Vroeger betaalde je Geld voor muziek en koesterde en draaide je die kostbare aankoop dagenlang aan een stuk door en niks anders. Daarom staan die albums decennia later nog noot voor noot in je geheugen gegrift. In de zondvloed van nieuw werk in de tijd van nu vergeet je in april al wat je in maart voor de jaarlijst hebt voorgeselecteerd. Gelukkig komen ze aan het eind van het jaar weer boven water. Om voorgoed, in alfabetische volgorde, in de eregalerij van 2023 te glanzen.

1. Alice Gerrard – Sun To Sun
Alice Gerrard (1934) is een grootheid in de Amerikaanse folkmuziek. In de jaren zestig en zeventig zette ze samen met Hazel Dickens de traditionele bluegrass uit de Appalachen weer op de kaart. Ondanks haar gevorderde leeftijd is ze nog altijd bijzonder actief en in vorm. Op Sun To Sun etaleert ze met vaste stem en onder ingetogen begeleiding haar prikkelende zelfgeschreven folksongs.

2. Ben Reel – Come A Long Way
Helemaal uit Ierland komt Ben Reel ons trakteren op zijn elfde album, met elf tijdens de pandemie zelfgeschreven liedjes, opgenomen in zijn eigen studio thuis. Een gevarieerd geheel van rock, blues, altcountry en gospel, maar toch een mooi uitgebalanceerd geheel, ‘from the deep well of the soul’, volgens zijn website. De hoesfoto laat zien vanwaar en hoe ver Ben gekomen is.

3. Israel Nash – Ozarker
Met Ozarker keert Nash terug naar zijn roots in de Midwest. De Ozarks zijn een berg- en heuvellandschap dat zich uitstrekt over Arkansas, Oklahoma, Kansas en Missouri (Nash’ geboortgrond). Als Ozarker sta je met beide benen op de grond, help je elkaar zonder dat dit gevraagd hoeft te worden en eerbiedig je de tradities en verhalen van weleer. Dit alles vind je terug op dit fraaie album, waarover de meningen gelukkig weer verdeeld zijn.

4. Jenni Muldaur & Teddy Thompson – Once More
Dochter van en zoon van, dus daar hoef je verder niet achteraan. Samen brengen ze op magistrale wijze twaalf prachtige country-duets opnieuw tot leven. Denk aan koppels als Porter Wagoner/Dolly Parton, Conway Twitty/Loretta Lynn en George Jones/Tammy Wynette (die eerder al eens een eigen tribute van Jenni en Teddy kregen). Overigens hadden we het bijna tegelijk verschenen My Love For Country van Teddy solo ook op de lijst kunnen zetten. Maar met z’n tweeën is net wat leuker.

5. John R. Miller – Heat Comes Down
Een maandenlange wodkaverslaving, problematische relaties en diepe depressies: John R. Miller is zijn trauma’s en crisissen te boven gekomen, wie weet wel door ze te verstoppen in zijn muziek. Hij heeft zich onmiskenbaar laten inspireren door legendes als Guy Clark, Townes Van Zandt, Jerry Jeff Walker, Billy Joe Shaver, John Prine, Steve Earle, Blaze Foley en J.J. Cale, maar hij heeft van zichzelf meer dan genoeg genoeg in huis.

6. Mile Twelve – Close Enough To Hear
Aanstekelijke akoestische stringmuziek van een jonge, progessieve bluegrassband uit Boston, met voorzichtige uitstapjes naar jazz, pop, rock en een beetje gospel, maar alles binnen de altcountry-perken. Prijsnummer is Johnny Oklahoma, over een jonge waaghals die een heldenstatus verwerft door zich aan te melden als menselijke kanonskogel. Mile Twelve is moderne bluegrass op z’n best.

7. Owen Temple – Rings On A Tree
“How I’ve grown, who I’ve come to be / These lessons learned, my history / Reads like the rings on a tree.” Een conceptplaat met als centraal thema de verbondenheid met je familie en je voorouders, hoe je via hen geworteld bent in de tijd van nu en wat je plek zal zijn in de wereld van straks. Prachtalbum, met helaas een paar kleine missertjes, maar dat mag best met een speelduur van bijna een uur.

8. Ritch Henderson – Fallacies And Four-Letter Words
Dit album komt met glans door de tiensecondentest. Zet Fallacies And Words op en je weet meteen dat het goed zit. Een podcastmaker zei over hem: “Ritch Henderson doesn’t merely sing a song. He spews pieces of his soul into the ether with each verse.” Rauwe, doorleefde americana uit Noord-Alabama.

9. Ron Hynes Tribute – Sonny Don’t Go Away
Fantastisch eerbetoon aan de in 2015 overleden Newfoundlandse folklegende Ron Hynes, bijgenaamd ‘the man of a thousand songs’. Twintig daarvan zijn bijeengebracht op deze tribute, uitgevoerd door uitsluitend artiesten uit Hynes’ eigen provincie. Zijn liedjes gaan vaak over eenzaamheid, frustratie, heimwee, verlies, de kwetsbaarheid van de natuur en het leven dat voorbijflitst. Maar wat kunnen juist zulke liedjes mooi zijn…

10. Ron Sexsmith, The Vivian Line
Ongeveer het twintigste album van de Canadese troubadour, die je altijd om een boodschap kunt sturen voor een collectie mooie, catchy liedjes. Jammer genoeg valt niet iedereen voor zijn beetje ijle stem en daar is dan maar niks aan te doen. The Vivian Line is vernoemd naar een straat in de buurt van Sexsmith’ woning in Ontario. Altijd goed als muziek ontspringt, groeit en bloeit in de eigen omgeving. In die zin is Ron Sexsmith roots bij uitstek.

11. Say Zu Zu – No Time To Lose
Zo hoor je twintig jaar niks van deze opwindende band uit New Hampshire, en ineens duiken ze vorig jaar op met een mooi retrospectief en dit jaar zelfs met een heel nieuw prachtalbum, dat ironisch genoeg No Time To Lose is genoemd. Opeens hebben ze haast. Frontman Cliff Murphy op de website van de band: “Today, I’m just trying to be the happiest I can be on this ride, and I can’t wait to make another record.” Kom maar door, Cliff.

12. The Boxmasters – ‘69
In hoog tempo, met soms twee albums per jaar, presenteren The Boxmasters met hoorbaar plezier een aanstekelijke cocktail van pop, country en twang, met sterke herinneringen aan de jaren zestig. De beide laatste albums heten dan ook gewoon ’66 (2022) en ’69 (2023). De liedjes gaan, zoals het hoort bij de sixties, over liefde of gebrek daaraan, maar ook over politiek, spijt, schuld en valse pretenties. Muziek van alle tijden dus.

13. The Vagaband – Beautiful World
Gezien de cover zou je denken aan een gedateerd hippieclubje uit San Francisco, maar The Vagaband staat voor hyperactuele Amerikaanse folk, americana en rootsrock, en dan ook nog uit Norfolk, Groot-Brittannië. Begonnen als straatmuzikanten zijn de vagabonden uitgegroeid tot een veelzijdige band met inmiddels vier prima platen, en deze laatste zelfs hartstikke goed. Luister in elk geval naar het titelnummer, maar misschien is Desdemona wel net zo mooi.

14. Tim Goodin – True Stories And Flat Out Lies
Rechtstreeks uit de Appalachen, het heuvelachtig bluegrasswalhalla in Kentucky. “It′s the sound of a distant train / Hauling the heart out of the mountain / The sound of a country church / Full of believers shoutin’ /Lord there′s nothing more powerful than a drug called nostalgia /Sounds like home to me.” Nou, dan weet je het wel.

15. Turnpike Troubadours – A Cat In The Rain
Naast Say Zu Zu de tweede verrassende wederopstanding van dit jaar. Turnpike Troubadours bestaat weer. En hoe! A Cat In The Rain is misschien wel hun beste plaat. Tot nu toe, zeggen we er maar bij, want wie weet houdt frontman Evan Felker het droog en kunnen we de komende jaren nog veel moois verwachten. Die laatste kans waar hij in het slotliedje om vraagt gunnen we hem graag.