Ik ga gewoon valsspelen. 2023 beviel mij in muzikaal opzicht zo goed dat ik 17 albums in mijn top 15 kan opnemen. Bovendien zijn er twee platen die ik beide zo overtuigend vind dat ik daar echt geen keuze tussen kan maken. Beide bezetten daarom de toppositie; beide trouwens afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk. Afgezien van deze albums komen nog twee van mijn andere favorieten van over de Noordzee. Je zou bijna denken dat Brexit dan toch zijn vruchten afwerpt. Ahum, nee, dit moet toch toch gewoon toeval zijn. Verder opvallend weinig vrouwen en opvallend weinig bands in mijn lijst. Het was het jaar van de mannelijke singer-songwriters. En wat voor een jaar! Wel, terzake: 

1. Jack Browning – Red Eye Radio 
Jonge Engelsman doet net alsof americana een Engelse uitvinding is en rijgt op dit Red Eye Radio het ene hoogtepunt aan het andere. Dit is alternatieve country zoals we die het liefst horen. Songs met een kop en een staart, melodieus, pakkend, gevarieerd. Het klinkt bovendien zo Amerikaans als wat. Ik eet mijn bolhoed op als dit geen grandioos vervolg krijgt.

1. Anton O’ Donnell – Tomber Sur PWR
Deze Glaswegian kreeeg op grond van eerder werk ineens een platencontract in de schoot geworpen. Maar dju, hij heeft deze kans niet voorbij laten gaan. O’Donnell is een master of melodies. En met hulp van allerlei topmusici van beide kanten van de oceaan maakt hij van dit Tomber Sur PRW een waar meesterwerk.

2. Will Johnson – No Ordinary Crown
Oh help, moet ik dit dan pas op 2 zetten? Fantastische plaat van oude bekende Will Johnson, die zich volledig herpakt met dit No Ordinary Crown. Heerlijke liedjes die sonisch top in elkaar steken. Ja, het is een herfstige plaat, maar wel een die je in elk jaargetijde mag opzetten.

3. Zach Bryan – Zach Bryan 
Bryan tekende eind april in TivoliVredenburg voor het opzienbarendste optreden dat ik de afgelopen jaren meemaakte. Maar ik ben natuurlijk een oude lul. Zach Bryan is echter een fenomeen die country een kick in the ass geeft. Ook op deze titelloze plaat waarop hij de samenwerking met diverse collega’s aangaat. Onder meer in een prachtig duet met Kacey Musgraves. 

4. Josh Gray – Walk Alone
In 2019 maakte ik kennis met het werk van Gray – het uitstekende Songs Of The Highway – maar met Walk Alone vervolmaakt hij zijn vakmanschap. Ruwe liedjes die zich vastzetten tussen de oren. En Gray heeft ook wat te zeggen. Deze plaat lijkt ook voor een doorbraak in Nederland te zorgen. In januari treedt hij hier op. Laat die kans niet liggen!

5. The Vagaband – Beautiful World
De hele zomer hebben de nummers van The Beautiful World uit de ramen van huize Vogel geschald. Wat een vrolijke plaat is dat. En ik hou normaal gesproken helemaal niet van vrolijke platen! Nou, het is niet echt allemaal vrolijk, maar wel heel gevarieerd. Soms rauw, soms feeëriek, altijd goed. Ook uit Engeland.

6. Carter Sampson – Gold
De nieuwste plaat van the Queen of Oklahoma. En ze doet haar bijnaam eer aan, want dit is een topplaat. Haar beste. Het geluid is een stuk rijker dan op voorgaand werk. En dat terwijl ze (zelf speelt ze akoestische gitaar) maar wordt bijgestaan door twee andere musici: Johnny Carlton op bas en Kyle Reed op alle andere instrumenten.

7. Jake Paleschic – Wrongdoer
In april vond ik dit al een van de beste albums die in 2023 uit was gekomen. En die mening ben ik nu nog steeds toegedaan. Die titel alleen is al okee. Verder is Wrongdoer een echte gitaarplaat. Akoestisch, elektrisch, baritongitaar (altijd een plus) en steelgitaar. Maar immer in dienst van het liedje. Wordt verder helemaal nergens opgepikt, het is daarmee echt een verborgen juweel. Niet laten liggen!

8. Eilen Jewell – Get Behind The Wheel
Volgens mij de eerste keer dat een album van Jewell tot mijn toplijst doordringt. Get Behind The Wheel is echter onweerstaanbaar. Erg veel gedraaid en nooit zat geworden. Ik bedoel: ben het album nooit zat geworden. Haar licht lijzige stem hangt heerlijk tegen het puntige en toch romantische gitaarspel van Jerry Miller en Will Kimbrough.

9. Rachel Baiman – Common Nation Of Sorrow
De stem van Rachel Baiman betovert, zoals ook de stemmen van Jess Jocoy en Abigail Lapell dat in 2022 deden. Baiman, opgegroeid in Chicago, nu wonend in Nashville, produceerde dit album zelf maar liet de mixage over aan de befaamde Tucker Martine, hetgeen heeft geresulteerd in een afgewogen, kristalhelder geluid.

10. Bennett Wilson Poole – I Saw a Star Behind Your Eyes, Don’t Let It Die Away
Tegenwoordig mijn favoriete triootje. Maar dit is dan ook de tweede opeenvolgende puike plaat die ze maken. Nu iets minder country, meer psychedelica, maar zonder dat de hasjpijp eraan te pas komt. Supercatchy. Doen de tijden van de Fab Four en de Byrds herleven.

11. Deer Tick – Emotional Contracts
Het achtste studioalbum van de hertenteek uit Rhode Island staat als een huis. Op een of andere manier krijgt het weinig aandacht in de Lage Landen (en wij besteedden er ook geen aandacht aan), maar dat is onterecht. Het is misschien zelf wel de beste van deze rockers.

12. Drayton Farley – Twenty On High
Heel oneerbiedig zou je Farley als een mengeling van Jason Isbell en John Moreland kunnen zien. Maar hij heeft echt wel een eigen stem en die komt op dit album duidelijk naar voren. Echt grote klasse. Songs over het verglijden van de tijd, een weg in het leven zoeken, het harde leven van blue collar men.

13. No-no Boy – Empire Electric
De in Nashville geboren en opgegroeide Julian Saporiti heeft ook Aziatische roots; zijn moeder is een Vietnamese vluchteling. De als etnomusicoloog geschoolde academicus laat deze invloeden op het nieuwe album ook de muzikale omlijsting doorschemeren. Verder puike folkpopplaat.

14. Benjamin Dakota Rogers – Paint Horse
De Canadees Rogers heeft geen heel gemakkelijk in het oor liggende stem, maar weet 13 nummers lang te boeien, zelfs als hij aan het jodelen slaat in Wild Winds Can Have Me. Countryfolk op zijn best.

15. Laura Cantrell – Just Like A Rose: The Anniversary Sessions
Plaat uitgebracht naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van Not The Trembling Kind, het debuut van Cantrell. De in Nashville geboren, maar in New York wonende Cantrell zingt echter alsof er geen 20 jaar voorbij zijn gegaan. Misschien zelfs wel beter dan toen; kristalhelder zingt ze deze tien nieuwe nummers. En een nieuwe versie van When The Roses Bloom Again, maar nu in een duet met Steve Earle.

16. Gramercy Arms – Deleted Scenes
Dave Derby, de centrale man in het steeds wisselende collectief Gramercy Arms, maakt heerlijke liedjes. Denk Lloyd Cole, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Denk verder: meer folkpop dan powerpop. Maar elk liedje van Deleted Scenes is raak. Deze New Yorker weet telkens op de juiste knoppen te drukken. Heel veel gedraaid.

En dan.
Dieptepunt van 2023, in muzikaal opzicht?
Het overlijden van Lee Clayton en dat daar nauwelijks aandacht voor is geweest. Ook wij hebben het niet genoemd, omdat nergens ook maar enige officiële bevestiging van het overlijden van deze briljante artiest werd gegeven. En dat is ook deprimerend. Hoop dat er toch nog iemand induikt en deze man en zijn overlijden de aandacht geeft die het verdient.