Everest | Ghost Notes (2008)

Opgeslagen in: DE GLOEIENDE PLAAT — Wiebren Rijkeboer @ 09:01

Hij zwaait de scepter over de Palomino Sound-studio in Los Angeles, Californië, alwaar hij onder meer albums van Gospelbeach, Whispering Pines, Lasers Lasers Birmingham en Lee Gallagher and The Hallelujah overzag: Jason Soda is engineer, producer en multi-instrumentalist. In de band van The Watson Twins – de eeneiige tweeling Chandra en Leigh Watson – komt Soda zanger, drummer, gitarist en toetsenist Russ Pollard tegen. In 2006 starten ze samen een band, vernoemd naar – Beatles-fan als ze zijn – het favoriete sigarettenmerk van Beatles-engineer Geoff Emerick: Everest. Everest bestaat uit Jason Soda (gitaar, Wurlitzer, piano, zang), Russell Pollard (zang, gitaar, drums), Joe Graves (gitaar, ukelele, piano zang) en Rob Douglas (bas, zang, ‘Nashville-tuned’ akoestische gitaar). Everest neemt in eigen beheer en zelfgefinancieerd zijn debuutplaat op, maar het is Vapor Records, het hobbylabel van Neil Young en zijn manager Elliott Roberts, dat Ghost Notes in mei 2008 op de markt brengt. De Neil Young-connectie helpt enorm, temeer daar Young de band als voorprogramma mee op tournee neemt, maar ook op zichzelf beschouwd is Ghost Notes een sterke plaat – het midden houdend tussen zeg maar The Eagles van The Long Run (1979) en Wilco ten tijde van Summerteeth (1999).
Ghost Notes begint met de akoestische gitaar van Rebels In The Roses en eindigt met de ukelele-ballad Talking On The Future. Daartussenin bevinden zich vooral slepende en broeierige rocksongs, aangedreven door vaak prachtig gitaarwerk, soms door de Leslie-box, en sfeervolle Wurlitzer. Everest leunt daarbij op klassieke Westcoastrock: Into Your Soft Heart, Only In Your Mind, Black Covers – werkelijk voortreffelijke songs. En als Everest er in de trage, geweldige rocker I See It In Your Eyes een scheut van CCR’s Born On The Bayou tegenaan gooit en Stand By naar een heerlijke climax brengt, kan het niet meer stuk. Ghost Notes is een erg goed gemaakt album, dynamisch, weemoedig-broeierig en opgetrokken uit fraaie indie-americana.
De verbinding met Neil Young werkt goed voor de band: optredens bij Letterman en consorten, groots opgezette tournees en jammerlijk meer van hetzelfde, of eigenlijk minder van hetzelfde: de opvolgers On Approach (2010) en Ownerless (2012) vallen bitter tegen. Het wordt dan stadionrock. En is het begin van het einde.