerten van Luke Winslow-King (& Roberto Luti) van dit jaar noodgedwongen gemist, want anders had If These Walls Could Talk wellicht (alle positieve reacties van hun optredens lezende) nog meer status vergaard. Neemt niet weg, dat dit album de platenspeler vrij frequent gevonden heeft. Prijsnummer: Lissa’s Song.

9. John Craigie – Mermaid Salt
Kende Craigie niet echt. Zijn vorige album –Asterisk The Universe (2020)-  bleek na aanschaf een voltreffer. Logisch dat opvolger Mermaid Salt ook een plekje in de ‘kast’ vond. Daar is Mermaid Salt overigens pas echt uitgekomen na het na het bijgewoonde optreden van Craigie in de Tuinzaal, 8 oktober dit jaar. Soms vraagt het tijd voor een kwartje echt valt… Fijn album, uitstekende performer.

10. Monica Taylor – Trains, Rivers & Trails
Tot voor kort nooit van gehoord, of: in ieder geval niet bewust. Niet bewust dus ook van de kwaliteiten van ene Monica Taylor. Met haar meest recente worp (Trains, Rivers & Trails) -haar 7e album- is daar dus dankzij een tip van bevriende muziekliefhebber verandering in gekomen. Mooi!

11. The Hanging Stars- Hollow Heart
Ook al een tip….van pakweg 2 jaar geleden. Ook al van een kenner. De tip betrof: The Hanging Stars uit London. Ontdekt dankzij Ronald Vos. Album A New Kind Of Sky (2020) was dan ook een welkome aanvulling; opvolger Hollow Heart van dit jaar eveneens.

12. M. Lockwood Porter- Sisyphus Happy
In tegenstelling tot Monica Taylor en The Hanging Stars wel al ‘volger’ van het 1e uur van Max Porter, ofwel: M. Lockwood Porter. En ook Porter’s 5e album, Sisyphus Happy kan de toets der kritiek moeiteloos doorstaan, dit ondanks de inbreng van wat bliepjes. Porter begin 2020 gezien in een vrij rumoerige omgeving; hij kweet zich echter onverstoorbaar van zijn taak.

13. Elephant – Big Thing
Op 13….het frisse, fijne en soms tegendraadse debuut van Elephant: Big Thing. Ook live een aanbeveling. Op 13 ook als exponent voor een lading uitstekende albums van Nederlandse makelij welke dit jaar het levenslicht zag. Albums met een verschil qua genre (hoewel: wat nou hokjes?) wellicht, maar allen de moeite meer dan waard. Denk aan: Tim Knol; Dieter van der Westen Band; Theo Sieben; DeWolff/Dawn Brothers; Boaz; Philip Kroonenberg; Spellbound; Tip Jar; Mercy John en nog wel een zwikkie… zoals dus VanWyck (op 2!) en dus eveneens Big Thing van Elephant. Nederland: kwaliteit zat!

14. Michael McDermott – St. Paul’s Boulevard
Na een optreden van The Westies een aantal jaren geleden bijgewoond te hebben in het Haagse Michael McDermott solo gaan; en gaan verzamelen. Levert eigenlijk  ooit een tegenvallend album af. Ook St. Paul’s Boulevard niet.

15. Courtney Marie Andrews – Loose Future
Doorbraakplaat Honest Life uit 2016 leidde naar een zondagmiddagoptreden in de bovenzaal van Paradiso. Was ontwapend mooi! Ook opvolger May Your Kindness Remain (2018) was van niveau; de laatste worp van Courtney Marie Andrews moet nog wel beklijven; maar: Loose Future is zeker goed genoeg om te benoemen.